เมื่อหัวใจนักสู้ไม่เคยทอดทิ้ง (เรื่องสั้น)
แสงแดดยามเช้าทอประกายผ่านช่องหน้าต่างบานเล็กของกระท่อมไม้ไผ่ ส่องกระทบใบหน้าของเด็กชายวัย 12 ปีที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเสื่อเก่าๆ ก่อนที่เสียงร้องของไก่จะปลุกให้เขาลืมตาขึ้น
"อาทิตย์!" เสียงแม่ดังมาจากนอกห้อง "ตื่นได้แล้วลูก แดดขึ้นแล้ว รีบไปวิ่งซ้อมก่อนไปโรงเรียนนะ"
อาทิตย์ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ความอ่อนล้าจากการชกมวยเมื่อวานยังคงตกค้างอยู่ในร่างกายที่บอบช้ำ แต่เขาไม่มีทางเลือก ชีวิตในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดอุบลราชธานีนั้นไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่ใครคิด โดยเฉพาะเมื่อพ่อเสียชีวิตไปตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 8 ขวบ ทิ้งให้แม่ต้องดิ้นรนเลี้ยงลูกชายคนเดียว
"ครับแม่" อาทิตย์ตอบรับเสียงเบา พลางหยิบผ้าขาวม้าเก่าๆ พันรอบมือที่ยังมีรอยฟกช้ำจากการชกมวยครั้งล่าสุด
เช้านี้เหมือนทุกเช้า อาทิตย์วิ่งรอบหมู่บ้าน 5 รอบ ตามด้วยการซ้อมชกกระสอบทรายที่ครูมวยในหมู่บ้านทำไว้ให้ ทุกหยาดเหงื่อที่ไหลผ่านใบหน้าเล็กๆ นั้นคือความหวังของแม่ที่ต้องการให้ลูกชายมีอนาคตที่ดีกว่า
"อดทนลูก" แม่มักจะพูดกับเขาเสมอ "มวยไทยไม่ได้สอนแค่ให้เราชนะคู่ต่อสู้ แต่มันสอนให้เราชนะใจตัวเองด้วย ไม่ว่าจะเจออะไร อย่าล้มลง แม้จะล้ม ก็ต้องลุกขึ้นสู้ใหม่"
---
เวลาผ่านไป 5 ปี อาทิตย์เติบโตเป็นเด็กหนุ่มวัย 17 ที่สร้างชื่อเสียงในฐานะนักมวยไทยฝีมือดีประจำจังหวัด เงินรางวัลจากการชกมวยช่วยให้เขาและแม่มีชีวิตที่ดีขึ้น แต่อาทิตย์ไม่เคยละทิ้งการเรียน เขารู้ดีว่าการศึกษาคือหนทางเดียวที่จะพาเขาออกจากความยากจน
"อาทิตย์ ทำไมไม่พักบ้างล่ะ?" เพื่อนในห้องเรียนถามขณะที่อาทิตย์นั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดหลังเลิกเรียน ทั้งที่เพิ่งกลับมาจากการซ้อมมวย "พรุ่งนี้มีแข่งไม่ใช่เหรอ?"
"ไม่ได้หรอก" อาทิตย์ตอบพลางขมวดคิ้ว "ฉันต้องสอบเข้าวิศวะให้ได้ ฉันสัญญากับแม่ไว้แล้ว"
คืนนั้น หลังจากซ้อมมวยเสร็จ อาทิตย์นั่งอ่านหนังสือจนดึก แม้ร่างกายจะอ่อนล้า แต่ความมุ่งมั่นไม่เคยหายไป ทุกครั้งที่รู้สึกท้อ เขาจะนึกถึงแม่ที่ทำงานหนักเพื่อให้เขามีโอกาสได้เรียนหนังสือ
วันแข่งมวยมาถึง อาทิตย์เผชิญหน้ากับคู่ชกที่แข็งแกร่งกว่า การต่อสู้ดุเดือด แต่อาทิตย์ไม่ยอมแพ้ แม้จะถูกต่อยจนจมูกแตก เขาก็ยังลุกขึ้นสู้ต่อ จนในที่สุดก็เอาชนะได้ด้วยเทคนิคและความอดทน
"ลูกชายฉันเป็นนักสู้ตัวจริง" แม่กล่าวด้วยน้ำตาแห่งความภาคภูมิใจ ขณะที่ประคองอาทิตย์ที่มีแผลฟกช้ำทั่วใบหน้ากลับบ้าน "ไม่ว่าจะเป็นบนเวทีมวยหรือในชีวิตจริง"
---
เวลาผ่านไปอีก 7 ปี อาทิตย์สำเร็จการศึกษาจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เขาไม่ได้ชกมวยอาชีพแล้ว แต่ยังคงฝึกซ้อมมวยไทยเป็นประจำ เพราะมันช่วยให้เขาจดจำรากเหง้าและความแข็งแกร่งภายในจิตใจ
วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานในบริษัทวิศวกรรมขนาดใหญ่ อาทิตย์สวมสูทสีน้ำเงินเข้มที่แม่ตัดให้เป็นพิเศษ เขาเดินเข้าไปในอาคารสูงใจกลางกรุงเทพฯ ด้วยความมั่นใจ
"คุณอาทิตย์ใช่ไหม?" หัวหน้าแผนกทักทาย "ยินดีต้อนรับครับ วันนี้เรามีการประชุมโครงการใหญ่ คุณต้องเข้าร่วมด้วย"
การประชุมเริ่มต้นขึ้นในห้องขนาดใหญ่ มีผู้บริหารและวิศวกรอาวุโสนั่งล้อมโต๊ะ อาทิตย์รู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่พยายามรักษาความมั่นใจไว้
"นี่คือวิศวกรใหม่ของเรา" หัวหน้าแผนกแนะนำ "เขาเพิ่งจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง"
"หืม? เด็กอีสานเหรอ?" เสียงหัวเราะดังมาจากมุมห้อง เป็นวิศวกรอาวุโสคนหนึ่งชื่อสมศักดิ์ "จบเกียรตินิยมมาก็เถอะ แต่ทำงานจริงแล้วคงไม่รู้อะไรหรอก ต้องดูฝีมือก่อน"
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นรอบโต๊ะ อาทิตย์รู้สึกถึงสายตาที่มองมาอย่างดูแคลน แต่เขาไม่แสดงอาการใดๆ ภายนอก เขาเพียงยิ้มบางๆ และนั่งลงอย่างสงบ
"ผมขอมอบหมายให้คุณอาทิตย์ดูแลโครงการก่อสร้างสะพานใหม่ที่ขอนแก่น" ผู้อำนวยการประกาศขึ้น สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนในห้อง "ผมว่าน่าจะเหมาะ เพราะเขาคงคุ้นเคยกับพื้นที่ดี"
สมศักดิ์ลุกพรวดขึ้น "แต่ผมทำงานมานานกว่า 15 ปี โครงการใหญ่ขนาดนี้ ควรเป็นผมมากกว่า!"
"ผมเชื่อใจคุณอาทิตย์" ผู้อำนวยการยืนยัน
ระหว่างการอธิบายรายละเอียดโครงการ สมศักดิ์พยายามขัดคอและเสนอแนวคิดที่ซับซ้อนเกินจำเป็น เพื่อให้อาทิตย์สับสน แต่ด้วยประสบการณ์การต่อสู้บนเวทีมวย อาทิตย์มองทะลุกลยุทธ์นี้ได้ทันที
"คุณมีข้อสงสัยอะไรไหมคุณอาทิตย์?" สมศักดิ์ถามด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน หลังจากอธิบายเทคนิคการก่อสร้างที่ซับซ้อนเกินความจำเป็น
"ไม่มีครับ" อาทิตย์ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง "แต่ผมคิดว่าเราสามารถลดต้นทุนได้ถึง 30% ถ้าใช้วิธีนี้แทน"
อาทิตย์ลุกขึ้นเดินไปที่กระดาน และเริ่มอธิบายแนวคิดใหม่ที่เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพมากกว่า ทุกคนในห้องเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย สมศักดิ์นั่งอึ้ง ใบหน้าเริ่มแดงด้วยความอับอาย
เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ผู้อำนวยการเข้ามาตบไหล่อาทิตย์ "งานดีมาก คุณคงแปลกใจที่ผมเลือกคุณสำหรับโครงการนี้"
อาทิตย์ยิ้ม "ขอบคุณที่ให้โอกาสครับ"
"คุณอาจจะไม่รู้" ผู้อำนวยการพูดพลางยิ้ม "แต่ผมเคยดูคุณชกมวยสมัยที่คุณยังเป็นเด็ก ตอนที่ผมไปเยี่ยมญาติที่อุบลฯ ผมไม่เคยลืมเด็กหนุ่มที่ถูกต่อยล้มแล้วลุกขึ้นมาสู้ใหม่ได้ถึงสามครั้ง ก่อนจะเอาชนะคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่าได้ในที่สุด... นั่นแหละ คือวิศวกรแบบที่บริษัทเราต้องการ"
อาทิตย์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มกว้าง "ขอบคุณมากครับ ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง"
หลังเลิกงาน อาทิตย์โทรศัพท์หาแม่ "แม่ครับ วันนี้ผมได้รับมอบหมายให้ดูแลโครงการใหญ่เลย"
"ดีใจด้วยนะลูก" เสียงของแม่แม้จะชราลงแต่ยังเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ "แม่รู้ว่าลูกจะต้องทำได้ดี"
อาทิตย์นั่งมองวิวกรุงเทพฯ จากระเบียงห้องทำงาน ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไปมาก จากเด็กชายที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อซ้อมมวย กลายเป็นวิศวกรมืออาชีพในบริษัทชั้นนำ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือหัวใจนักสู้ที่ไม่เคยยอมแพ้
ในการต่อสู้บนเวทีมวย เขาเรียนรู้ที่จะทนต่อความเจ็บปวด ในการเรียนหนังสือ เขาเรียนรู้ที่จะอดทนต่อความเหนื่อยล้า และในที่ทำงาน เขาเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับการดูแคลนและข่มเหง โดยไม่เคยลืมคำสอนของแม่:
"มวยไทยไม่ได้สอนแค่ให้เราชนะคู่ต่อสู้ แต่มันสอนให้เราชนะใจตัวเองด้วย ไม่ว่าจะเจออะไร อย่าล้มลง แม้จะล้ม ก็ต้องลุกขึ้นสู้ใหม่"
TeeorFam
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
