บ่นไปเรื่อย EP.0 ว่าด้วยเรื่องผังนโยบายระดับประเทศ
ความจริงว่าจะไม่เขียนแล้วนะ เพราะงานมันผ่านมาจะ 4 วันแล้ว แต่ช่วงนี้คิดงานป.โทไม่ออก
ขอเขียนเรียกไอเดียออกมาดีกว่า แถมฝึกเขียนด้วย ไม่ได้เขียนอะไรยาวๆ มาสักพักใหญ่ล่ะ
คือวันจันทร์ที่ผ่านมาเนื่ย มันมีงาน “การวางและจัดทำผังนโยบายระดับประเทศ การประชุมรับฟังความคิดเห็นต่อร่างผังนโยบายประเทศ” โดยรอบนี้เป็นรอบแรก จะจัดของภาคกลางกับกรุงเทพมหานครและปริมณฑล แล้วจะตามด้วยภาคตะวันออก ภาคใต้ ภาคเหนือ และภาคตะวันออกเฉียงเหนือตามลำดับ
ซึ่งตัวเราก็โดนเกณฑ์ เอ๊ย ได้ไปร่วมประชุมในงานนี้กับพี่ในสำนักฯ คนอื่นๆ คืองานจัดที่โรงแรม อัศวิน แกรนด์ คอนเวนชั่น แถวๆ หลักสี่ ซึ่งจริง ๆ งานนี้ รัฐมนตรีมหาดไทยจะมาเปิดงานด้วยซ้ำ แต่ดันติดช่วงอภิปรายไม่ไว้วางใจนายกฯ ก็เลยส่งปลัดหรือที่ปรึกษาหรือใครนี่แหละ จำไม่ได้
ช่วงเช้าก็เป็นการบรรยายเรื่องการทำผังนโยบายระดับประเทศ อารมณ์ว่า มันเป็นกระบวนการสำคัญ เพราะเป็นการวางแบบแผนการพัฒนาประเทศ ตามยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี และแผนพัฒนาเศรษฐกิจ และรัฐธรรมนูญปี 2560 ที่เพิ่มเรื่องของการพัฒนาอย่างยั่งยืน หรือ SDG นี่แหละ
ซึ่งถ้าพูดให้เข้าใจง่ายๆ คือ มันคือแผนพัฒนาประเทศนี่แหละ มีทั้งพัฒนาปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐาน จัดทำพื้นที่พิเศษหรือพื้นที่ระเบียงเศรษฐกิจพิเศษ การส่งเสริมวัฒนธรรม ประเพณี ประวัติศาสตร์ ในพื้นที่ ร่วมทั้งส่งเสริมการพัฒนาท้องถิ่น
ถ้าเป็นคนทั่วไปมาดู ก็จะรู้สึกว่ามันไกลตัว ดูเป็นเรื่องของฝ่ายบริหารต้องจัดการ แต่ความจริงรัฐบาลควรจะมาเปิดงานนี้ด้วยซ้ำ แต่คนก็คงอยากดูท่วงท่าลีลาการลายรำของบรรดา ส.ส. ในสภาเขาโต้กันใส่รัฐบาลมากกว่า
ส่วนตัวมองว่าการวางและจัดทำผังนโยบายระดับประเทศ มันเป็นเพียงแบบแผน กระบวนการ บนกระดาษเฉย ๆ แต่มันจะเกิดขึ้นได้จริง ๆ มันขึ้นอยู่กับวิสัยทัศน์ของฝ่ายบริหาร และหน่วยงานต่าง ๆ โดยเฉพาะกระทรวงต่าง ๆ ที่ต้องไม่ใช่แค่ทำงานบูรณาการเป็นครั้งคราว แต่ต้องเป็นการเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน และจะไม่พูดถึงการที่ต้องไปแตะโครงสร้าง อำนาจ การบริหารต่าง ๆ หากไม่กล้าเปลี่ยนหรือคิดแตะ มันก็จะต้องอยู่เหมือนเดิม และไม่กล้าแตะเหมือนเดิม
สุดท้ายนี้ การจะทำให้ผังเมืองสามารถเกิดการประสิทธิผลไปสู่การพัฒนาเมืองได้จริง ๆ มองว่าควรจะกระจายองค์ความรู้ ควบคู่ไปกับกระจายอำนาจและการตัดสินใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
