บ่ายสองวันนี้ ผมยังอยู่ในบูธงานหนังสือ เลยเวลาที่จะอยู่ไปชั่วโมงแล้ว เพราะติดคุยกับผู้อ่าน
ทันใดนั้นก็รู้สึกหน้ามืด โคลงไปโคลงมา นึกทันทีว่าในที่สุดโรคบ้านหมุนก็ตามมาหาจนได้ เพราะเพื่อนในวัยนี้เป็นกันหลายคน
นั่งลงตั้งสติ หายใจยาวๆ แต่อาการโคลงยังไม่หาย มองไปรอบตัว ทุกอย่างเคลื่อนไปมา
นึกในใจว่า เวรกรรม อาการโรคบ้านี้ร้ายแรงกว่าที่คาด
เงยหน้าขึ้นมองเพดาน เห็นโคมไฟที่ห้อยจากเพดานสูงแกว่งไปมา ราว 45 องศา ก็รู้ทันทีว่ามันไม่ใช่โรคบ้านหมุนแล้ว แต่แทนที่จะนึกถึงแผ่นดินไหว กลับไปนึกถึงสงครามนิวเคลียร์ เพราะตอนนี้หลายประเทศกำลังรบกัน
สรุปคือไม่เป็นโรคบ้านหมุน แต่เป็นโรคพล็อตหมุนต่างหาก ในนาทีวิกฤติ ยังคิดพล็อตอีก!
นี่เป็นครั้งแรกที่เจอแผ่นดินไหวร้ายแรงขนาดนี้ ในสภาวะโคลงเคลงแบบนี้ เราแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย อย่าว่าแต่ยืนตัวตรง
และยิ่งตกใจเมื่อเห็นข่าวตึกถล่ม ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นในบ้านเรา
ผมใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมงเดินกลับบ้าน รถติดบนถนนทุกสาย เชื่อว่ากว่าจราจรกลางเมืองจะคลี่คลาย ก็น่าจะเกินเที่ยงคืน นาทีนี้ยังมีคนติดอยู่ข้างนอกน่าจะหลายหมื่นคน
ก็ขอให้ทุกคนเดินทางปลอดภัย ตั้งสติ ยอมรับสภาพของเหตุการณ์ และกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ
และขอภาวนาให้ผู้ประสบภัยจงปลอดภัยเทอญ
ป.ล. วันนี้เจ้าหน้าที่ศูนย์สิริกิติ์จัดการรับมือได้ดี มีการแจกน้ำให้ทุกคนที่รอด้วย ขอขอบคุณ
วินทร์ เลียววาริณ
สองทุ่ม 28 มีนาคม 2568
- 17
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
