คนเราที่ใช้ชีวิตกันไปตามปกติ เวลาพบเจออุปสรรคปัญหาในแต่ละวัน..
ถ้าฝึกตนฝึกใจมาอย่างสม่ำเสมอ ก็จะมองสิ่งเหล่านั้นว่าเป็นเรื่องปกติ เกิดขึ้นได้ คลี่คลายได้ เมื่อเกิดขึ้นแล้วรับมือกันไป หาทางแก้ไขกันไป แต่ถ้าไม่เคยฝึกไว้ก่อน เวลาเจอปัญหา ความรู้สึกก็แกว่งเป็นธรรมดาค่ะ
ทีนี้ตอนที่คนเราตั้งใจมากๆกับบางเรื่อง หรือมีชุดความคิดว่าการบวช การแต่งงาน การทำเรื่องดีงาม ฯลฯ เป็นความยิ่งใหญ่ เป็นวาะพิเศษของชีวิต เวลาเจอปัญหาก็อาจรู้สึก(ไปเอง)ว่าปัญหามันใหญ่มาก!!
เปรียบเทียบง่ายๆให้เห็นภาพนะคะ สมมุติว่ากำลังจะไปตลาดซื้อกับข้าว แล้วเราเจออุปสรรคปัญหา อาจจะใกล้เคียงหรือเหมือนกันเป๊ะกับตอนที่กำลังไปทำธุระจัดการเรื่องงานแต่ง-งานบวช แต่เราคงไม่มองว่าอุปสรรคปัญหานั้นเป็นมารผจญ ใช่มั้ยล่ะคะ
ฉันใดก็ฉันนั้น คำว่า "มาร" ก็คงเป็นซัมติงที่อุปโลกน์ขึ้นมา หรือไม่ก็เป็นคำพูดปลอบใจให้กลับมาตั้งสติ กลับมาโฟกัสในสิ่งที่กำลังทำ
ถ้าพูดคำเดิมๆว่า "ปัญหาเป็นเรื่องปกติ" ฟังดูก็อาจธรรมดาเกินไป ไม่เพียงพอจะจูงสติที่เตลิดให้กลับมา ก็ต้องเพิ่มความแฟนตาซี ให้มีมาร มีเทพ ฟ้าดินดลบันดาล สิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกปักคุ้มครอง ฯลฯ ไรงี้!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
