ตอนที่ 1: ทางแยกของความสงสัย
โรงเรียนประถมขนาดใหญ่ในตัวอำเภอ บ้านนอกแต่เจริญระดับหนึ่ง มีสนามกีฬา สนามเด็กเล่น และตึกเรียนหลายหลัง
แสงแดดยามเย็นอาบสนามด้วยสีส้มอ่อน ลมอุ่น ๆ พัดผ่านต้นไม้รอบสนามเป็นระยะ
เสียงนก เสียงลม และเสียงนักเรียนซ้อมกีฬาดังแว่วอยู่ไกล ๆ
บนม้านั่งข้างสนามกีฬา "น้องฝน" เด็กหญิงวัยประถมต้นนั่งอยู่คนเดียว กระเป๋านักเรียนวางข้างตัว ดวงตาเธอมองซ้ายมองขวาด้วยความกังวล
เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่สีหน้าบ่งบอกถึงความรู้สึกไม่มั่นคง
ฝน: (พึมพำเบา ๆ) ทำไมยังไม่มาอีกนะ...
นักเรียนรอบข้างเริ่มทยอยกลับบ้าน รถยนต์และมอเตอร์ไซค์ของผู้ปกครองมารับลูกหลาน บางคนวิ่งไปกอดพ่อแม่ บางคนตะโกนลาพวกเพื่อน
ในขณะที่แสงแดดเริ่มอ่อนลง เสียงฝีเท้าหนักแต่มั่นคงของใครบางคนดังใกล้เข้ามา รองเท้าบู๊ตที่เปรอะคราบดินก้าวเข้ามาในมุมมองของเด็กหญิง
"ธนา" ปรากฏตัวขึ้น เขาเดินมาหาน้องฝนด้วยสีหน้าเหนื่อยแต่มีรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาอบอุ่นแม้จะมีริ้วรอยจากการทำงานกลางแดด
ธนา: รอนานมั้ย วันนี้ตัดอ้อยเลยมาช้าไปหน่อย
แววตาของเขามีประกายดีใจอย่างชัดเจน
ฝน: ไม่เป็นไรค่ะ หนูรอได้อยู่แล้ว
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย ดวงตาสงบแต่ไม่ว่างเปล่าในความนิ่งเงียบของน้องฝน ยังคงมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในใจ คล้ายความเคยชินที่ปนไปกับความเปราะบาง... การรอคอย และการเฝ้ามองชายคนเดิมที่มาหาเธอทุกวัน
เขาไม่ใช่พ่อแท้ ๆ แต่ก็เป็นเหมือนเสาหลักที่เธอพึ่งพิงมาตลอด
ธนาเอื้อมมือไปลูบหัวน้องฝนเบา ๆ ก่อนจะช่วยถือกระเป๋าให้เธอ
ฝน: แม่บอกว่าวันนี้จะกลับดึกใช่มั้ยคะ?
ธนา: อืม... เขาว่าโอทีถึงสองทุ่มแน่ะ
ธนาแอบยิ้มแผ่ว ๆ ที่มุมปาก คล้ายคนที่แอบดีใจกับบางอย่างในใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยเบา ๆ ว่า
ธนา: ไป กลับบ้านกัน
แสงแดดยามเย็นเริ่มโรยรา สองคนเดินเคียงกันบนถนนลูกรังข้างไร่อ้อย แดดสีส้มอาบไหล่ เสียงลมพัดต้นอ้อยดังซ่า...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
