ตั้งหลักมองที่ขันธ์ห้าที่อธิบายความเป็นมนุษย์ในลักษณะหนึ่ง
เมื่อมนุษย์กระทบอารมณ์,สิ่งที่จิตไปรับรู้,ผ่านกลไกผัสสะ
ก็นำไปสู่การปรุงแต่งเกิดขึ้นนำเอาสิ่งนั้นสิ่งนี้มาผสมปนเปกันมีทั้งสิ่งเก่าในสัญญาและสิ่งใหม่ที่รับรู้เข้ามาสร้างสรรค์อะไรขึ้นมาซึ่งมักนำไปสู่ผลลัพธ์บางอย่างเสมอ
นำไปสู่รูปธรรมการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ สู่นามธรรมเช่นความมีเหตุผล ความงมงาย
ตามแต่จะตั้งสมมุติขึ้นมา