การพักจิตในธรรมชาติเดิมแท้: แสงแห่งความกระจ่างเหนือสภาวะเฉื่อยชา
ในเส้นทางของการภาวนาและการตื่นรู้ การพักจิตมีความหมายลึกซึ้งยิ่งนัก หากเป็นการพักจิตในสภาวะเฉื่อยชา ก็เป็นเพียงการปล่อยให้จิตตกสู่ความมืดมน ไร้พลัง และขาดความตื่นตัว เป็นเสมือนผืนน้ำที่แน่นิ่ง ไร้ชีวิตชีวา มิอาจสะท้อนความจริงใด ๆ ได้อย่างชัดเจน
แต่หากเป็นการพักจิตในธรรมชาติเดิมแท้ของจิตแล้ว นั่นคือการหยุดพักภายในความสมบูรณ์บริบูรณ์ เป็นการปล่อยวางอย่างแท้จริงโดยไร้ความพยายามทั้งปวง เป็นสภาวะแห่งการตื่นรู้ที่กระจ่างชัด เบิกบาน และสดใส จิตไม่ต้องไขว่คว้าหรือผลักไสสิ่งใด เพียงปล่อยให้ทุกสิ่งดำรงอยู่ตามธรรมชาติของมันเอง
เมื่อเข้าถึงธรรมชาติเดิมแท้ของจิตแล้ว ความสมดุลและความพึงพอใจย่อมเกิดขึ้น แม้ว่าชีวิตจะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน แม้ว่าจะเผชิญกับคลื่นลมของสังสารวัฏ จิตก็ยังเปี่ยมไปด้วยความสงบที่มั่นคง
ดั่งคำสอนอันลึกซึ้งของ ท่านดิลโก เคียนเซ รินโปเช (Kyabje Dilgo Khyentse Rinpoche):
“เมื่อเจ้ามีทัศนคติที่ถูกต้อง เจ้าจะเป็นดั่งท้องฟ้า
เมื่อรุ้งปรากฏขึ้น ท้องฟ้าไม่หลงใหล
เมื่อเมฆปรากฏขึ้น ท้องฟ้าไม่ผิดหวัง
เจ้าจะรู้สึกพึงพอใจในทุกสภาวะ
หัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นมายาของสังสาระและนิพพาน
และรู้สึกสนุกสนานตลอดเวลา ด้วยรอยยิ้มภายใน”
อ้างอิงที่มา
• คำสอนของ Kyabje Dilgo Khyentse Rinpoche
• บทแปลโดย Jannice Tan
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
