4 เม.ย. เวลา 04:59 • นิยาย เรื่องสั้น

สวัสดี

จากเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ใช่นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่ผู้ชนะรางวัลใด ไม่ใช่เจ้าของเรื่องเล่าที่คนกล่าวถึง แค่ฉันที่รักการเขียนเหมือนต้นไม้รักแสงแดด เป็นแค่คนหนึ่งที่เติบโตมาท่ามกลางความฝันที่เขียนด้วยหมึก และหัวใจที่ฟังเสียงของคำมากกว่าคำพูด
ฉันไม่ได้หลงใหลในการวางพล็อตเรื่อง ไม่ได้รักการเรียงคำตามสูตรที่ใครวางไว้ ฉันเบื่อเรียงความที่เหมือนกรอบเหล็กดัด ตีขังความคิดให้อยู่แต่ในห้องแคบ ๆ ฉันรู้สึกอึดอัดเวลาต้องเขียนตามโจทย์ ฉันอยากปล่อยคำให้ลอยไปอย่างอิสระเหมือนว่าวที่หลุดจากมือของใครบางคน
ฉันเขียนนิยายมาบ้าง เขียนบทความลงเว็บ เขียนในวันเหงา ในคืนเศร้า เขียนในช่วงเวลาที่ไม่มีใครฟังฉัน และฉันหวังว่าอย่างน้อย ถ้อยคำของฉันจะมีใครสักคนเปิดใจรับฟัง
ฉันเคยแข่งขันเรียงความมาแล้ว สองปีเต็ม ไม่มีแม้แต่รางวัลปลอบใจ ไม่มีใครเหลียวมอง ไม่มีเสียงปรบมือ แต่ฉันก็ยังไม่หยุดเขียน เพราะการเขียนสำหรับฉันไม่ใช่ทางลัดไปสู่การยอมรับ มันคือการพูดกับตัวเองโดยไม่ต้องกลัวว่าจะพูดผิด มันคือการถ่ายทอดความฝันในรูปของคำที่บางครั้งงดงามเกินเหตุ และบางครั้งก็เงียบงันจนเหมือนเสียงกระซิบ
ฉันเริ่มบล็อกนี้ด้วยความน้อยใจ แต่ก็ซ่อนความหวังเอาไว้เล็ก ๆ ว่าใครสักคนอาจจะเข้าใจภาษาของฉัน เข้าใจถ้อยคำที่อ่อนโยนเหมือนแสงเช้า เข้าใจหัวใจที่ซื่อสัตย์กับความคิดตัวเอง
ฉันจะเขียนเรื่องเล่าจากชีวิตประจำวัน เขียนกลอน เขียนบทความเล็ก ๆ ที่ไม่ยาวนัก เหมือนแสงจากหน้าต่างบานเล็กที่เปิดให้แสงแดดลอดผ่านเข้ามาอย่างเงียบ ๆ หากคุณผ่านมาเห็น และหยุดอ่านถึงตรงนี้ ก็ขอบคุณที่มอบเวลาให้กับถ้อยคำของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ยังคงฝันอยู่เสมอ ว่าคำพูดเล็ก ๆ อาจกลายเป็นสิ่งใหญ่ในใจใครบางคนได้เหมือนกัน
โฆษณา