พาใจออกมาพัก
หนึ่งวันในนครโฮจิมินที่เราตัดสินใจ พาตัวเองออกมา
สังเกตสิ่งรอบตัว ดูผู้คนผ่านไปมา แบบไม่ตัดสิน
ไม่คิดต่อ อยู่กับตัวเอง และทำตามใจตัวเองในการออกไปซักที่
ไม่มีแพลน ไม่มีเหตุผล ไม่มีการเตรียมตัว
เสี้ยววินาที ที่อยากพาตัวเองออกจากหลุมของความเครียด
รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในเมืองนี้แล้ว
เริ่มต้นด้วยการทำตามหัวใจ ยังไงก็สนุก
เราเอง
3 วัน 2 คืน กับเมืองที่ไม่เคยมา มาก่อน
เราหนีความวุ่ยวาย มาเรียนรู้การค่อยๆใช้เวลา
ทุกอย่างมันเร็วไปหมดตอนเราทำงาน
ทั้งการคิด การตัดสินใจ การจัดการคน การจัดการงาน
จนเราพลาดพลั้งลืมจัดการความรู้สึกตัวเอง
จนปล่อยให้ตัวเองรู้สึกว่า เราควบคุมความเครียดไม่ได้
ก่อนจะเลยเถิดจนเกินไป เราต้องพาใจตัวเองกลับมา
คิดได้แบบนั้น ก็ออกเดินทาง
โฮจิมิน กับการเดินเท้า ไม่รีบ เดินไปเรื่อยๆ
อยากไปไหนก็ไป จนเมื่อวานเราพิชิต 10,000 ก้าว ของตัวเอง
แล้วดันทะลุไปเกือบ 20,000 ก้าว
เดินไปดูพิพิธภัณฑ์
ซื้อหมวกที่คนเวียดนามใส่ เพราะแดดร้อน
กินกาแฟที่ไปสั่ง fresh milk เพราะดันไม่รู้ว่ามันต้องสั่งนมข้นถึงจะหวาน
ขึ้นรถเม 7 บาท ที่มีแอร์ แล้วดูแมปจนรู้ว่าอ๋อ ขึ้นผิดฝั่ง
ทำให้ได้มีโอกาสโชคดี เดินมากขึ้นกว่าที่ควรจะเป็นอีกนิด
ไปขึ้นรถเมอีกสาย เรียนรู้การใช้ google map พูดภาษาเวียดนามให้คุณน้ากระเป๋ารถเมฟัง
คุณน้า ยิ้มให้ เราถามราคา พี่คนนั่งข้างหลังช่วยบอกราคา
เมืองที่ไม่ต้องพูดกันเยอะ
แค่ 1 บทสนทนา ก็ทำเอาเราใจฟู
อยู่ๆการยื่นทิชชู่ให้คนไม่รู้จักยืม
คำขอบคุณของเขาที่ไม่ใช่ภาษาบ้านเรา
Thank you
มันสุดจะ made my day เลยล่ะ
เราพาตัวเองมาอยู่ในเมืองที่ไม่มีใครรู้จักเรา
เราไม่รู้จักใคร เราแค่มาใช้ชีวิต
เสียงรอบตัวที่เกิดขึ้น เราฟังไม่เข้าใจ แต่ทำให้รู้ว่าเรายังอยู่ในสังคม
ยังมีคนที่เขากำลังสนทนากันอยู่รอบๆ
มันคงจะดีนะ ถ้าเรากลับไป แล้วเราจะสามารถฟังเสียงที่ทำร้ายจิตใจรอบตัว
ให้เป็นเหมือนตอนเราอยู่เมืองนี้ได้
ก็แค่ไม่ต้องเข้าใจ
ก็แค่ปล่อยผ่านไป
ก็แค่รับรู้ให้น้อยที่สุด
ก่อนจะเข้าใจใคร ทำความเข้าใจตัวเองก่อน
---
ทำไมเราถึงเดินได้ทั่วเมือง
แต่กลับต้องรีบขึ้น grab ไปทำงาน
เพราะบอกกับตัวเองว่า จะได้มีเวลาทำงานเพิ่ม
ทำไมเราถึงใช้ชีวิต 10 กว่าชั่วโมงไปกับหน้าจอคอม
มากกว่าการมองวิวน้ำ มองคนเดินไปมา มองรถเมสายต่างๆที่ไปแต่ละที่
การมาโฮจิมินรอบนี้
เราไม่ได้มาคนเดียวหรอก เรามากับเราอีกคนที่ขาดหายไป
เรามาเจอเราที่หลงลืมไว้ซักที่
ค่อยๆใช้นะชีวิตน่ะ
อย่าไปรีบร้อนเลย
โลกมันกว้างกว่าที่จะใช้เวลาทั้งชีวิตรีบไปกับงาน
แด่ฉัน ที่ออกตามหาตัวเอง
บันทึกไว้ โฮจิมิน ครั้งแรกในชีวิต 5-7 เมษายน 2025
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
