เมื่อไม่กี่ปีก่อน ผมยังเป็นมนุษย์ที่คิดว่าการใช้เงินเพื่อความสะดวก คือ “การตอบแทนความเหนื่อย” ของตัวเอง วันไหนเหนื่อยมาก ผมก็จะสั่งแอ๊พเขียว แบบไม่ดูราคา อยากกินกาแฟแพงก็จัดไป ร้านโปรดอยู่ไกลแค่ไหนก็ไม่เป็นไร เพราะคิดว่า... ชีวิตมันสั้น ไม่รู้จะเหนื่อยไปเพื่ออะไรถ้าไม่ได้ใช้เงิน
แต่พอโลกเริ่มเปลี่ยน หลังโควิด พอโดนสภาวะเศรษฐกิจจริงๆ จังๆ เข้าใส่แบบไม่ปรานี — ไม่ใช่แค่เงินในบัญชีที่หาย แต่ความรู้สึกปลอดภัยในชีวิตก็ค่อยๆ บางลง เหมือนหมอนใบเดิมที่เราคิดว่าแน่น มันยวบลงทุกวัน
ตั้งแต่ยุคที่เราเกิดมา ยังไม่เคยเห็นได้ยินใครบอกเลยว่าเศรษฐกิจบ้านเราดี
เพื่อนสนิทของผมกล่าวไว้ในวัยเด็ก
จุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมหันมาประหยัดแบบจริงจัง ไม่ได้เกิดจากคำพูดของกูรูด้านการเงิน หรือพอดแคสต์แนว “เราต้องออม 30% ของรายได้” แต่เกิดขึ้นวันที่ผมไปยืนซื้อข้าวเหนียวหมูทอดหน้าปากซอย แล้วเห็นแม่ค้าคนหนึ่งหักหมูเป็นสองส่วนก่อนตักใส่ถุงให้ลูกค้า
ลูกค้าเป็นลุงข้างบ้านที่ผมคุ้นหน้า — แกบอกว่า “วันนี้เอาครึ่งเดียวพอนะ เดี๋ยวต้องเหลือไว้ซื้อข้าวให้หลานตอนเย็น”
ผมจำได้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่นานมาก ทั้งที่ปกติซื้อแล้วก็เดินกลับเลย ความรู้สึกมันประหลาด คือไม่ใช่แค่ “เห็นใจ” แต่รู้สึกว่าโลกใบเดียวกันนี้... คนบางคนต้องคำนวนแม้กระทั่งเศษเงินจากหมูทอดหนึ่งชิ้น
ตั้งแต่นั้น ผมเริ่ม “ตั้งใจประหยัด”
ไม่ใช่แค่เพื่อมีเงินเหลือ
แต่เพื่อ “เคารพคุณค่าของสิ่งที่มี”
สิ่งที่ผมประหยัดที่สุด ไม่ใช่เงิน แต่คือ “เวลา”
ผมเคยเสียเงินไปกับของที่ไม่ได้อยากได้
เพราะใช้เงินแก้เบื่อ ใช้เงินแก้เหนื่อย
แต่ตอนนี้ ผมเปลี่ยนจากการกดซื้อของออนไลน์แบบไม่คิด
มาเป็น “เดินไปตลาดเอง” เลือกของกินง่ายๆ ที่บ้านทำได้
ไม่ใช่เพราะมันถูกกว่าเท่านั้น
แต่เพราะมันช่วยให้ผมได้รู้ว่า
"เราหิวจริง หรือแค่ฟุ้งซ่าน?"
ผมเลิกซื้อกาแฟทุกวัน หันมาชงกินเอง
ตอนแรกก็คิดว่าเสียรสชาติแน่ๆ
แต่พอชงเองทุกวัน ผมเริ่มเข้าใจความหมายของคำว่า
“การทำสิ่งธรรมดาให้พิเศษ ด้วยใจที่เปลี่ยนไป”
ผมใช้รองเท้าคู่เดิมมาเกือบ 3 ปี
ผมใช้มือถือรุ่นเก่าจนแอปบางตัวไม่รองรับ
ผมตัดสินใจเลิกซื้อของที่ “เอาไว้ก่อน” และเปลี่ยนเป็น
“ถ้าไม่ได้ใช้ใน 7 วัน ห้ามซื้อ”
เงินในบัญชีอาจจะยังไม่เยอะ
แต่ “ความกังวลเรื่องเงิน” กลับลดลง
เหมือนเราเปลี่ยนจากการแบกกระเป๋าหนัก
มาเป็นจัดกระเป๋าให้เบาลง เพื่อเดินไกลขึ้น
พอประหยัดจนกลายเป็นนิสัย ผมเริ่มสังเกตเห็นว่า
“สิ่งที่เราเคยคิดว่าขาดไม่ได้”
บางอย่าง... เราไม่แตะมันเลยนานหลายเดือน
มันทำให้รู้ว่า ความสุข ไม่ได้มาจากการได้เพิ่ม
แต่บางที... มันมาจากการตัดสิ่งไม่จำเป็นออกไปเรื่อยๆ
และการประหยัดที่แท้จริง
ไม่ใช่การอดทนใช้ให้น้อยลง
แต่คือการใช้ให้น้อยลงโดยไม่รู้สึกว่าขาดอะไร
ผมไม่ใช่คนเก่งเรื่องการเงิน ไม่ได้มีวินัยเหล็ก
แต่ผมเริ่มจากแค่ “เข้าใจว่าเราหาเงินยากแค่ไหน”
แล้วใช้มันให้คุ้มในแบบที่ไม่ทำร้ายอนาคต
เพราะสุดท้ายแล้ว การอดออม ไม่ได้ทำให้เรารวยทันที
แต่มันทำให้เรา มีระยะห่างจากความจน มากพอที่จะหายใจได้
และถ้าวันไหนโลกใจร้ายขึ้นมาอีก
ผมก็ยังมีความหวังว่า
"นิสัยประหยัด" ที่สร้างมานั้น
จะกลายเป็นเพื่อนที่พาผมรอดไปได้อีกหนึ่งวัน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
