ตอนที่ 9: ฝนสุดท้ายในปีนั้น
(จากซีรีส์ "ร้านกาแฟริมทางฝน")
ปลายธันวาคม
เชียงใหม่เข้าสู่ช่วงหนาวสุดของปี
อุณหภูมิบนดอยลดต่ำถึงสิบองศา
หมอกลงหนาในยามเช้า
แต่ความเงียบของร้าน “เฌอขวัญ คาเฟ่” กลับเย็นยะเยือกยิ่งกว่า
คิรินยืนอยู่หน้าร้านที่ปิดเงียบ
กระดาษแผ่นเล็กแปะอยู่บนกระจกหน้าร้าน
“ขอเวลาหนึ่งเดือน…ให้ฉันไปหาคำตอบ ว่าใจฉันอยากอยู่ที่นี่จริงหรือไม่”
– เฌอขวัญ
เขาอ่านซ้ำอีกครั้ง
แล้วหลับตาแน่น
มือกำกระดาษในกระเป๋าเสื้อ — จดหมายที่เธอเขียนให้ก่อนหายไป
แต่ไม่ได้ส่ง…เขารู้ดี เพราะมันไม่มีที่อยู่ ไม่มีเบอร์โทร ไม่มีอะไรเลย
ด้านเฌอขวัญ
เธอนั่งอยู่ในบ้านพักเล็กๆ ริมทะเลสาบที่เชียงราย
ไม่มีเสียงฝน ไม่มีเสียงเครื่องชงกาแฟ
มีแต่ความเงียบและลมหายใจของตัวเอง
ทุกเช้าเธอจิบกาแฟที่ไม่มีรส
เพราะไม่มี “เขา”
ไม่มีสายตาที่มองเธอขณะเธอวาดลาเต้อาร์ต
ไม่มีมือที่ยื่นดอกไม้ป่ามาให้ทุกเช้า
วันต่อมา
เธอออกจากที่พัก เดินทางกลับเชียงใหม่แบบไม่มีแผน
ฝนยังตกไม่หยุด
รถโดยสารวิ่งช้าเพราะทางลื่น
เธอนั่งมองเม็ดฝนผ่านกระจก พร้อมคำถามที่วนอยู่ในใจว่า
“เขายังอยู่ที่ร้านไหม”
เมื่อถึงหน้าร้าน
ฟ้ายังเทาหม่น
แต่กระดิ่งเหนือประตู…ยังอยู่
และเสียงมันดังขึ้นทันทีที่เธอผลักประตูเข้าไป
“กลับมาแล้วเหรอ…”
เสียงหนึ่งดังจากมุมเดิมของร้าน
คิรินนั่งอยู่ตรงนั้น
เสื้อกันหนาวเปียกฝน
ในมือเขายังกำดอกกุหลาบป่าบานช้าๆ — เหมือนที่เขาเคยเอามาให้เธอทุกวัน
เธอพูดอะไรไม่ออก
เดินเข้าไป
ยืนตรงหน้าเขา
เขาลุกขึ้น
ไม่พูดอะไรเช่นกัน
แต่กลับเอื้อมมือไปแตะใบหน้าเธอที่ชื้นฝน
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาไหม
แต่ผมรู้ว่า...ผมไม่มีวันกลับไปรักใคร ที่ไม่ใช่คุณ”
เธอน้ำตาไหล
และครั้งนี้…เธอไม่หลบสายตาอีกต่อไป
“ขอโทษที่หนี
ขอโทษที่ไม่กล้ารัก
แต่ตอนนี้...ฉันกลับมา
พร้อมหัวใจที่ไม่กลัวแล้ว”
#series #storyheart #นิยายสั้้น #เรื่องสั้น #ปลายปากกาจินตนาการ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
