การ "หายไป"
ว่าไงทุกคน เรื่องนี้มากจากความคิดของเพื่อนผมคนนึง ก็เลยออกมาเป็นอันนี้ และก็เหมือนเดิมเลย มันค่อนข้างแปลก แต่พวกเราก็แปลกอยู่แล้วเพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก มาเริ่มกันเลยดีกว่า
ในโลกของฟิสิกส์
มันไม่มีคำว่า “หายไป” จริง ๆ หรอก
สิ่งที่เราคิดว่า “มันหายไปแล้ว”
จริง ๆ แล้วมันก็แค่…แปรเปลี่ยนน่ะ
อาจกลายเป็นพลังงานในรูปแบบอื่น
อาจแตกตัวเป็นอะตอมเล็ก ๆ ที่เรามองไม่เห็น
หรือแค่แอบซ่อนอยู่ในระบบที่ซับซ้อนเกินจะมองออกด้วยตาเปล่า
เอาง่ายๆก็ลองนึกถึง "น้ำ" ดูสิ
เวลาน้ำระเหย เราอาจจะบอกว่า “น้ำหายไปแล้ว”
แต่จริง ๆ มันไม่ได้หายไปไหนเลย
มันแค่ลอยขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นไอ รอวันที่จะกลั่นตัวเป็นฝนและกลับมาในรูปร่างที่เราคุ้นเคยอีกครั้ง
...มนุษย์ก็เหมือนกัน
เราเองก็เป็นเหมือนสสารเหล่านั้น
บางทีเราก็หายไปจากชีวิตใครบางคน
หรือหายไปจากโลกออนไลน์แบบเงียบ ๆ
แต่นั่นไม่ได้แปลว่า “เราไม่มีอยู่” หรอกนะ
เราแค่แปรเปลี่ยน...ไปอยู่ในรูปแบบที่คนอื่นอาจจะมองไม่เห็นในตอนนี้
หรือไม่ก็อยู่ในช่วงเวลาที่ใจเราต้องการพักฟื้น
การหายไปไม่ใช่จุดจบของการมีอยู่
มันคือกระบวนการหนึ่งของการเปลี่ยนแปลง
ของการรักษาตัวเองจากความวุ่นวายภายในใจ
บางครั้งโลกมันก็เสียงดังเกินไป
ทุกอย่างเหมือนตะโกนใส่เราตลอดเวลา
ทั้งความคาดหวัง การเปรียบเทียบ หรือแม้แต่เสียงในหัวของเราเอง
ที่คอยกดดันให้เราต้อง “เก่งกว่านี้” ต้อง “เข้มแข็งกว่านี้”
การหายไป…มันเลยไม่ใช่เรื่องผิดเลย
มันคือการถอยออกมาเพื่อฟังเสียงของตัวเองอีกครั้ง
เพื่อรักษาสมดุลในใจ
เพื่อให้ตัวเรายังเป็น “เรา” อยู่
แต่ก็เข้าใจนะ…
การหายไปมันน่ากลัว
กลัวว่าจะถูกลืม
กลัวว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็น
กลัวว่าโลกจะเดินต่อไปโดยไม่มีเรา
แต่แบบความจริงก็คือ...ความจริง
โลกมันหมุนของมันอยู่แล้ว ไม่ว่าเราจะอยู่ตรงไหนก็ตาม
สิ่งที่สำคัญคือ
เราจะต้องอยู่ยังไงให้ใจเรายังคงอยู่ด้วย
จะฝืนวิ่งไปกับโลกจนหมดแรง
หรือจะหยุดพัก หายไปบ้าง
เพื่อกลับมาเดินอีกครั้งอย่างมั่นคงกว่าเดิม
...ผมเองก็เคย หายไป จากหลายอย่างเลยล่ะ
จากความฝันบางอย่าง บ้าง
จากความสัมพันธ์บางช่วงเวลา บ้าง
และจากชีวิตของบางคน
ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าอยากหายไปทำไม
แค่รู้ว่า “เหนื่อยแล้ว”
เหนื่อยที่ต้องแกล้งเข้มแข็ง
เหนื่อยที่ต้องยิ้มทั้งที่ใจอยากร้องไห้
เหนื่อยที่ต้องอธิบายตัวเองกับคนอื่น
ในขณะที่ตัวเองยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ารู้สึกยังไงกันแน่
แต่พอก็....พอได้หายไป...
มันเหมือนโลกทั้งใบเงียบลง
เสียงในหัวเบาลง
เราก็เริ่มฟังตัวเองได้ชัดขึ้น
เริ่มเห็นมุมมองใหม่ ๆ
เริ่มรู้สึกว่า…ไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้นี่นา
จนถึงวันที่พร้อม
เราจะกลับมาเอง
ในแบบที่มั่นคงกว่าเดิม
เพราะงั้น ถ้าตอนนี้คุณกำลัง “หายไป” อยู่
ผมแค่อยากบอกว่า...
ไม่เป็นไรเลย
คุณไม่ต้องรู้สึกผิด
ไม่ต้องฝืนกลับมา
แค่ให้เวลากับตัวเอง
ในแบบที่คุณต้องการ
นอนหลับให้เต็มตา
กินของที่ชอบสักมื้อ
ฟังเพลงเงียบ ๆ สักเพลง
แล้วค่อย ๆ ถามใจตัวเองดูว่า
“ตอนนี้...เรารู้สึกยังไงกันแน่”
และถ้าวันไหนมีใครบอกคุณว่า
“อย่าหายไปเลย มันเห็นแก่ตัว”
ผมอยากให้คุณรู้ไว้เลยว่า
การดูแลตัวเองไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว
มันคือการให้คุณค่ากับหัวใจตัวเอง
ในแบบที่คุณสมควรได้รับ
“หายไปได้ แต่อย่าหายใจทิ้ง”
ถ้าคุณยังหายใจอยู่ นั่นหมายความว่า
คุณยังมีโอกาสอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว
คุณก็ยังสามารถกลับมาเป็นแสงของตัวเองได้
ในจังหวะที่คุณพร้อม
ด้วยความหวังดี จากเพื่อนที่เข้าใจในความเงียบ
— อิจิ —
จบแล้วล่ะ~ ใครที่อ่านมาจนจบ แสดงว่าคุณเองก็อยากให้ใครสักคนมามองเห็น...รึเปล่านะ ไม่รู้สิ ยังไงก็ไม่ต้องไปรีบร้อนขนาดนั้นนะ ทุกอย่างมันมีเวลาของมันเอง ผมเชื่อว่าพวกคุณเก่งมากในแบบของพวกคุณอยู่แล้ว อย่าไปซีเรียสมาก ยิ้มเข้าไว้ เอาล่ะ...ปิดยังไงดี....งั้นก็
บอกแล้วว่ามันแปลก แต่พวกคุณก็อ่านมันจนจบสินะ ผมรู้สึกดีใจมากๆเลย ถึงจะมาด้วยแท็กก็เถอะแต่ก็ไม่เป็นไร "ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของทุกคนนะ"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
