ความเห็นของผมมี 3 มุมครับ
🌿 ในแง่ของโลกียะ (ทางโลก)
การลาออกจากราชการระดับสูง โดยเฉพาะตำแหน่งผู้พิพากษาซึ่งมีเกียรติ มีรายได้มั่นคง ดูเหมือนเป็นการ “เสียโอกาส” ทางวัตถุ
แต่ในความเป็นจริง เราไม่รู้เลยว่า ท่านต้องผ่านอะไรในใจบ้าง
ความเครียด ความทุกข์ ความขัดแย้งในหน้าที่ ความรู้สึกไม่อิ่มเอมจากความสำเร็จทางโลก ล้วนเป็นแรงผลักให้หลายคนหันหาธรรม
🌿 ในแง่ของโลกุตระ (ทางธรรม)
การหันหลังให้โลก เพื่อหาความหลุดพ้นจากวัฏฏะสงสาร เป็นเป้าหมายสูงสุดของพุทธศาสนา
ถ้าท่านผู้นั้น “เห็นภัยในวัฏสงสาร” อย่างจริงแท้ และมีศรัทธาจริง นี่ไม่ใช่แค่การลาออก แต่นี่คือการ “ก้าวออกจากวงจรเดิม” เพื่อสู่ทางใหม่ที่ยิ่งใหญ่ และเป็นสิ่งที่น่านับถือมาก ไม่ใช่ทุกคนจะกล้าทำ
🌿 ในแง่ของความเป็นมนุษย์
ทุกคนมี “ทางเดิน” ของตนเอง
บางคนเลือกอำนาจ บางคนเลือกเงิน บางคนเลือกชื่อเสียง
และบางคน… เลือกอิสรภาพภายใน
ผมว่าการเคารพใน “เส้นทางของกันและกัน” เป็นสิ่งที่งดงามที่สุดในสังคมที่ผู้คนแตกต่าง เพราะว่า… เราไม่เป็นเขา เราไม่เข้าใจหรอก ครับ
@ สุดท้ายนี้ ผมไม่เห็นว่านี่คือการละทิ้งหน้าที่
แต่มองว่าเป็น การหันกลับไปหาหน้าที่ของความเป็นมนุษย์ ที่บางครั้ง… เราถูกโลกทำให้ลืมมันไป….
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
