---
โมโม่ของวันนั้น…ไม่เคยคิดว่าจะมาไกลขนาดนี้
หลังจากกลับไทยแบบไม่มีแม้โอกาสได้เก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย
ฉันกลายเป็นเด็กสาวที่เหมือนถูกรีเซ็ตชีวิตในพริบตา
จากคนที่เรียนในโรงเรียนอินเตอร์ สื่อสารภาษาอังกฤษทุกวัน
ฉันต้องกลับมาอยู่บ้านกับความเงียบ และคำถามที่ไม่มีใครตอบ
ฉันไม่กล้าบอกเพื่อนว่าทำไมถึงกลับมา
ไม่กล้าบอกแม่ว่ารู้สึกแย่แค่ไหน
และไม่กล้าบอกตัวเองด้วยซ้ำ ว่ากำลังเสียความมั่นใจไปทีละนิด
ฉันพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง
แต่ลึก ๆ แล้ว รู้สึกเหมือนกำลังกลายเป็น “คนธรรมดา”
ธรรมดาจนบางทีคิดว่า…
หรือจริง ๆ แล้วเราไม่พิเศษอย่างที่เคยเชื่อมาตลอด
บางวันฉันเปิดกล่องของขวัญจากป้า
หยิบของที่ได้มาตอนอยู่ต่างประเทศออกมาดู
กลิ่นหอมจากซองน้ำหอมยังไม่จาง
แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกเป็นเจ้าของ “ชีวิตแบบนั้น” อีกต่อไป
ฉันเริ่มเดินออกจากบ้านบ่อยขึ้น
หางานพาร์ตไทม์ ทำงานร้านกาแฟ เรียนภาษาเพิ่มเติมเอง
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังวิ่งไปทางไหน
แต่รู้ว่าอยู่เฉย ๆ แล้วจะจม
หลายปีผ่านไป
ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตไกลบ้านอีกครั้ง
แต่คราวนี้ไม่ใช่เด็กสาวในเครื่องแบบนักเรียน
ไม่มีป้ารอรับที่สนามบิน ไม่มีที่พักพร้อม ไม่มีโรงเรียนหรู
ฉันมาเพื่อต่อสู้เอง
มาในโลกที่ไม่มีใครรู้จักชื่อฉัน
ไม่มีใครจำได้ว่าฉันเคยเป็น “โมโม่คนนั้น”
แต่บางที…ฉันกลับรู้สึกว่า
ตัวเองเริ่ม “จริง” กว่าที่เคย
ไม่ต้องสมบูรณ์
ไม่ต้องฉลาดที่สุด
ไม่ต้องมีใครเอ็นดูตลอดเวลา
แค่ได้ “เป็น” — ก็พอแล้ว
ฉันไม่เคยคิดเลยว่า
โมโม่ของวันนั้น จะมาไกลขนาดนี้
ไกลจากบ้าน…แต่ใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
