Week / weak สัปดาห์แห่งความรู้สึก ผมกำลังจะขึ้นเครื่องในเย็นวันศุกร์ หลังจากที่สอบเสร็จเพื่อกลับเชียงใหม่ บ้านเกิดที่คุ้นเคยเพื่อพบปะครอบครัวรวมไปถึงเพื่อนฝูงที่นัดรวมตัวกันในช่วงเทศกาล ผมมีเวลาพักผ่อ

มุมมองชายกลาง เหตุการนี้ไม่ได้เกินขึ้นในปัจจุบัน

จดหมาย แมสเสจในแบบรูปธรรมและจับต้องได้ ด้วยลายมือที่ถูกบรรจงลงแผ่นกระดาษ แม้ว่าอาจไม่ใช่ความรวดเร็วที่ตอบโจทย์ต่อโลกสมัยนี้

จากใจพี่ยาม จนมันกลายเป็นเรื่องเป็นราว

โลกออนไลน์ของผู้เป็นแม่… หลายครั้งที่ผมตลกตัวเอง กับรู้สึกไม่อินเพราะไม่เข้าใจ กับสิ่งที่สุภาพสตรีท่านนี้ ได้ขีดเขียน หรือแชร์อะไรลงไป ในโลกออนไลน์

ในคืนวันเสาร์ ก็เป็นอีกหนึ่งค่ำคืน หลังเลิกงาน คนเรามันจะมีอะไรที่ต้องการ มากไปกว่า การพักผ่อนหย่อนใจภายในพื้นที่ ที่สบายใจ

“เหมือนเดิมใช่ไหม?” “ครับ.”

Like a movies วันหยุดแล้ว ช่างเป็นบ่ายวันศุกร์แสนอบอ้าว กับผมที่ยังคงอยู่กับอาการเมาค้างเมื่อคืน

นาฬิกาทราย ผมยังคงวนเวียนท่ามกลางภวังค์ จนกระทั่ง ผมเห็นนาฬิกาทราย ที่มีเพียงชิ้นเดียว ภายในร้าน