ศิลปะในการปฏิบัติธรรม การเดินทางกลับ ๑. คิดว่าทุกๆ คน คงเคยฟังเทศน์ฟังครูบาอาจารย์บรรยายชี้แนะ ถึงภาคปฏิบัติ อานิสงค์ของการปฏิบัติ อะไรเหล่านี้มามากมายแล้ว แต่ตราบใดที่เรารู้สึกตัวไม่ได้ต่อเนื่องกัน ต

ศิลปะในการปฏิบัติธรรม การเดินทางกลับ ๒. การปฏิบัติธรรมไม่ใช่เป็นการกระทำให้ตัวเองเข้าสู่สถานะอันหนึ่งอันใดตามที่ต้องการ ไม่ใช่เพื่อได้ชื่อเสียง ได้ลาภ ได้เสียงสรรเสริญเยินยอ

ศิลปในการปฏิบัติธรรม (๓) การเดินทางกลับ จุดที่มนุษย์หลงคือจุดที่เข้าไปในความคิด ไม่ได้เห็นความคิด ตรงนี้แหละคือจุดหลง

ศิลปะในการปฏิบัติธรรม (๔) การเดินทางกลับ มันหลงที่จิต ถ้าจะรู้มันก็รู้ที่จิต จะไปรู้ที่อื่นไม่ได้ จะไปรู้จากคำสอนครูบาอาจารย์ จากคัมภีร์ก็รู้ไม่ได้ ยิ่งหลงกันใหญ่ ถ้ารู้มันต้องรู้ที่จิต

ศิลปะในการปฏิบัติธรรม (๕) พระพันธ์ อินทผิว พระพุทธศาสนาในประเทศไทย ย่อมมีลักษณะจำเพาะเป็นอย่างไทย แม้จะมีความเป็นอันเดียวกันกับพระพุทธศาสนาในลังกา พม่า ลาว และเขมร หรือกล่าวรวมไปถึงกลุ่มประเทศมหายานทั

ศิลปะในการปฏิบัติธรรม (๖) พระพันธ์ อินทผิว การถึงอนุตรสัมมาสัมโพธิ ของอุบาสกพันธ์ อินทผิวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว กล่าวได้ว่า เป็นไปภายในคืนเดียวเท่านั้น ทำให้บุรุษผู้ไม่รู้หนังสือ อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้น

ศิลปะในการปฏิบัติธรรม (๗) พระพันธ์ อินทผิว พระพันธ์มีความเข้าใจชัด และมีมติว่าธรรมแท้นั้นรู้เอาล่วงหน้าไม่ได้ เพียงรู้คิดนั้นยังห่างไกลธรรมราวฟ้ากับดิน ทั้งนี้เพราะเกิดเมาสมมุติ เมาถ้อยคำ เมาเหตุผลที่

ศิลปะในการปฏิบัติธรรม (๘) พระพันธ์ อินทผิว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรากฏแก่จิต แม้ปิติ สุข เอกัคคตา ก็ไม่เอา ทุกข์ก็ไม่เอา สุขก็ไม่เอา แต่ก็ใช่ว่าจะไปสร้างสรรภาวะอันอื่นขึ้นในรูปของความคิดใหม่ ๆ แปลก ๆ เพื่

ศิลปะในการปฏิบัติธรรม (๙) สรุป : หลักการแห่งธรรมปฏิบัติ เราจะพึ่งอะไรไม่ได้เลย ตั้งแต่คำสอน ตั้งแต่อะไรก็ตาม จำจะต้องย้อนมาพึ่ง “ตัว”