บันทึกจากบ้านดง ๑. คนของป่า ก็ถูกป่าฟูมฟักจากป่า คนของเมืองก็ถูกเมืองฟูมฟักจากเมือง หากคนอยู่ป่ามีท่าทีคนเมือง ย่อมหมายถึงหายนะ แต่หากคนเมืองมีท่าทีอย่างป่า นั่นหมายถึงอรุโณทัยของอริยธรรม

บันทึกจากบ้านดง ๒. การอ้างว่าทุกสิ่งไม่เที่ยงแท้ มีเกิดแล้วก็ต้องมีดับ อ้างว่า แม้ดวงอาทิตย์วันหนึ่งก็ต้องมีดับเช่นนี้ แสดงว่า ผู้นั้นยังไม่รู้อะไรนัก เป็นเพียงรู้สามัญ การอธิบายว่ามีจุดตั้งต้นแห่งการ

บันทึกจากบ้านดง ๓. ความกลมกลืนนั้นต้องเป็นปัจจุบัน มิใช่กาละอื่นอันขึ้นกับความนึกคิด, กลมกลืนต้องเห็น มิใช่คิดนึกถึงมัน ความสงบที่แท้จริง มิใช่ความหยุดนิ่ง แต่เป็นความเคลื่อนไหวที่ต่อเนื่องและรับรู้ได

บันทึกจากบ้านดง ๔.ภาษา หรือความคิด จะต้องเป็นความคลาดเคลื่อนจากสภาวะเสมอ เมื่อพูดว่า “มันเป็นสิ่งสวย” เกิดมี มัน แยกจากสิ่งอื่น เกิดมีสวย แยกจากไม่สวย และเมื่อมี มัน ก็ย่อมมี อนิจจัง

บันทึกจากบ้านดง ๕.ทุกวันนี้ นักคิดนักเขียน มักจะนำข้อรู้ของท่านผู้รู้ มาให้อรรถาธิบายตามความฉลาดของตัว โดยไม่ได้กลับสู่ แหล่งกำเนิดชีวิต อันเป็นที่มาของ ข้อรู้ทั้งปวง คนเหล่านั้นเป็นขโมย ที่ค่อนข้างมี

บันทึกจากบ้านดง ๖. การงานที่สืบเนื่องกันดี ย่อมทำให้เกิดความสุขราบรื่น และงานนั้นมิใช่ภาระอีก การกิน ฯลฯ ย่อมเป็นเพียง การไหลเทสืบเนื่องของอาหารเป็นลำดับ มิใช่การบำบัดจากหิวกลายเป็นอิ่ม

บันทึกจากบ้านดง ๗. เมื่อกาย-จิต กลมกล่อมดีด้วยการเฝ้าดูความเคลื่อนไหว (อนิจจัง)ของลมหายใจ (หรือสิ่งหนึ่งสิ่งใด ที่มิใช่คิดเอาเอง) จะเริ่มล่วงรู้ถึงกระแสของการสร้างสรรค์ของธรรมชาติ ล่วงรู้ รู้สึกร่วม ร

บันทึกจากบ้านดง ๘.. วิธีการหรือรูปแบบหนึ่งใด ย่อมทำลายเนื้อหาสาระ เมื่อมันเกิดขึ้นซ้ำซาก ทำไมหรือ? เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนแปลง ไม่รู้หยุด รูปแบบจะจับตัวมันเองอยู่ มันไม่คล้อยตามเนื้อหา มันเหมือนสนิมเกิดขึ

บันทึกจากบ้านดง ๙. การบรรลุธรรม จะเป็นอะไรอื่นได้นอกจากบรรลุถึงการรู้แจ้งเดิม ซึ่งยังไม่มีความแบ่งแยกให้เกิดบรรลุ หรือไม่บรรลุ (อันเป็นความรู้สึกของจิตใหม่ และเป็นโลกใหม่แห่งการแบ่งแยกแจกแจง) แต่การบร