ผู้ที่จะบวชในพระพุทธศาสนา ต้องสละทางโลกทุกอย่าง เช่น ไม่รับเงินรับทองหรือให้ผู้อื่นรับไว้เพื่อตน ไม่อ่านหนังสือพิมพ์ ไม่ฟังวิทยุ ไม่ดูโทรทัศน์ ไม่เล่นคอมพิวเตอร์ อินเตอร์เน็ต ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่ให

ถ้าเราประพฤติปฏิบัติตามถึงแม้ขณะจิตเดียว ก็ยังดีกว่าผู้ที่บวชตลอดชีวิตที่ไม่เอามรรคผลนิพพาน ภาคการบวชนี่ถึงเป็นสิ่งที่สำคัญ เพราะการบวชนี้มันเข้าสู่ภาคประพฤติภาคปฏิบัติ คือมาละบาปทางกาย ทางวาจา ทางจิต

การบวช การมาฝึกตนนี้ คือ การมาปราบผี ปราบอสูรกายออกจากใจ ต้องอาศัยศีล ต้องมีข้อวัตรปฏิบัติ ต้องมอบกาย ถวายชีวิต แด่พระพุทธเจ้าเป็นเดิมพัน อย่างมากก็แค่ตายเท่านั้น เราเป็นพระเป็นเณรต้องมีความซื่อสัตย์

ถ้าเราไม่เสียสละ ไม่รับผิดชอบ ไม่หนักแน่น นั้นชื่อว่า "เราไม่ใช่เป็น 'สงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้า' เพียงแต่เป็น 'กาฝากของพระพุทธศาสนา" เราฟังเทศน์น่ะ... คำหนัก ๆ เราก็สะดุ้งน่ะ เมื่อเราสะดุ้งแล้ว เราก็ต้อ

"ถ้าผู้มาบวช มาอยู่วัด ไม่ตั้งอกตั้งใจนั้น เค้าเรียกว่า 'เป็นบุคคลอนาถา..." 'บุคคลอนาถา' ก็หมายถึง คนยาก คนจน คนไม่มีบ้าน คนไม่มีญาติพี่น้องวงศ์ตระกูล เปรียบเสมือนกับพระเรา เณรเรา ชีเรา ที่มาบวชมาปฏิ

เราต้องตั้งมั่นเข้าหาพระธรรม พระวินัย เราต้องตั้งมั่นมีความสุขในการปฏิบัติธรรม ในการประพฤติปฏิบัติ เราต้องบวชกายด้วย บวชวาจาด้วย บวชใจด้วย เพราะว่า ถ้าเราบวชกาย เค้าเเสดงภาพยนต์เเสดงละคร เอาเสื้อผ้าอา

หลวงปู่มั่นสอนว่า ความไม่ยั่งยืนเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่และแน่นอน ความยิ่งใหญ่คือความไม่ยั่งยืน ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ คือ ชีวิตที่อยู่ด้วย ทาน ศีล เมตตา และกตัญญู ชีวิตที่มีความดี อาจมิใช่ความยิ่งใหญ่ แต่ชีวิตท

"ความดี ความถูกต้อง ธรรมวินัย" เท่านั้น จะเป็นที่พึ่งของเราทั้งหลาย ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหน ทำอะไรนั้นน่ะ "ศีล คือความรับผิดชอบ สมาธิ คือความหนักแน่น ปัญญา คือรู้จักรู้แจ้ง ปล่อยวาง เสียสละ อบรมบ่มอิน

การรักษาศีลเพื่อจะไปพระนิพพาน ก็ต้องให้เข้าใจ เรารักษาเพื่อจะเสียสละ ทำความดีเพื่อจะเสียสละ มีความสุขในการเสียสละ ไม่หวังอะไรตอบแทนมันถึงมีสัมมาทิฏฐิ ทุก ๆ คนต้องรับผิดชอบในตัวเองให้เต็มที่ เต็มร้อย