ไดอารี่ของเด็กหญิงขี้เหงา ตอนที่1 กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในประเทศไทยนี่แหละ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเมธาวีหรือเมเม่ อายุขวบครึ่ง

ไดอารี่ของเด็กหญิงขี้เหงา ตอนที่2 ตั้งแต่เมเม่ลืมตาดูโลก ก็เป็นหลานรักของอาโผ่ทันที ทั้งๆทึ่อาโผ่เห็นเพศชายสำคัญกว่าเพศหญิงแท้ๆ แต่เมเม่เป็นผู้หญิง แต่ดันเป็นหลานรักของอาโผ่นี่สิ…แปลก

ไดอารี่ของเด็กหญิงขี้เหงา ตอนที่3 ใครๆ ก็บอกว่าอาโผ่รักเมเม่มากที่สุด เอาจริงๆ นะ ตอนแรกเมเม่ไม่ได้สนใจเรื่อง“ที่สุด” อะไรเลย เพราะเมเม่ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ ตั้งแต่จำความได้ เมเม่ก็ได้รับการประคบ

ไดอารี่ของเด็กหญิงขี้เหงา ตอนที่4 เมเม่เกิดในกรุงเทพที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง เป็นโรงพยาบาลรัฐที่ดีมากโรงพยาบาลหนึ่งซึ่งบังเอิญอยู่ใกล้บ้านเมเม่ เมเม่เลยเกิดที่นั่น ป๊าม๊าโม้ด้วยความภูมิใจว่านี่ดีกว่าโ

ไดอารี่ของเด็กหญิงขี้เหงา ตอน5 เมเม่หน้าเหมือนอากู นั่นเป็นอีกประโยคที่เมเม่ได้ยินจนเบื่อ อากูคือป้าคนที่สอง พูดง่ายๆ คือพี่สาวพ่อนั่นแหละ อากูแทบจะเป็นคนเลี้ยงเมเม่มา ป๊าม๊าไม่ได้เลี้ยงเมเม่หรอกนะ แต

ไดอารี่ของเด็กหญิงขี้เหงา ตอน6 อากูกระเตงเมเม่ไปไหนต่อไหนเสมอ นี่คือตอนที่เมเม่จำได้นะ บ้านเราอยู่ในซอย แต่ทีซอยเล็กซอยน้อยเชื่อมต่อกันเยอะแยะ อากูมนุษยสัมพันด์ดี เอาตรงๆ คือพูดเยอะ พูดเก่ง พูดมากแล้ว

ไดอารี่ของเด็กขี้เหงา ตอนที่7 เมเม่ไม่เคยรู้เลยว่าม๊าถูกกดขี่แค่ไหน ม๊าสะสมความเคียดแค้น น้อยอกน้อยใจไว้เป็นเวลานาน เพิ่งมาเล่าให้เมเม่ฟังในภายหลังจากนั้นหลายปี แค้นขนาดไม่ยอมพูดกับป๊าดีๆ

ไดอารี่ของเด็กขี้เหงา ตอนที่8 ฟันปลอมช่วยม๊าได้ ภายนอกม๊ายังดูสวยอยู่ ใครๆ เห็นก็ชิ่นชม อิจฉาป๊าที่หาภรรยาได้สวย แต่ใครเล่าจะรู้ความจริง ป๊าแทบจะเป็นคนทำลายชีวิตม๊า

ไดอารี่ของเด็กขี้เหงา ตอนที่9 ป๊าไม่น่าจะจีบม๊าติด ม๊าเป็นคนสวย สวยเอามากๆ ด้วยตามมาตรฐานสมัยนั้น แน่นอน ความสวยของผู้หญิงดึงดูดผู้ชายให้เข้าหาเสมอ