ตอนที่ ๑ ยกพระพุทธเจ้ามาไว้ในใจ มาถือนิสัยของพระพุทธเจ้า และพ่อแม่ครูบาอาจารย์ เราทุกคนต้องเข้าใจความหมายของพระธรรมวินัยกฎหมายบ้านเมือง ถ้าเราไม่เข้าใจเราก็ไม่รู้การประพฤติการปฏิบัติ ในชีวิตของเราแต่ล

ตอนที่ ๒ ให้พวกเรามีความสุขในการประพฤติปฏิบัติ... มนุษย์เราเมื่อมายกเลิกตัวตน มนุษย์เราถึงมีความสุข เพราะการมีตัวมีตนมันคือความทุกข์ เรามาบวชมาปฏิบัติต้องพากันมายกเลิกนิติบุคคลตัวตน ที่มันเป็นสัญชาตญา

ตอนที่ ๓ ผู้มาบวชต้องมีสมณะสัญญาว่า บัดนี้เรามีเพศต่างจากคฤหัสถ์ ต้องปฏิบัติเพื่อละตัวละตน ความคิดก็เป็นอย่างเดียวกัน ถึงจะคิดถูกต้องก็ยังต้องเบรค เพราะถ้าคิดมากเกินไปมันจะทำลายระบบสมอง ปัญญากับสมาธิถ

ตอนที่ ๔ เข้าสู่ความเป็นพระเป็นปูชนียบุคคลที่ยกเลิกตัวตน จึงจะเป็นมงคลกับพระศาสนาและผู้คนทั้งหลาย ผู้ที่มาบวชจึงอยู่ในฐานะ ปูชนียบุคคล ทุกคนที่พากันมาบวชต้องเข้าสู่ภาคประพฤติภาคปฏิบัติมีความสุขในการป

ตอนที่ ๕ ความขลังศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง คือ เรามารู้พระธรรมพระวินัยสิกขาบทน้อยใหญ่ ... ให้พวกเราเข้าใจเรื่องพระธรรมพระวินัย พระธรรมพระวินัยเป็นที่นำเราเดินทาง จะเดินทางไกลก็ต้องมีรถมีเครื่องบินมีเรือท

ตอนที่ ๖ เราอย่าไปตามใจ อย่าไปตามอารมณ์ตัวเอง การประพฤติปฏิบัติเป็นการหยุดวัฏสงสาร หยุดก่อทุกข์ พวกเราพากันมาประพฤติปฏิบัติต้องโฟกัสตัวเอง อย่าพากันตามใจตามอารมณ์ตัวเอง ยกเลิกนิสัยของตัวเอง ที่มันความ

ตอนที่ ๗ ศาสนาเราเสื่อมก็เพราะพระเก่านี่เอง ไม่ได้มาจากที่อื่น ... ศาสนาทำไมถึงไปไม่ได้ ทั้งที่ศาสนาเป็นสิ่งที่ดีเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ก็เนื่องมาจากพระเก่านี่แหละ ทำให้บุคคลไม่สัปปายะ ธรรมะไม่สัปปายะ เพร

ตอนที่ ๘ พระเราต้องมีฐานทัพ คือ พระกรรมฐาน มีฐานชีวิตคือพระธรรมพระวินัยสิกขาบทน้อยใหญ่ พระพุทธเจ้าท่านให้หลักการในการภาวนากายคตาสติ เพื่อเป็นฐานทัพทางสติปัญญา ก่อนที่เราจะนุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ พระอุปั

ตอนที่ ๙ สิ่งต่างๆ ที่เกิดทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ก็เป็นสักแต่ว่า ... เราพากันมาบวชพากันมาปฏิบัติ มายกเลิกความเป็นคน ถึงเรียกสรรพนามผู้ที่มาบวชว่ารูป รูปนี้ก็หมายถึงว่า สักแต่ว่า ไม่ใช่นิติบุคคลตัวต