“ทุกอย่างเงียบกริบ ไร้สิ้นเสียงโดยรอบ เหลือเพียงผมที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าสถูปเก่าแก่ ในใจเกิดความรู้สึกกลัวผสมกับความครุ่นคิดที่ระอุออกมาไม่หยุด”
ภาพวัดพระศรีสรรเพชญ์ จากkapook.com
ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ครับ ขอนอกตำรา นอกเรื่อง
เนื่องจากนอนไม่หลับครับ ขอเล่าเรื่องแปลกๆ เลยละกัน
ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านเรื่องเก่าและประวัติศาสตร์มากครับ พอมีโอกาสก็ชอบแวะเวียนไปในสถานที่ที่เคยอ่านมา เพราะมันจะทให้ผมสนุกขึ้นหากทราบถึงที่มาของสถานที่แห่งนั้น
วันนั้นผมเดินทางไปอยุธยาครับ ผมจำได้ว่าวันนั้น มันเป็นอะไรไม่ทราบได้ ผมมีความตั้งใจอย่างมากบอกไม่ถูกและตื่นเต้นมากที่จะได้ไปในที่แห่งนั้น
เมื่อผมเดินทางถึง’วัดพระศรีสรรเพชญ์’
ก็เจอกลุ่มนักท่องเที่ยวทั้งคนไทยและต่างชาติมากมาย เดินกันขวักไขว่ ถ่ายภาพ บ้างก็พูดคุยกันจอแจ ตามประสาสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นแลนด์มาร์คของจังหวัดนี้
ผมเดินเที่ยวดูนั้นดูนี่ไปสักพัก ในใจบอกกับตัวเองว่าคงได้เวลาแล้วที่จะค้นหาสถานที่แห่งนั้น
ผมเปิดแผนที่ของกรมศิลปากร จากสมาร์ทโฟนซึ่งเซฟเก็บไว้ เพื่อดูรายละเอียดเชิงลึกของบริเวณต่างๆ
ผมทำการเปรียบเทียบแผนที่ในมือ กับเส้นทางเดินในวัด พร้อมย่ำเท้าเดินผ่านผู้คนตรงไปในจุดเล็กๆ จุดหนึ่ง บนแผนที่ ที่ระบุว่า
‘’ท้ายจระนำ’’
เมื่อผมทำการสังเกตุโครงสร้างเก่าๆ ที่ตรงตามแบบสถาปนิก คล้ายห้องที่โล่งเตียนทรงสี่เหลี่ยม ไม่มีกำแพง พร้อมก้าวเท้าข้ามอิฐเก่า สู่ธรณีบนอาณาบริเวณของจุดหมายข้างหน้า
...........มันแปลกมากครับ แปลกมากๆ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ ทุกอย่างที่กำลังจอแจ เสียงคนพูดคุย เสียงรถที่วิ่งบนถนน เสียงลมที่พัดกิ่งไม้ มันหายไปทั้งหมด ราวกับว่า ผมอยู่เพียงลำพังบนโลกนี้ ผมยืนมองไปรอบตัวที่ปรากฏแค่ผมเพียงลำพังฉงนงงกับเหตุการณ์ข้างหน้า คล้ายกับเวลาถูกฟรีซไว้
ทุกอย่างเงียบกริบ ไร้สิ้นเสียงโดยรอบ เหลือเพียงผมที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าสถูปเก่าแก่ ในใจเกิดความรู้สึกกลัวผสมกับความครุ่นคิดที่ระอุออกมาไม่หยุด
ผมคุกเข่าตั้งสมาธิ พร้อมตั้งเจตนาจิต อธิษฐาน
“ถึง ดวงพระวิญญาณในบรรพบุรุษทุกๆพระองค์ ที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ ข้าพเจ้าขอเป็นตัวแทนปวงชนชาวไทย ขอบคุณที่สละเลือดเนื้อเพื่อให้พวกเราได้มีผืนแผ่นดินอยู่จนบัดนี้. และขอให้ดวงจิตดวงพระวิญญาณของพวกท่านไปสู่ภพภูมิอันสุขคติด้วย เทอญ”
สิ้นคำอธิษฐานซึ่งก้องดังเพียงในใจของผม
ก็ปรากฏลมพัดพร้อมเสียงแมงทับหวี่ร้องดังมาก เหมือนกับว่ามีบางสิ่งพยายามสื่ออะไรบางอย่างถึงผม
ในใจคิดว่ามันคงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น ในขณะที่ประจวบเหมาะกันมากเกินไป หรือมันอาจจะเป็นคำตอบรับจากโลกในอีกมิติหนึ่งซึ่งผมก็ไม่สามารถหารู้ได้
เมื่อความกลัวเริ่มเกาะกินจิตใจ และจินตนาการครอบงำให้คิดฟุ่งซ่าน
ผมลุกขึ้นและค่อยๆเดินออกจากธรณีแห่งนั้น ด้วยความสุภาพนอบน้อม เมื่อก้าวออกจากเนินอิฐสู่ภายนอกธรณี ทุกอย่างก็กลับมาปกติ มีเสียงคนจอแจ มีนักท่องเที่ยวเดินสวนไปมาๆ คลายความกังวลใจช่วยลดความรู้สึกกลัวลงไปได้อย่างมาก..........เดินทางกลับบ้าน
และนี่เป็นเหตุการณ์แปลกๆที่เกิดขึ้น หลังจากที่ผมตั้งใจเดินทางไปขอบคุณดวงพระวิญญาณบรรพชน ณ สถานที่ จุดที่ระบุ ว่า “ท้ายจระนำ”
“ท้ายจระนำ” คือบริเวณสถานที่เก็บพระอัฐิของกษัตริย์และพระบรมวงศานุวงศ์ในสมัยอยุธยาครับ
เรื่องนี้มาจากประสบการณ์จริงนะครับ
ผมอาจจะดูหนังมากไปก็ได้ครับ
ถ้าชอบก็ช่วยกดติดตามด้วยนะครับ
เขียนไป ขนลุกไป ครับบบบ ฝันดีครับ
🙏🙏🙏
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
