ทำบุญวัดป่า

วัดป่ากับวัดบ้านมีธรรมเนียมหลายอย่างที่ต่างกัน ตอนเด็กๆ ผมอยู่ใกล้วัด เรียนโรงเรียนวัด มีพระสอนวิชาศีลธรรม มีงานบุญอะไรโรงเรียนก็ปล่อยให้ไปเที่ยวหรือไปช่วยงานวัดได้ จึงคุ้นกับวัด แต่วัดที่พูดถึงเป็นวัดบ้านทั่วไป ผมมาเข้าวัดป่าครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. 2548 ต้องบอกเลยว่างง ทำอะไรไม่ถูก เพราะธรรมเนียมปฏิบัติหลายอย่างแตกต่างกัน ตั้งแต่พระวัดป่าส่วนใหญ่จะเรียกหลวงปู่ ขณะที่ผมคุ้นเคยกับคำว่าหลวงตา ผมเคยอยู่ภาคเหนือรู้จักคำว่าครูบาที่เอาไว้เรียกพระผู้มีอายุที่คนนับถือศรัทธามาก แต่วัดป่าสายอีสานบอกว่าครูบาใช้เรียกพระบวชใหม่ แค่นำอาหารไปถวายพระวัดป่าครั้งแรกก็งงแล้ว เพราะถวายน้ำพริกกะปิมีมะเขือดิบเป็นผักจิ้ม พระท่านก็ถามว่า กัปปิยังกะโรหิ เล่นเอางงว่าอะไรเหรอ ฮิๆ หรือไปสวดมนต์ทำวัตรเย็น ฟังพระท่านบูชาพระว่า บุดดัง สะระนอง คัจฉามิ ไม่ใช่ พุทธัง สรนัง คัจฉามิ แบบที่เคยสวดมาตั้งแต่เด็กๆ เสียแล้ว แถมปิดท้ายพระท่านว่าคืนนี้อยู่เนสัชชิกกันนะ งงครับว่า ชิกๆ อะไรอีกแล้ว