Roadtrip ผจญภัย​ 3วัน2​ คืน​ตัวคนเดียว​ ณ​ ปิล็อก​หุบเขาเเห่งสายลม🌄🏞️🍃

ผมชอบออกเดินทาง​ ในช่วงเวลาชีวิตเริ่มเป็นกราฟเส้นตรงเหนื่อยๆ​เบื่อกับสิ่งเดิมๆ​ สังคมเมืองที่วุ่นวาย​ comfortzone ของตัวเอง​ บวกกับช่วงที่​กำลังสิ้นสุดอะไรบางอย่าง​ ครั้งแรกที่ผมได้เริ่มออกเดินทางคือ​หลังจากเรียนจบ​ปี​ 4​ เพราะคิดเพียงแค่ว่าเดี๋ยวฝึกงานทำงานก้ไม่ได้มีเวลามาเที่ยวแบบนี้ลองไปดูละกัน​ มันจะเป็นแบบไหนกันวะ​ ตลอดที่ผ่านมาชื่นชอบ​การเที่ยวของ​ พี่​เบนซ์​ช่อง​ gaijin​ รู้สึกว่าเขาได้ไปสัมผัสมุมมองที่เขาถ่ายทอดมามันโครตดี​ ปรัชญาการตกตะกอนทางความคิดเขา​ คือโครตชอบเลย​ ผมรู้ว่าผมยังไม่ได้มีอุปกรณืพร้อมหรือชอบทำคลิปอะไรนัก เเต่ผมชอบเล่าเรื่องผ่านตัวอักษรมันคงเป็นสิ่งที่ทำได้ดีสุด​ ถ้าเราจากปากก้เป็นคนเล่าไม่สนุกขนาดนั้น​ แบบนี้น่าจะเวิคสุด จริงๆชอบอ่านหนังสือเเนวการไปเที่ยวเดินทางต่างๆ​ เราชื่นชอบมัน​เป็นหนึ่วในความฝันผมเหมือนกัน​ การมี เรื่องราวการเดินทางผจญภัยของเรา​ อารมณ์เหมือน​ Hobbit เเม่งน่าจะมีความหมายต่อตนเองเเละผู้อื่นได้​ การได้ออกไปค้นหาโลกในมุมมอง​ ทักษะ​ เเละ​ ทัศนคติ​ ของเรา​ มันได้ขัดเกลา​ ให้เป็นคนที่​ที่เข้าใจอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น​ เป็นคนที่มี ปฎิสัมพันธ์​กะผู้อื่นได้ดี​ การเอาตัวรอดจากสถานการณ์​ ไหวพริบ​ การจัดการเวลา​ มิตรภาพต่างถิ่น​ บทสนทนาที่เป็นประโยชน์ให้เรา​ ฉุดคิดกับชีวิต​ เเรงบันดาลใจต่าง​ ๆ​ การค้นหาคำตอบอะไรบางอย่างของชีวิต เเละ สิ่งที่สำคัญจะโครตรู้สึกดีกับตัวเองภูมิใจ​ ภาษาอังกฤษ​คง บอกว่า​ So proud of​ myself การมีชีวิตที่ชื่นชอบตัวเองภูมิใจในตัวเองมันรู้สึกดีมากๆ​ มันเป็นทักษะการใช้ชีวิตที่หลายๆ​คนอาจจะลืมให้ความสำคัญกับมันไป ลองนึกย้อนไปวัยเด็ก​ที่เรา​ อาจจะชนะการเเข่งขันร้องเพลง​ เหรียญทอง​ กีฬา​ ประกวดเต้น​ หรือจบการศึกษา​ อะไรทำนองนั้น​ ช่วงเวลาที่รู้สึกได้รางวัลภูมิใจกับตัวเองมันโครตรู้สึกดีเลยถูกมั้ย​ คนเราน่าจะมีปุ่นกดความรู้สึกให้ภูมิใจกับตัวเองไปนานๆ​เนอะ มันคงดี​ เเต่ชีวิตเราก้หาความภูมิใจใหม่ๆ​ ตั้งแต่เด็กยันโต​ ตั้งแต่​ ยังคลานไม่เป็นคลานอยู่ในบ้าน​ จน​ถึงวัยที่ขับรถไปไกลๆ​ ไปต่างถิ่นต่างประเทศ​ ลองนึกย้อนกลับไปช่วงเวลาวัยเด็กดูว่ามีอะไรที่เราภูมิใจกับตัวเองบ้างมั้ย​ อาจจะรู้สึกดีมากๆก็ได้เมื่อย้อนความทรงจำกลับไป :) ผมชอบช่วงเวลาการเป็นบริบทของนักเดินทาง​ รู้สึกว่าตัวเองไม่ต้องมีอดีต​ ไม่ต้องคิดอนาคต​ มีเพียงปัจจุบัน​ คนต่างๆก้รู้จักเราแค่ปัจจุบันในการมาเที่ยว​ เเละที่สำคัญตื่นเต้นมากๆเหมือนเป็นชีวิตที่โครตมันส์ในช่วงเวลานั้น​ เพราะได้เรียนรู้ประสบการณ์ของครั้งแรกที่ได้ลองเดินทาง​ การเที่ยวคนเดียวมันไม่ได้เเปลกนะ​ สังคมเมืองไทยมันอาจมองว่าเเปลก​ แต่คือโลกต่างประเทศ​ การออกเดินทางคนเดียวเป็นเรื่อง​ ธรรมดามาก​ เหมือนกับ​ ขี่รถไปเติมน้ำมันคนเดียวนั้นเเหละ​ ฝรั่งเขาชอบมีนิสัยการผจญภัย​ การได้ไปเรียนรู้นอกห้องเรียน​ หรือ​ gapyear การใช้ชีวิตเพื่อค้นหาตัวเองตัวตนหรือสิ่งที่ชอบ แต่คนไทยเรากลับไม่ค่อยได้มี วัฒนธรรมอะไรแบบนั้น​ ซึ่งเรามองว่ามันสำคัญการในชีวิต​ บางทีการสร้างอะไรสักอย่าง​ เรารีบทำโดยไม่รู้เเผนการ​ สร้างๆไปเรื่อยๆ​ เสร็จไวก็จริงแต่ไม่ใช่สิ่งที่ชอบ​เเละอาจไม่เเข็งเเรงมั่นคง แต่ถ้าเรายอมเสียเวลาหน่อยในการวางเเผนก่อนจะลงมือ​ ช้าหน่อยแต่ มาถูกทาง​ มีความสุขไปด้วย​ เเละชื่นชอบมัน​ มันน่าจะเวิคกว่า ผมคงไม่ค้นพบเลยถ้าไม่ลองกล้าดู​ เเรงบัลดาลใจของเราก็มาจากเพื่อน​ ผญ​ คนนึงไปเที่ยวขึ้นเขาคนเดียว​ ซึ่งตอนนั้นเราก็มองว่าเห้ยใช่อ้อวะ​ โครตเฟี้ยวเลยอะไรทำนองนั้น​ ยังไม่รู้หรอกความรู้สึกมันเปนยังไง​ เเต่คิดว่าขนาดผญคนเดียวตัวเล็กๆยังไปได้เล​ย​ ทำไมเราจะลองทำไม่ได้วะ​ !!!! เเรงบัลดาลใจอีกอย่างคือ​ ช่อง​การท่องเที่ยวต่างๆ​ ที่ชอบมากที่สุดคงเป็น​ พี่เบ้นซ์ gaijin​ เเละก้ช่องต่างๆ​ บอลพาเที่ยว​ เบียร์สด​fedfe พี่​ ray