ครั้งหนึ่งเมื่อนานมา ฤๅษีสี่ตนนามว่า อัจนะคาวี ยุทธอักขระ ธะหะฤๅษี ยาคะมุนี อยู่ในป่าทวารวดี บำเพ็ญพรต ดัดตนตามวิถี วันหนึ่งได้ฟังเรื่องดี องค์อินทร์ รับคำหาที่ สร้างเมืองเพื่อเชื้อ วงศ์นารายณ์

บทจะกล่าวชม มหาราชโคดมผู้ทรงฤทธิ์ สถิตครองนครสาเกด เบื่อหน่ายเพศราชสมบัติ บรรพชาชัดเป็นฤๅษี บำเพ็ญพรตสองพันปี มีหนวดเครายาวรุงรัง ถึงขั้น นกกระจาบคู่หนึ่งมาทำรังได้ แสดงท่า ดัดตน แก้แน่นท้อง แน่นอก

ตำราโรคนิทานคำฉันทน์ หน้า 40 กล่าวณะหารู โทษแห่งอำมพฤกษ์ ๏ กล่าวโทษแห่งอำมพฤกษ์ อันเหิมหึกวิการร้าย มักกระทำระส่ำระสาย ให้ร้อนเย็นแลเมื่อยเสียว ๏ สะเทื้อนทั่วทั้งเส้นเอ็น ให้ก่อเปนก

ตำราโรคนิทานคำฉันทน์ หน้า 41 กล่าวณะหารู ว่าด้วยยาแก้เส้นอำมพฤกษ์ ผมอ่านแล้วก็ยังไม่ทราบวิธีปรุงครับ

ตำราโรคนิทานคำฉันทน์ หน้า 37 กล่าวณะหารู ๏ ณะหารูคือเส้นเอ็น ท่านจัดเปนธาตุดินไซ้ คัมภีร์วิภังไข เก้าร้อยเส้นเป็นประมาณ ๏ เอ็นใหญ่นั้นหกสิบ จำยกหยิบให้วิถาน ดุ

ตำราโรคนิทานคำฉันทน์ หน้า 38 กล่าวณะหารู ๏ เบื้องบนจนเนื้อขาว เคียงเรียงกล่าวเส้นเปนลำ ที่แห่งเส้นเอ็นประจำ โดนสีข้างข้างละห้า ๏ เบื้องหลังก็เหมือนกัน ละห้าอันเรียงเคียงมา โ