"วินนี เดอะพูห์" กับคำคมในเรื่อง
หมีพูห์เป็นวรรณกรรมคลาสสิคอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่ใช่แค่วรรณกรรมสำหรับเด็ก แต่แม้กระทั่งผู้ใหญ่ก็น่าจะได้อ่าน เราจะเห็นความบริสุทธิ์ของหมีพูห์ และผองเพื่อนในป่าร้อยเอเคอร์ที่มีบุคลิกแบบเด็กๆ ที่แตกต่างกันไป
เราจึงขอเชิญชวนคุณมาสัมผัสบางส่วนบางตอนของวรรณกรรมเรื่องนี้
ข้อความที่ยกมา นำมาจากหนังสือ วินนี เดอะพูห์ และ บ้านมุมพูห์ แปลโดย ธารพายุ สนพ.แพรวเยาวชน
ตอนที่หมีพูห์เตรียมโถสำหรับให้เป็นของขวัญวันเกิดอียอร์ มันไปหาอาวล์เพื่อให้ช่วยเขียนคำว่า “สุขสันต์วันเกิด” ที่ข้างโถ อาวล์ก็เลียปลายดินสอพลางคิดว่า “วันเกิด” สะกดอย่างไร
“นายอ่านหนังสือออกมั้ย พูห์” มันถาม กระวนกระวายเล็กน้อย “มีป้ายเกี่ยวกับเรื่องการเคาะและดึงอยู่หน้าประตูบ้านฉัน ซึ่งคริสโตเฟอร์ โรบิน เป็นคนเขียน นายอ่านออกมั้ย”
“คริสโตเฟอร์ โรบิน บอกฉันว่ามันอ่านว่าอะไร เพราะงั้นฉันถึงอ่านออก”
“ดีละ งั้นฉันจะบอกนายว่า นี่อ่านว่าอะไร แล้วนายจะได้อ่านออก”
ดังนั้นอาวล์จึงเขียนลงไป...และนี่คือสิ่งที่มันเขียน
สุกข์สัรรค์นต์ตินิ์ต์ วันเกออิดด
(วินนี เดอะพูห์ ตอน ซึ่งอียอร์มีวันเกิด และได้ของขวัญสองชิ้น)
วันหนึ่งเมื่อพูห์กับพิกเลตเดินกลับบ้านด้วยกันตอนพระอาทิตย์ตกดิน พิกเลตก็ถามเพื่อนว่า
“เวลาตื่นนอนตอนเช้านะ พูห์” พิกเลตพูดขึ้นในที่สุด “สิ่งแรกที่นายพูดกับตัวเองคืออะไร”
“เช้านี้มีอะไรกินหว่า” พูห์ว่า “แล้วนายพูดว่าไง พิกเลต”
“ฉันพูดว่า สงสัยจังว่า วันนี้จะมีอะไรตื่นเต้น” พิกเลตตอบ
พูห์พยักหน้าอย่างใช้ความคิด
“มันก็อย่างเดียวกันแหละ” มันว่า
(วินนี เดอะพูห์ ตอน ซึ่งคริสโตเฟอร์ โรบิน จัดงานเลี้ยงให้พูห์ และเรากล่าวคำอำลา)
เมื่อแรบบิตหยิบป้ายประกาศหน้าบ้านแคงกาไปหาอาวล์เพื่อให้ช่วยอ่านให้ฟัง
“อาวล์” แรบบิตไม่พูดพร่ำทำเพลง “นายกับฉันมีสมอง คนอื่นๆ มีแต่เศษนุ่น ถ้ามีอะไรต้องคิดในป่านี้ - และเมื่อฉันพูดว่าคิด ฉันหมายถึง คิด - นายกับฉันจะต้องเป็นคนทำ”
(บ้านมุมพูห์ ตอน ซึ่งแรบบิตวิ่งวุ่นทั้งวัน และเราได้รู้ว่าคริสโตเฟอร์ โรบิน ทำอะไรตอนเช้าๆ)
เมื่อ พูห์กับพิกเลตไปปรึกษาแรบบิตเรื่องการทำให้ทิกเกอร์เลิกเด้ง
“พูห์” พิกเลตทำเสียงตำหนิ “นายไม่ได้ฟังที่แรบบิตมันพูดเหรอ”
“ฟัง แต่ฉันมีปุยนุ่นอยู่ในหูนิดหนึ่ง ช่วยพูดอีกทีได้มั้ย แรบบิต”
แรบบิตไม่รังเกียจที่จะพูดอะไรใหม่อีกครั้ง ดังนั้นมันจึงถามว่าจะให้เริ่มตรงไหน พอพูห์บอกว่าตั้งแต่ตอนที่ปุยนุ่นเข้าหูมัน และแรบบิตถามว่าตอนนั้นมันตั้งแต่ตอนไหนล่ะ และพูห์ตอบว่าไม่รู้ เพราะตอนนั้นมันได้ยินไม่ถนัด
(บ้านมุมพูห์ ตอน ซึ่งเพื่อนๆ จะดัดนิสัยทิกเกอร์ให้เลิกเด้ง)
เมื่อพูห์กับพิกเลตคุยกันถึงแรบบิต
“แรบบิตมันฉลาด” พูห์พูดอย่างไตร่ตรอง
“ใช่” พิกเลตพูด “แรบบิตมันฉลาด”
“แล้วมันก็มีสมอง”
“ใช่” พิกเลตพูด “แรบบิตมีสมอง”
เงียบกันไปนาน
“ฉันว่า” พูห์พูด “เพราะงั้นแหละมันถึงไม่เคยเข้าใจอะไร”
(บ้านมุมพูห์ ตอน ซึ่งพิกเลตทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก)
เมื่อคริสโตเฟอร์ โรบิน กำลังจะต้องจากไป เขาเดินเล่นกับพูห์ตามลำพัง
“นายชอบทำอะไรมากที่สุดในโลก พูห์”
“เอ้อ” พูห์ตอบ “ที่ฉันชอบมากที่สุด...” มันจำต้องหยุดคิด เพราะถึงแม้การกินน้ำผึ้งจะเป็นสิ่งที่น่าทำมาก แต่ก็ยังมีชั่วขณะก่อนลงมือกินซึ่งดีกว่าตอนกำลังกินเสียอีก แต่มันไม่รู้จะเรียกสิ่งนั้นว่าอะไร
และแล้วมันจึงคิดว่าการอยู่กับคริสโตเฟอร์ โรบิน เป็นสิ่งที่น่าทำมาก และการมีพิกเลตอยู่ใกล้ๆ ก็เป็นสิ่งที่อบอุ่นมาก ดังนั้น เมื่อคิดละเอียดดีแล้ว มันจึงบอกว่า
“ที่ฉันชอบมากที่สุดในโลกนี้ก็คือ ฉันกับพิกเลตไปหานาย และนายพูดว่า “อะไรซักนิดหน่อยดีมั้ย” และฉันพูดว่า “เอ้อ ฉันไม่รังเกียจอะไรนิดๆ หน่อยๆ หรอก นายก็เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ พิกเลต” และวันนั้นก็เป็นวันแบบที่ว่ามีเพลงลอยอยู่ข้างนอก และนกกำลังส่งเสียงร้อง”
(บ้านมุมพูห์ ตอน ซึ่งเราปล่อยคริสโตเฟอร์ โรบิน กับพูห์ ไว้ในแดนแห่งมนตรา)
เพราะเหตุนี้ เราถึงรักหมีพูห์....
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
