เรื่องสั้น : The last 59 minutes
นี่เกือบสัปดาห์แล้วสินะ จากครั้งสุดท้ายที่เราได้มีโอกาสคุยกัน
"คุณจะไปไหนก็ไป วุ่นวายกับชีวิตผมมากไปแล้วนะ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า"
จริงๆแล้ว มันไม่ใช่ประโยคสุดท้ายที่เหมาะจะใช้บอกลากันหรอก จริงมั้ย?
ผิดที่ผมเอง... ทั้งๆ ที่คุณเป็นห่วง เตือนผมเสมอเรื่องเหล้า เรื่องบุหรี่...
แล้วผมก็ดันทำลายความหวังดีด้วยคำพูดที่เลวร้ายแบบนั้น ซึ่งกลับกลายเป็นคำบอกลาที่แสนห่วยแตกสิ้นดี
ก็สาสมกับคนแย่ๆ อย่างผมแล้วหล่ะ..ที่รัก
ผมยังดีใจอยู่บ้าง ที่ได้รู้จากเพื่อนๆที่ได้เจอกันช่วงก่อน ว่าคุณยังเข้มแข็ง และตัดสินใจก้าวต่อไป และเริ่มชีวิตใหม่.. ชีวิตที่ไม่มีผู้ชายห่วยๆคนนี้อยู่ในชีวิตอีกต่อไป
แต่ยังมีอีกเรื่องที่ผมต้องทำ ผมจึงรวบรวมความกล้าอีกครั้ง เพื่อการร่ำลาครั้งสุดท้าย ผมไม่อยากทิ้งคุณไปแบบนี้ แบบที่ผมยังไม่ได้เอ่ยคำลาอย่างที่ควรจะเป็นเลยด้วยซ้ำ
ผมจึงไปพบเขา..ชายคนนั้น
คนที่คุณเคยเอ่ยถึงบ่อยๆ เวลาผมทำตัวแย่ๆ คนที่ใช้ขู่ผมเสมอเวลาผมเมาหัวราน้ำ ผมยังท้าทายคุณอยู่บ่อยๆ ว่าแน่จริงก็อยากเจอเหมือนกับ ไอ้ผู้ชายที่คุณว่ามาเนี่ย
และแล้วผมก็ต้องบากหน้าไปพบเขาจริงๆ
ผมขอร้องคุณแบบลูกผู้ชาย ผมขอคุยกับพลอยครั้งสุดท้าย ขอให้ผมได้บอกลาเธอจากปากผมเอง แล้วผมจะไม่มาพบเธออีก ผมสัญญา
เขารับคำ...
ดูเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมจินตนาการไว้ซักเท่าไหร่นะ เอาเข้าจริงๆ เขาก็เป็นสุภาพบุรุษที่ใจกว้างมากจริงๆ ที่ยังให้โอกาสผมได้เจอคุณอีกครั้ง
เขาบอกผมว่าคุณจะไปที่ร้านกาแฟร้านประจำของเรา นั่งที่นั่งเดิมติดหน้าต่างที่เราชอบ เวลาเดิมที่เรานัดกันเสมอ ตอนบ่ายสามโมงเย็นวันนี้
ผมให้เวลาคุณ 1 ชั่วโมงเท่านั้นนะครับ กรุณารักษาเวลาด้วย เพราะผมให้โอกาสคุณแล้ว หวังว่าคุณจะรักษาคำสัญญาที่รับปากไว้
นั่นเป็นเงื่อนไขที่เอ่ยขึ้นจากใบหน้าที่เรียบเฉยของเขา
ผมหมดข้อต่อรองใดๆ เพราะคุณไม่ใช่สมบัติที่ผมจะครอบครองไว้ได้อีกแล้ว คุณสมควรจะได้พบชายที่ดีกว่าผมคนนี้
"พลอย ผมขอโทษ"
ผมเดินผ่านประตูไม้ของร้านกาแฟร้านโปรดของเราเข้าไปด้านใน ผมเห็นคุณมาแต่ไกลตั้งแต่อยู่นอกร้าน ยังอดใจสั่นเล็กๆไม่ได้กับการต้องเผชิญหน้ากับคุณอีกครั้ง หลังจากการกระทำที่ร้ายกาจก่อนจากกันครั้งก่อน
ผมสูดหายใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนก้าวไปช้าๆเพื่อไปที่นั่งข้างหน้าต่างบานเดิม ตรงที่เราคุ้นเคย
ผมหยุดยืนอยู่ข้างโต๊ะ... จ้องมองหญิงสาวที่แสนงดงามที่สุด เธออยู่ในชุดสีขาว กระโปรงสีเทาออกดำ ตัวที่เราไปเลือกซื้อตอนไปเดินเที่ยวประตูน้ำ เสื้อนอกถูกพับเก็บวางไว้ข้างตัว
เหมือนพยายามไม่อยากให้ใครมานั่งข้างๆ ตรงที่ว่างที่เหลืออยู่บนเบาะยาวตรงนั้น ที่ที่คุณเคยชวนผมนั่งข้างๆเพื่อถ่ายรูปคู่ด้วยกันเสมอ
....แต่ผมกลับไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขเลย ในรูปคู่ที่คุณพยามถ่าย กลับรำคาญทำหน้ายุ่งซะด้วยซ้ำ...
"ณัฐ.. ยิ้มหน่อยสิ จะถ่ายเก็บไว้เป็นรูป background มือถือนะ เร็วๆสิ นะ..นะ.."
ผมทำผิดพลาดเสมอ..ทั้งตอนนั้น และตอนนี้
.
.
.
ผมค่อยๆ ขยับตัวลงนั่งตรงข้ามกับคุณอย่างช้าๆและเก้กัง
คุณยังคงมองไกลออกไปนอกหน้าต่าง ไม่แม้จะหันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ
"พลอย...ผมขอโทษ"
พอสิ้นประโยค ความเงียบก็มาปกคลุมระหว่างที่นั่งของเราอีกครั้ง
ผมมองไปที่แก้วลาเต้ร้อนที่วางนิ่งสนิทอยู่บนโต๊ะ ลาเต้อาร์ทรูปหัวใจดูจะไม่ค่อยสวยเหมือนทุกทีที่เรามานั่งทานด้วยกัน..หรือเป็นเพราะมันไม่มีรอยยิ้มจากคุณ.. ที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้
ผ่านไปแล้ว 15 นาทีจากเวลาที่ผมขอไว้
ผมเผลอมองออกไปนอกหน้าต่างไปด้วยกับคุณเหมือนกัน ทั้งที่ผมควรจะพูดอะไรมากมาย แต่มันกลับจุกอยู่ที่อก มันยากนะที่จะหาถ้อยคำดีๆอะไรมาพูดได้ ในสถานะการณ์ที่รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางที่ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม
แล้วเสียงสะอื้นก็ทำผมสะดุ้งหันกลับมา
คุณร้องไห้อีกแล้ว น้ำตาหยดเล็กๆใสเหมือนคริสตัล กำลังไหลลงอาบแก้มสีชมพูทั้งสองข้าง
"พลอย ผมขอโทษ"
บ้าจริง ผมควรจะหาอะไรที่ดีกว่าคำขอโทษซ้ำๆแบบนี้ ผมเหลือเวลาไม่มากแล้วด้วย
"พลอย.... ณัฐ ดีใจนะ ที่พลอยเข้มแข็ง แล้วก็อดทนกับเหตุการณ์ครั้งนี้"
"ณัฐ คงไม่ขอให้พลอยยกโทษให้ แต่ขอแค่อย่างเดียว ก่อนที่เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก"
"พลอย ต้องดูแลตัวเองนะ รักตัวเองให้มากๆ และหาคนดีๆ ที่ดีกว่าณัฐมาดูแลนะ.. ณัฐขอโทษที่ไม่เคยพยายามรักษาความรักที่พลอยมอบให้มาตลอด มันถึงต้องจบแบบนี้..."
ผมร้องไห้ออกมาไม่รู้ตัว ตอนนี้เราสองคนร้องไห้อย่างไม่อาย ผมไม่ต้องอายใครอยู่แล้วนิ เพราะคนที่ผมแคร์ยังร้องเลย
แต่น่าอายชะมัดที่ผมไม่อาจเป็นคนซับน้ำตาให้คุณได้ เพราะผมเป็นคนสร้างมันเอง
ผมมองไปที่นิ้วเรียวยาวที่กำลังปาดแก้มที่เปียกปอนด้วยน้ำตา นิ้วนางที่เรียวสวย ทำให้ผมอดนึกถึงแหวนที่เตรียมไว้ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าที่บ้าน ผมกะว่าจะเอาไว้วันครบรอบการเดทครั้งแรกของเรา
จริงๆก็ที่ร้านกาแฟร้านนี้นี่เอง เดทแรกของเรา หลังจากที่เพื่อนๆของเราแอบนัดบอดให้เราสองคนได้เจอกัน....แล้วรอยยิ้มเล็กๆกับเสียงหัวเราะของคุณ ตอนเห็นครีมม่าติดที่ริมฝีปากของผมจนกลายเป็นหนวดที่น้ำตาลเข้ม
นั่นทำให้ผมตกหลุมรักคุณหมดใจ..
"พลอย ผมขอโทษ"
เจ้าแหวนนั้นคงไม่มีประโยชน์อะไรอีก ทุกอย่างจบไปตั้งแต่หลายวันก่อนหน้านี้แล้ว
ผมเริ่มเครียด เผลอล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อหาบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"เลิกสูบซักทีเถอะ พลอยขอร้อง" เสียงนั่นดังในความคิดผม
คำพูดที่คุณมักพูดเสมอเวลาผมล้วงไปหยิบบุหรี่ แม้ว่าจะได้ฟังมาหลายล้านครั้ง แต่ผมกลับไม่เคยฟังมันด้วยหัวใจเลย
แต่โชคยังดีที่ในกระเป๋ากางเกงผมตอนนี้ไม่มีบุหรี่ ไม่งั้นผมคงทำสิ่งที่คุณเกลียดอีกจนได้ แม้ในโอกาสสุดท้ายที่เราจะจากกัน
เหลือเวลาอีก 5 นาที ผมเหลือบไปมองนาฬิกาในร้าน
คุณยังคงนั่งนิ่ง แต่น้ำตาเหือดไปหมดแล้ว มือขวาหยิบช้อนคนฟองนมจนรูปหัวใจสลายไปจนหมด
คุณยังคนมันไปเรื่อยๆ...จนกาแฟหกออกมานอกขอบแก้ว ไหลเลอะลงมาที่จานรอง
ผมมองหน้าคุณ ใบหน้าที่ผมจะพยายามจดจำมันไว้ในนานที่สุดเท่าที่จะทำได้
แล้วผมก็เห็นน้ำตาของคุณอีกครั้ง คุณรีบเอามือปาดมันทิ้งทันทีที่มันเริ่มเอ่อออกมาพ้นขอบตา
"น้องค่ะ คิดเงินด้วยค่ะ"
คุณก้มหน้าหยิบกระเป๋าเงินพร้อมสูดน้ำมูกและกระพริบตาถี่ เพื่อให้น้ำตาหยุดไหลไวๆ
ผมหมดเวลาแล้วใช่ไหม........
ผมค่อยๆ ลุกขึ้น เดินออกมาจากที่นั่งยาวที่อยู่ตรงข้ามคุณ
ผมอยากเอื้อมมือไปกุมมือสีขาวละมุนที่กำกระดาษทิชชู่ยู่ยี่อยู่แน่น แต่ก็ไม่กล้า ผมไม่อยากทำร้ายคุณไปยิ่งกว่านี้อีกแล้ว
ผมได้แต่ก้มตัวลงต่ำ และกระซิบข้างๆแก้มคุณ
ลาก่อนพลอย ผมรักคุณ
คุณรีบหยิบเสื้อนอกมาสวมอาจจะเพราะอากาศที่เย็นภายในร้าน คุณสวมเสื้อนอกจนกระชับ เก็บมือถือที่วางบนโต๊ะ ซึ่งรูปพื้นหลังไม่มีรูปเราทั้งคู่อีกต่อไป..
"พี่ผู้ชายไม่มาเหรอคะ วันนี้"
พนักงานในร้าน คนที่เราเจอประจำยื่นเงินทอนที่วางในถาดไม้มาวางบนโต๊ะ
คุณส่ายหน้า หยิบเงินทอนแล้วลุกขึ้นเดินจากไปในทันที
คุณเดินผ่านผมไปอย่างร้าวราน พร้อมคราบรอยน้ำตาเป็นทางยาว ผมได้แต่ก้มหน้ากัดฟันแน่น
"พลอย ผมขอโทษ"
ผมเดินออกมาจากร้าน เดินข้ามถนนมาอีกฝั่ง
ชายคนนั้น เขายืนรอผมอยู่นานแล้ว ที่มุมตึกนั่น
'ขอบคุณที่คุณรักษาเวลา นี่ผ่านมาแค่ 59 นาทีพอดี คุณโอเคแล้วใช่มั้ยครับ" ผมผยักหน้า หันไปมองคุณอีกครั้งที่อีกฝากของถนน
แต่คุณเดินจากหายไปในฝูงชนจนยากจะสังเกตุได้แล้ว
"ครับ ขอบคุณมากที่ให้โอกาสผมอีกครั้ง"
"ไม่เป็นไร ผมเคยเจอแบบคุณมาก่อน ผมเข้าใจ"
ชายคนนั้นเดินนำหน้าผมออกไปช้าๆ
ผมก้าวเท้าเดินตามไป
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถึงคุณจะไม่หัวใจวายตายเพราะเส้นเลือดหัวใจตีบเฉียบพลันแบบนี้ คุณก็จะเมาแล้วขับรถไปชนรั้วกั้นถนนตายอยู่ดี ผมว่าแบบนี้ดูดีแล้วนะ คุณณัฐ
ยมฑูตหนุ่มในชุดเสื้อนอกสีน้ำเงินเข้มกางเกงยีนส์สีซีดแบบสมัยนิยม กับรองเท้าหนังปลายแหลมสีน้ำตาลอ่อน เดินล้วงกระเป๋าผิวปากสบายใจ มองซ้ายมองขวาไปทั่ว
ส่วนผมเดินคอตกตามไปห่างๆ เพราะเขาต้องไปรับดวงวิญญาณอีกดวงที่ห้องดับจิตโรงพยาบาลตำรวจ เพื่อเดินทางไปพร้อมกัน
"พลอย เค้าจะอยู่อีกนานใช่มั้ยครับ?"
"อืมม ไม่ต้องห่วงหรอก เค้าจะมีลูกน่ารักสองคน มีครอบครัวที่อบอุ่น แล้วผมจะมารับเค้าตอนเค้าอายุ 85 โน่น"
"ดีครับ นั่นดีสำหรับเธอ ขอบคุณที่บอกผม แต่ขอถามอีกข้อได้มั้ย?"
"ว่า?"
"ถ้าผมไม่สูบ ไม่ดื่ม ไม่ใช้ชีวิตแบบเปลืองๆ จะเป็นผมหรือเปล่าได้อยู่กับพลอย และมีครอบครัวอบอุ่นนั่นครับ?"
"ก็คงงั้น ผมพูดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว แค่นี้ผมก็ทำผิดกฏหลายข้อแล้วนะ แต่ที่แน่ๆ คุณจะมีชีวิตที่ยืนยาวกว่านี้แน่ ชัวร์"
"ครับ" ผมรับคำ
แด่วันที่ไม่ใช่วันงดสูบบุหรี่โลก หรือวันงดกินเหล้าโลกแต่อย่างใด
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
