เรื่องสั้น : Please..."Ben" (1)
"Ben,the two of us need look no more.
We both found what we were looking for.
With a friend to call my own.
I'll never be alone,
and you my friend will see.
You've got a friend in me."
"หนูจำอะไรได้บ้างมั้ย ลองเล่าให้ลุงฟังหน่อย..... ลุงฟังหนูอยู่นะ" ลุงตำรวจพุงพลุ้ยยืนเคี้ยวโดนัทเคลือบถั่วกร๊วมๆ อยู่ตรงข้าม มีไฟสีส้มจ้าจากโคมไฟตั้งโต๊ะตรงหน้าแยงตาผมตลอดเวลา ในมือผมตอนนี้กอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดไว้แน่น
"เร็วๆ เข้า ลุงไม่ได้ว่างทั้งวันหรอกนะ เจ้าหนู" เศษโดนัทกระเด็ดออกจากปากลุงตำรวจ
"อย่าเรียกผมว่าเจ้าหนู ผมเกลียดคำนี้ ผมชื่อ แจ็ค!" ผมงึมงัมในคอเบาๆ
"เจ้าหนู.. เจ้าหนู ไม่ให้เรียกเจ้าหนู จะให้เรียกไอ้หนุ่มหรือไง หนูเพิ่งอายุ 8 ขวบเองนะ เจ้าหนู!" ลุงตำรวจเคี้ยวโดนัทชิ้นสุดท้ายพร้อมหัวเราะร่า
"พอเหอะ! พอ ผมจะพูด ได้โปรดหยุดเรียกผมว่า เจ้าหนู ผมขอร้อง! ผมเกลียด เกลียด เกลียด...เกลียดมัน!!!" ผมกรีดร้องดังลั่นห้อง เอามือปิดหูทั้งสองข้างแน่น ตุ๊กตาหมีในมือก็ช่วยอุดให้แน่นยิ่งขึ้น
"นั่นไง! สิ่งที่ฉันกำลังมองหา" ลุงตำรวจเปลี่ยนสีหน้าทันที เขานั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามผม แล้วหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเขียนอะไรขยุกขยิก...
"เอ้า พูดมา ดูสิว่าแกจะแก้ตัวแบบไหน แจ็ค" แววตาดุดันเผยให้เห็นในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของตาลุงตำรวจอ้วน คราวนี้เขาจำชื่อผมได้แล้ว
"ทั้งหมดเป็นเพราะ เบ็น เค้าเป็นเพื่อนผม เค้าเลยช่วยผม" ผมหยิบตุ๊กตาหมีในมือขึ้นวางบนโต๊ะ ตุ๊กตาหมีที่พ่อซื้อให้ก่อนจากไป เพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมมี...
เบ็น เป็นตุ๊กตาที่พ่อซื้อให้ผมตั้งแต่ผม สองขวบ ตุ๊กตาหมีหน้าตาธรรมดา มีขนฟูสีน้ำตาลแดง ดวงตาสีดำวาวน่ารัก คล้ายจะส่งยิ้มให้เวลาเราจ้องหน้าเบ็นเสมอ ผมรักเบ็นมาก เบ็นเป็นทั้งเพื่อนและเหมือนตัวแทนพ่อของผม....พ่อที่จากผมไปนานมากแล้ว
พอพ่อจากเราไป แม่ก็เริ่มติดเหล้า ดื่มทั้งวันทั้งคืน ดื่มเท่าที่สติยังมีและมีแรงพอจะยกขวดเหล้าไหว มีขวดเหล้าอยู่ทุกที่ไม่เว้นแม้แต่ในอ่างอาบน้ำ แม่คงเสียใจที่พ่อจากไป แม่จึงทำร้ายตัวเองและผม...ด้วยการพาไอ้ปีศาจนั่นมาอยู่บ้านเดียวกับเรา
"ไอ้สตู ไอ้ก้อนปฏิกูล ไอ้เศษสวะ"
ไอ้สตูมันเข้ามาทำหน้าที่สามีใหม่ของแม่ และซาตานสำหรับผม มันบอกแม่ให้ตัดค่าใช้จ่ายในบ้านด้วยการเลิกให้ผมไปโรงเรียนอนุบาล แล้วให้อยู่แต่ในบ้าน ในขณะที่มันกลับเอาสัตว์เลี้ยงมาเลี้ยงเป็นเพื่อนมันอีกหลายตัว ทั้งนกแก้วหน้าตาน่าเกลียดชื่อ "มาเรีย" และหมาตัวโตสีดำที่ไอ้สวะนั่นมันเรียกว่า"เอ็ด"
พอห้าขวบผมก็ไม่เคยได้ไปโรงเรียนอีกเลย ตั้งแต่นั้นมาผมก็มีแต่เบ็นเท่านั้นเอง ที่เป็นเพื่อนรักของผม เป็นที่พึ่งและให้ความอบอุ่นยามผมต้องหนาวเหน็บในห้องนอนเล็กๆ ที่มืดและอับทึบ มีเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ที่แม่จะเอาอาหารมาวางไว้หน้าห้องพร้อมเคาะประตูให้ผมกินข้าวเท่านั้น ที่ผมจะมีโอกาสได้คุยกับคนอื่นบ้างนอกเหนือจากเบ็น แต่ก็แค่สองสามคำที่แม่จะพอมีสติคุยกับผมได้ก็....แค่นั้น
กลางดึกผมต้องนอนเอามืออุดหูทุกคืน เพราะเสียงร้องครางของแม่ เสียงที่ร้องคล้ายจะเจ็บปวดแต่ก็ราวกับกำลังรื่นเริงอยู่ในที เสียงครางดังที่หลอกหลอนผมอยู่นานนับปี จนมาคืนหนึ่งที่มันเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแทนที่ เสียงร้องของแม่ราวกับกำลังทรมารแสนสาหัส
ผมแง้มประตูออกไปดู เห็นไอ้สวะกำลังนั่งกินเบียร์อยู่หน้าทีวี พร้อมป้อนถั่วให้ไอ้นกแก้วน่ารังเกียจที่เกาะในกรงข้างๆ โซฟา..... แล้วใครกันที่กำลังทำร้ายแม่ผมอยู่!
ผมได้แต่แอบแง้มประตู ไม่เข้าใจว่าทำไมมีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาในบ้านมากมาย ไม่ซ้ำหน้ากัน ทุกคนเดินเข้าไปในห้องนอนแม่ จากนั้นเสียงกรีดร้องจะดังขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ผมได้แต่กอดเบ็นและนอนร้องไห้จนหลับไป ผมอยากจะหลับไปและตื่นมาเพื่อพบว่านี่เป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น..
แค่ฝันไป...
"ใช่มั้ยเบ็น ฉันกำลังฝันใช่มั้ย" ผมกอดเบ็นแน่น
"ได้โปรดเบ็น ช่วยด้วย ช่วยเรากับแม่ด้วย เบ็น ได้โปรด ....พ่อครับ......ได้โปรด" ผมร้องไห้จนหลับไปเป็นคืนที่เท่าไหร่ไม่รู้
Ben,you're always running
here and there.
You feel you're not
wanted anywhere.
If you ever look behind.
And don't like what you find.
There's something you
should know.
You've got a place to go.
ทุกครั้งที่ผมพยายามเปิดประตูห้อง มองซ้ายมองขวาเพื่อหลบจากไอ้สวะนั่น แต่เจ้านกแก้วปีศาจนั่นจะร้องขึ้นเสียงดังเสมอ
"เจ้าหนู...เจ้าหนู...ฮาฮาฮา..เจ้าหนู.."
ผมต้องรีบวิ่งไปหยิบของกินในครัวเท่าที่จะพอหาให้เพื่อประทังความหิว เพราะบางทีบางวัน แม่ก็ไม่ได้เอาอาหารมาให้ผม แม่คงจะป่วยเพราะบางครั้งที่แม่เอาอาหารมาให้ ผมแอบมองลอดช่องประตูที่แง้มออก เห็นแม่ตัวซูบผอม ดูซีดเซียว มีผื่นตามตัวเต็มไปหมด แม่ดูแทบจะเดินลำบากด้วยซ้ำ บางวันที่แม่ไม่เมา แม่จะได้คุยกับผมบ้างบางคำ
"แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ แม่อ่อนแอเกินไป แม่ขอโทษ..."
"เบ็น ช่วยแม่ที ช่วยเราที เราไม่รู้จะพึงใครแล้ว" ผมรำพันกับเบ็นคืนแล้วคืนเล่า
.
..
...
....
ปัง! เสียงประตูห้องผมถูกดันจนเปิดออก ประตูไปกระแทกกับผนังข้างห้องเสียงดังจนผมสะดุ้งตื่น
"แกใช่มั้ย แกปล่อยมาเรียไปใช่มั้ย หรือแกเปิดหน้าต่างห้องครัวไว้ แกตั้งใจจะแกล้งฉันใช่มั้ย ไอ้เด็กเปรต" ไอ้สวะนั่นเข้าฉุดกระชากผมออกจากเตียง ผมสะดุ้งตกใจจนตัวสั่น
"แกมันเลี้ยงไม่เชื่อง ดูหมาฉันสิมันยังน่ารักกว่าแก แกกล้าดียังไงมาปล่อยมาเรียสุดที่รักของฉันไป ไอ้เด็กเลว!!" มันลากผมออกมาที่หน้ากรงนกข้างโซฟา ซึ่งตอนนี้ในกรงว่างเปล่า มีเพียงขนนกสีขาวร่วงอยู่เป็นหย่อมๆ
"แกตายแน่คราวนี้ ฉันจะฟาดแกให้ตาย" ไอ้สวะนั่นถอดเข็มขัดที่เอวออก ดึงรูดออกจากหูกางเกงอย่างรวดเร็ว เข็มขัดถูกรวบเป็นพับแล้วฟาดลงมาที่หลังและขาผมอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย โอ๊ย ผมเจ็บ เจ็บ ผมไม่ได้ทำ ผมเจ็บ" ผมได้แต่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกร้อนวาบและความเจ็บปวดที่น่องราวกับไฟเผา เลือดสีแดงสดๆ กำลังเยิ้มไหลออกจากปากแผลที่แตกยับ
"พอแล้ว สตู ได้โปรด อย่าทำร้ายเค้าเลย เค้ายังเด็ก" แม่วิ่งไปดึงไอ้สวะจากด้านหลัง ผมหลุดออกมาได้
"ปล่อย ฉันจะเอาให้มันจำจนตายเลย ว่าอย่ามาสะเออะยุ่งกับของของฉัน ปล่อยสิ นังนี่ อยากโดนอีกคนใช่มั้ย" ไอ้สวะแผดเสียงร้องราวกับเสียสติ แม่โดนผลักล้มลงไปข้างโซฟาดังโครม
ผมรีบวิ่งเข้าห้อง ล็อคกลอนทุกอันแล้วรีบคว้าเบ็นมุดเข้าไปใต้เตียง เอามือปิดหูแน่น ความปวดแสบและร้อนผ่าวที่ขายังคงสาหัส แต่ถูกกลบไปหมดด้วยเสียงร้องโหยหวนของแม่ ที่กำลังเหมือนโดนลากเข้าไปในห้องนอน เสียงโครมครามดังอยู่นานหลายนาที จนเงียบลงเหลือเพียงเสียงขาเตียงที่ขยับไปตามแรงบางอย่างเป็นจังหวะดังเอี๊ยดอ๊าดอยู่นานราวกับเครื่องเล่นแผ่นเสียงเก่าที่หัวเข็มตกร่องเล่นวนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ
ผมได้แต่ร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้แล้วกอดเบ็นจนหลับไปใต้เตียง ร้องจนไม่เหลือน้ำตาให้ไหลเลยด้วยซ้ำ...
to be continue........
แอบดูความโหดร้ายจากใต้ช่องประตู โดย Deux @ storylog
ฉายซ้ำหนังทิลเล่อร์ by เพจเรื่องสั้นๆ @ blockdit
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
