เรื่องสั้น : Please..."Ben" (2)
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาใต้เตียงด้วยแสงสว่างเล็กๆ ที่ตกกระทบบนพื้นข้างเตียง แสงนี้ลอดเข้ามาผ่านช่องหน้าต่างข้างห้องที่ผ้าม่านเก่าคร่าครำเปิดแง้มไว้เล็กๆ มันแง้มไว้เวลาผมอยากมองออกไปดูโลกภายนอกที่ยังพอมีแสงสว่างบ้าง ดีกว่าการอุดอู้อยู่ในนรกที่ดำมืด ในบ้านหลังนี้...
ไม่สิ ไม่ควรเรียกว่าบ้าน มันเป็นแค่รังที่ไอ้สวะตัวนั้นอาศัยอยู่แค่นั้นเอง
ผมค่อยๆ คลานออกมาจากใต้เตียง พร้อมลากเอาแขนของเบ็นมาด้วยหลังจากตัวเองพ้นใต้เตียงออกมา ผมเห็นวัตถุสีขาวเล็กๆ ติดที่ต้นคอด้านหลังของเบ็น
ใช่...มันเป็นขนนกแก้ว นกแก้วบ้าที่ชื่อมาเรีย เป็นขนของมันแน่ๆ
"เจ้าหนู...เจ้าหนู.......เจ้าหนู" เสียงเล็กแสบแก้วหูของนกปีศาจในกรงหน้าทีวียังหลอกหลอนผมจนถึงตอนนี้ ยังไม่นับรวมเสียงเห่าหอนน่ารำคาญของไอ้หมาสีดำที่ถูกล่ามไว้ข้างบ้าน ที่เห่าหอนจนเพื่อนบ้านบางคนต้องมาเคาะประตู เพื่อบอกไอ้สวะให้ดูแลหมาของมันให้ดีๆ สุดท้ายก็จบกันด้วยคำด่าหยาบคายที่หลุดมาจากปากคนชั้นต่ำอย่ามันเท่านั้น ที่จะสามารถสรรหาคำที่เลวร้ายแบบนั้นออกมาได้อย่าพร่างพรู มีแค่มันเท่านั้นที่ทำได้... "ไอ้เศษสวะ"
ผมหยิบขนนกขึ้นมาดู ใช่แน่ขนแบบเดียวกับที่เห็นในกรง มันเป็นของนกแก้วบ้านั่นแน่นอน ผมดีใจจนตัวสั่น
"เบ็น...นายทำใช่มั้ย นายจัดการมันแล้วใช่มั้ย เบ็น เจ้าเพื่อนยาก.." ผมมองหน้าเบ็น ตุ๊กตาหมีที่มองแล้วคล้ายมีรอยยิ้มตลอดเวลา มันไม่ใช่ตุ๊กตาธรรมดาแน่ๆ มันคือเพื่อนแท้ของผม เพื่อนคนเดียวของผม และ "พ่อของผม"
"ขอบใจเบ็น ที่นายจัดการมันให้ ขอบใจ... นายเท่านั้นที่เข้าใจเราทุกอย่าง เราจะต้องผ่านมันไปด้วยกันให้ได้ เราสองคนนะ"...ผมกอดเบ็นไว้แน่น เหมือนกำลังกอดพ่อด้วยความคิดถึง น้ำตาไหลออกมาหยดใส่เบ็นเป็นหยดๆ
I used to say
I and me
Now it's us
Now it's we
ผ่านไปหลายสัปดาห์ แม่ไม่มาส่งอาหารผมหลายวันแล้ว ผมได้แต่แอบวิ่งไปหยิบซีเรียลเหม็นหืนในตู้เย็นกับนมเหลือๆ ในขวดมาประทังความหิว ผมต้องย่องผ่านหน้าห้องแม่ไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าไอ้สวะนั่นจะเปิดประตูออกมาเจอ
มีบางครั้งที่ผมออกจากห้องมาเจอไอ้ปีศาจนั่นพอดี มันจะคำรามวิ่งเข้ามา ผมขนลุกเกลียวด้วยความกลัว รีบวิ่งกลับเข้าห้องปิดประตูล๊อคกลอนทันที ส่วนมันจะแกล้งบิดลูกบิดประตูกึกๆ แล้วกระซิบที่หน้าประตูเบาๆ แต่ผมที่ยืนตัวสั่นพิงประตูอยู่จะได้ยินอย่างชัดเจนแน่ๆ มันรู้ดี....
"เจ้าหนู อีกไม่นานหรอก หึหึ...ฮาฮาฮา" มันเดินหัวเราะจากไป ส่วนผมตัวสั่นเทา มือเปียกชุ่ม รู้สึกเหมือนฉี่กำลังจะราด
ผมจึงต้องย่องออกห้องมาเวลาได้ยินเสียงรถของไอ้สตูมันขับออกจากบ้านไป เวลาไปซื้ออาหารขยะกับเบียร์นับสิบกระป๋อง เพื่อมานั่งจ่อมอยู่หน้าทีวี นั่นเป็นเวลาที่ปลอดภัยที่สุดที่ผมจะออกมานอกห้องได้ หรืออีกทีก็ตอนที่ไอ้สวะนั่นกำลังด่ากับเพื่อนบ้านที่มาตำหนิเรื่องไอ้หมาบ้าที่เลี้ยงไว้เห่าหอนด้วยความหิวทั้งคืน จนเดือดร้อนไปทั่ว แน่นอนมันตอบแทนเพื่อนบ้านด้วยคำหยาบคายจนคู่สนทนาต้องถอยร่นกลับอย่างระอา
.
.
"แค๊กๆๆ ..." เสียงไอดังซ้ำๆ ทั้งคืนในห้องของแม่ตรงข้ามห้องผม แม่ไอจนผมแทบไม่ได้นอนมาหลายคืน แต่คืนนี้เสียงมันดังมากขึ้นและถี่ขึ้น ผมจึงแง้มประตูออกดู ห้องนั่งเล่นว่างเปล่า ผมค่อยๆเปิดประตูแล้วรีบเปิดประตู แทรกตัวเข้าไปในห้องแม่ช้าๆ
ผมแอบมองลอดเข้าไป ไม่มีเงาของสตูในนั้น ผมถอนหายใจ เปิดอ้าประตูเพื่อเดินเข้าไปในห้องแม่ ผมรีบโผไปข้างเตียง จับมือแม่เขย่าๆ เบาๆ
"แม่ฮะ แม่ แม่เป็นไงบ้างฮะ" ผมส่งเสียงเบาๆ
แม่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ท่าทางยังเหมือนไม่สร่างเมา แต่ท่าทางแม่ดูแย่มาก ผอมโซ มือเหี่ยวแห้ง มีร่องรอยแผลตามตัวประปราย ริมฝีปากแห้งผาก รอบดวงตาดำคล้ำ ผมเหลือบไปเห็นโซ่ที่คล้องที่ข้อเท้า มันล่ามติดไว้กับขาเตียง
"มันล่ามแม่เหรอครับ ไอ้สัตว์นรกนั่นมันทำกับแม่ขนาดนี้เลยเหรอครับ แม่ครับ ผมจะช่วยแม่ได้ยังไง" น้ำตาผมไหลออกมาเป็นทาง
แม่พยายามเอื้อมมือมาเช็ด ส่งเสียงแหบพร่าที่แถบไม่ได้ยิน สลับกับการไอจนตัวโยน
"ไป..แจ็ค..แค๊กๆ..หนีไป..ออกไป...มันกำลังจะมา แค๊กๆ...ไปลูกรัก แม่..แม่ขอโทษ แค๊กๆ" แม่เอามือลูบหัวผมเบาๆ
"ไม่ครับ ผมจะไม่ไป ผมจะอยู่กับแม่" ผมเอามือเหี่ยวแห้งของแม่แนบกับแก้มผมแน่น น้ำตาแม่ไหลเป็นทาง แต่ดูแม่จะไม่มีแรงพูดเสียแล้ว
"เอี๊ยด!!" เสียงรถเก่าเกือบพังของสตูเบรคดังลั่นก่อนเลี้ยวเข้าบ้าน
ผมรีบผละตัวออกจากแม่
"แม่ฮะ ผมต้องไปซ่อนแล้ว ผม...ผมรักแม่ครับ ฮือๆ ผมขอโทษ..."
แม่มองตามผมไม่ละสายตา เธอส่งยิ้มที่อ่อนล้าส่งท้าย พร้อมขยับปากแต่ไร้เสียงใดๆ
" I love you.."
ผมผยักหน้ารับ รีบปิดประตูห้องแม่ แล้วรีบเข้าห้องปิดประตูในทันที
เสียงไอ้หมาบ้าหน้าบ้านเห่าลั่น ราวกับกำลังฟ้องเจ้านายมันว่าผมกำลังเล่นนอกเกมส์ มันเห่าจนผมต้องเอามือปิดหูอีกแล้ว ผมรีบคว้าเบ็นที่วางไว้ข้างเตียง แล้วมุดเข้าไปใต้เตียงอีกครั้ง
"แม่ครับ..ผมขอโทษ" ผมกอดเบ็นแน่น
"เบ็น นายเป็นเพื่อนฉัน นายต้องช่วยแม่นะ เราต้องช่วยแม่จากไอ้สัตว์นรกนั่น เบ็น ได้โปรด นายช่วยได้ฉันรู้" ผมมองหน้าเบ็นในความมืดทึมใต้เตียง แต่ผมยังเห็นรอยยิ้มของเบ็นอย่างชัดเจน ผมคว้าเบ็นมากอดแน่นอีกครั้ง หลังจากเสียงรองเท้าบูตของสตูเดินผ่านมาทางหน้าห้อง เงาจากรองเท้าทอดผ่านช่องประตูเข้ามา ไม่ใช่แค่สอง แต่มีหลายคู่เลยทีเดียว
"ดูสิ ว่าใครมาเที่ยวที่รัก"....ไอ้สวะนั่นพูด พร้อมเสียงหัวเราะของชายอีกหลายคนหน้าห้อง
ผมเอามือปิดหูแน่นกว่าเดิมเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมา
"เบ็น ได้โปรด ช่วยฉันที"...ผมกระซิบข้างหูตุ๊กตาหมีตัวโปรด จนม่อยหลับไปไม่รู้ตัว
I used to say
I and me
Now it's us
Now it's we
to be continue...
แอบดูความโหดร้ายจากใต้ช่องประตู โดย Deux @ storylog
ฉายซ้ำหนังทิลเล่อร์ by เพจเรื่องสั้นๆ @ blockdit
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
