ก๋วยเตี๋ยวหรือราเมง?
ผมเพิ่งกลับจากการเดินทางไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นครั้งแรก โดยไม่มีเวลาในการเตรียมตัวกันมานัก เนื่องจากภรรยาบังเอิญได้ตั๋วเครื่องบินราคาไม่แพงนักในช่วงก่อนสงกรานต์ และช่วงเวลาก่อนเดินทางแม่ผมป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล พร้อมๆกับงานที่ค้างมากมาย และก็น่าจะเป็นช่วงเวลาที่ยุ่งที่สุดในชีวิตของผม
แม้จะเป็นการไปเที่ยว แต่การไปญี่ปุ่นสิ่งที่ผมสนใจมากกว่าสถานที่ ก็คือผู้คนและการทำงานของเขา
การเดินทางไปญี่ปุ่นของผมอย่างฉุกละหุก นอกจากตั๋วเครื่องบินไปกลับ และจองที่พักแล้ว ผมไม่ได้เตรียมตัวศึกษาการเดินทางไว้มากนัก โชคดีอยู่บ้างตรงที่ทำงาน มีน้องที่เรียนจบจากญี่ปุ่นให้คำแนะนำ
หลังจากถึงสนามบินนาริตะ สิ่งแรกที่ผมควานหาคือซิมการ์ดสำหรับต่ออินเตอร์เน็ต สำหรับหาข้อมูลในการเดินทางในญี่ปุ่น
แม้จะมีข้อมูลจากอินเตอร์เนท จากรีวิว แต่ก็ยังมีบ้างที่ผมหลงทาง ตกรถไฟ จนกระทั่ง เกือบได้นอนหนาวอยู่ในสถานีรถไฟ
ด้วยความที่คณะเดินทางประกอบด้วยภรรยากับหลานสาว โดยมีผมเป็นผู้ชายคนเดียว(และไม่มีเงินเยนอยู่ในกระเป๋า) ทั้งทริปจึงพยายามประหยัดเงินเพื่อเก็บไว้ช้อปปิ้ง
ดังนั้นอาหารหลักในญี่ปุ่นของผมคือราเมง ซึ่งเป็นอาหารราคาถูกเมื่อเทียบกับอาหารอย่างอื่นในญี่ปุ่น แม้ภายในใจของผมจะเรียกร้องและโหยหา แกงกระหรี่ เนื้อย่าง สุกี้ยากี้ และซูชิ
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ผมเห็นในร้านราเมงมีอยู่สองอย่างที่ผมประทับใจ อย่างแรกคือ ตู้กดราเม็ง ซึ่งจะมีรูปราเมงแบบต่างๆให้เราเลือกพร้อมภาษาญี่ปุ่นและอังกฤษกำกับ หลังจากหยอดเงินครบจากนั้นเราจะได้รับใบเสร็จเล็กๆ เพื่อไปยื่นให้ที่เคาเตอร์
ตู้กดราเมง แม้จะไม่แปลกในสายตาของผม แต่สิ่งสำคัญที่ผมว่าเราน่ากลับมาคิดคือวิธีการคิดของเขา
หลังจากยื่นใบเสร็จให้ที่เคาเตอร์ และนั่งลงตรงเก้าอี้เคาเตอร์บาร์ตัวเล็กๆ สิ่งที่ผมเห็นคือ คนที่ทำราเมงให้ผมทานนั้นอายุราวๆ ห้าสิบกว่า และพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย
ด้วยเหตุนี้เครื่องกดราเมงสำหรับผมแล้ว มันคือเครื่องมือช่วยเพิ่มลูกค้าต่างชาติให้กับทางร้าน โดยไม่ต้องจ้างคนที่พูดภาษาอังกฤษได้มาช่วยงานที่ร้าน มากกว่าจะเป็นเครื่องมือแสดงความเจริญของประเทศญี่ปุ่น
อีกเครื่องมือหนึ่งที่ผมเห็นในร้านราเมงทุกร้าน ตลอดระยะเวลา 8 วันที่ประเทศญี่ปุ่น คือ
นาฬิกาจับเวลาเล็กๆ ซึ่งอยู่หน้าหม้อลวกเส้นราเมง
จำนวนนาฬิกาที่ผมเห็นจะมีเท่าจำนวนตะกร้อสำหรับลวกเส้นราเมง ทุกครั้งที่มีจุ่มเส้นราเมงลงในลวกเส้นที่มีน้ำเดือดพล่านอยู่ภายใน นาฬิกาจะถูกกด และส่งเสียงร้องอีกครั้งเมื่อเวลาลวกเส้นถึงกำหนด และเส้นราเมงจะถูกช๊อคอีกครั้งด้วยน้ำเย็น
หลังจากเส้นราเมงถูกสะบัดน้ำจนแห้ง จะถูกใส่ชามใบโต พร้อมเครื่องเคียงที่ถูกจัดเรียงอย่างตั้งใจ จากนั้น น้ำซุปพร้อมเครื่องปรุงน้ำซุปจึงจะถูกใส่ตามมา
ราเมง v.s. ก๋วยเตี๋ยว ผมมองเห็นความคิดที่แตกต่างกันระหว่างการทำ ราเมงกับการทำก๋วยเตี๋ยวในไทย ราเมง คือ การเรียนรู้และการฝึกฝนเพื่อควบคุมรสชาติให้ได้ดั่งใจคิด และทำซ้ำๆ ให้รสชาติเหมือนเดิมได้
แต่การทำก๋วยเตี๋ยว(รวมถึงอาหารไทยส่วนใหญ่) ผมว่าคือศิลปะ ของคนทำ (รวมถึงคนกินด้วย) เครื่องปรุงร้อยแปด ที่ผ่านการกะไม่ใช้การตวง
บ่อยครั้งที่เราเห็น หลังจากลวกเส้นเสร็จ
บางครั้งเราจะเห็นแม่ค้าใช้มือทดสอบความสุกของเส้นโดยการใช้มือบี้เส้นบะหมี่ เห็นไหมละนี่คือศิลปะและความชำนาญล้วนๆ
นอกจากนี้หม้อก๋วยเตี๋ยวของไทยก็มีความสร้างสรรค์ สมควรจดสิทธิบัตรไว้คุ้มครองทั่วโลก เนื่องจาก เราสามารถ ลวกเส้น พร้อมทั้งทำน้ำซุป ลวกปรุงเครื่องเคียง ได้ภายในหม้อใบเดียว ประหยัดทั้งพื้นที่วางหม้อ และแก๊สหุงต้ม
แม้ว่าอาหารไทย การทำอาหารไทยจะมีเสน่ห์ แต่ การทำราเมง กลับทำให้เห็นความตั้งใจในการทำงานของคนญี่ปุ่น ที่พยายามทำราเมงทุกชามให้มีมาตรฐานและรับผิดชอบต่อคนกิน ที่จะได้กิน
ราเมงรสชาติเดิมทุกครั้ง หากเขากลับเข้ามาที่ร้านอีกครั้งหนึ่ง
หันมามองที่ก๋วยเตี๋ยวของไทยเรา เราอาจจะได้พบประสบการณ์ในการกินที่หลากหลาย จากตัวแปรต่างๆ เช่นหากเราไปกินก๋วยเตี๋ยวเช้าเกินไป น้ำซุปอาจจะยังไม่เข้าที่ แต่ถ้าหากคุณไปช้าเกินและร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ปิด วันนั้นก๋วยเตี๋ยวคุณอาจจะเค็มกว่าปกติจนไตสะเทือน เนื่องจากน้ำซุปในหม้อเริ่มงวด
ดังนั้นเวลาคุณจะทานก๋วยเตี๋ยว คุณต้องอาศัยความเป็นนักวิทยาศาสตร์ในตัวคุณ เพื่อสังเกตุว่าเมื่อไหร่ เวลาไหนก๋วยเตี๋ยวชามนั้นของคุณจะอร่อยที่สุด และนั้นก็อาจเป็นเหตุผลว่าทำไม ????????
ร้านก๋วยเตี๋ยวในไทยจึงต้องมีพวงเครื่องปรุง
แล้วคุณละ ชอบทานอะไรก๋วยเตี๋ยวหรือราเมง?
ส่วนตัวผมนะเหรอ กระเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่สุก พร้อมพริกน้ำปลาซักถ้วย นี้แหละคือนิพพาน!!
#เหล็กไม่เอาถ่าน
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
