The Mellowness Of Latte
Chapter 1
“พี่แอช!” หญิงสาวหันมองรุ่นน้องคนสวยที่วันนี้มาในลุคที่ดูเรียบร้อยมากกว่าปกติจนแอชแอบสงสัย
แอชโบกมือกลับไป เธอเดินตรงไปยังที่นั่งประจำของพวกเขาซึ่งโซลเตรียมไว้ให้ก่อนแล้ว ที่นั่นมีราเชล โซล และคลอเดียนั่งคุยกันอยู่
รอยยิ้มบางจุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อสายตาของเธอเลื่อนไปเห็นเครื่องดื่มประจำตัวของทุกคนที่ถูกเตรียมไว้บนโต๊ะ
แก้วช็อคโกแลตร้อนตั้งอยู่ตรงหน้าราเชล ข้างๆมีกาแฟลาเต้ ของโปรดของเธอ ถัดมาคือเอสเพรสโซ่ของวิลสัน คลอเดียมีแก้วพุดดิ้งลาเต้อยู่ในมือ ส่วนโซลกำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์
Latte For Ash [ภาพจาก Picrew]
ไม่บอกก็คงไม่รู้เลยว่าตอนนี้นั่งอยู่ในผับ...
แต่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรเหมือนผับทั่วไปอยู่แล้ว โดยเฉพาะโซนวีไอพีที่เงียบสงบเพราะมีแค่กลุ่มของพวกเธอเท่านั้นที่เข้ามาใช้บริการ แถมห้องนี้ยังเก็บเสียงได้ดี เลยไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเพลงจากโซนด้านนอก
“แอช โทรตามวิลสันให้หน่อยสิ” ราเชลพูดหลังจากที่แอชนั่งลงและทักทายทุกคนตามมารยาท
“ไม่ต้องโทรตามหรอก หมอนั่นมาตรงเวลาจะตาย นัดหกโมง ก็รอไปตอนหกโมงสิบนั่นแหละ ไม่เชื่อก็รอดู” เธอพูดพลางหัวเราะ มือถือช้อนคนแก้วลาเต้แล้วยกขึ้นดื่ม
“หมอนั่นก็มาสายตามเธอนั่นแหละ... แต่เดี๋ยวนี้เธอเหมือนจะรักษาเวลามากขึ้นนะเนี่ย” ราเชลส่ายหน้าน้อยๆ
คนเราจะโง่ก็ควรโง่ให้มีขอบเขตสิ เห้อ...
“เอ้า ก็ต้องงั้นสิ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนี่นา” แอชยิ้มร่า เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมามองเวลาสองทุ่มเก้านาทีแล้วร้องบอกทุกคน
“มาแล้วๆ! นับถอยหลังเร็ว!” ราเชลถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับความไร้สาระของเพื่อน แต่ก็ยังลอบมองประตูด้วยความอยากรู้
ครืด
เสียงประตูเลื่อนเป็นจังหวะเดียวกับที่ตัวเลขบนหน้าจอเปลี่ยนจากเลขเก้าเป็นเลขสิบ แอชหัวเราะเสียงดังลั่น ส่วนวิลสันที่เพิ่งเข้ามาก็ได้แต่ทำสีหน้างงๆ
“มีอะไร?” ทุกคนพากันส่ายหน้า ราเชลกวักมือเรียกให้วิลมานั่งข้างๆแอช ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเธอนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างคลอเดียและแอช ส่วนสองหนุ่มก็นั่งอยู่ตรงด้านนอกของทั้งสองฝั่ง
“เอสเพรสโซ่นี่สั่งเพิ่มช็อตให้แล้วใช่มั้ย?” วิลถามโซลที่พยักหน้าตอบ แอชขมวดคิ้วเมื่อเธอเพิ่งสังเกตุว่าโซลมักจะชอบมองออกไปนอกหน้าต่างที่กั้นระหว่างโซนวีไอพีกับโซนธรรมดาไว้ แต่จะมีแค่ฝั่งนี้เท่านั้นที่มองออกไปได้
“หาอะไรหรอโซล?” ราเชลถาม โซลสะดุ้งแล้วโบกมือเป็นพัลวัน
“เปล่าครับๆ”
“แปลกๆนะนายน่ะ” แอชหรี่ตามองเหมือนจะจับผิด ซึ่งก็โดนวิลที่นั่งข้างๆโขกหัวไปหนึ่งที
“เธอน่ะสิ แปลก” แอชลูบหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนจะเบ้ปากน้อยๆ
“คลอเดีย อัลบั้มใหม่เป็นไงมั่ง เสียงตอบรับดีมั้ย” ราเชลละความสนใจจากเพื่อนสนิทที่แสนจะติ๊งต๊องแล้วหันไปถามรุ่นน้องสาวที่ตอนนี้หยิบช้อนมาตักพุดดิ้งเข้าปาก
“อื้อ... ดีค่ะๆ พี่ๆอย่าลืมอุดหนุนกันน้า เดี๋ยวน้องส่งลิงค์ไปให้ในเมสเซนเจอร์” เธอกลืนพุดดิ้งลงคอก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มประจำตัว
“ไม่ต้องๆ พี่ซื้อตั้งแต่วันแรกที่เปิดให้จองแล้ว บังคับให้แอชซื้อแล้วด้วย” ราเชลยิ้มให้รุ่นน้องอย่างเอ็นดู
“โซล เรื่องที่ให้สืบว่าไงมั่ง” แอชหันขวับไปมองวิลทันทีที่คำถามนั่นดังออกมาจากของเขา
“นายใช้รุ่นน้องทำอะไรอีกแล้วเนี่ย!?”
“ไม่เป็นไรครับพี่แอช” โซลหัวเราะแห้งๆ
“จากที่ผมถามมานะครับ ไม่มีคนเห็นหมอนั่นมาซักพักแล้วครับ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไปบ่อยๆ”
“งั้นเหรอ...”
“เอ้อวิล ชั้นเอาเรื่องนายไปเขียนได้มั้ย?”
“ไม่” วิลตอบแบบไม่ต้องคิด
“เอ้า!? ทำไมอ่ะะ นายจะได้มีชื่อเสียงไง!” วิลเคาะหัวแอชอีกรอบ
“มันใช่เรื่องมั้ยห้ะ? อีกอย่าง บางอย่างในคดีมันก็เป็นความลับ เอาไปเขียนไม่ได้หรอก” แอชพองแก้มอย่างขัดใจ
เสียงพูดคุยยังคงดังต่อเนื่องอีกประมาณครึ่งชั่วโมงเรื่องส่วนใหญ่ก็มักจะวนเวียนอยู่กับเรื่องงาน หรือไม่งั้นก็เป็นพวกเรื่องราวในอดีตสมัยเรียน
“เอ้อ! วิลสัน จำรุ่นน้องคนนั้นได้ป่ะ? ที่ผมดำๆ ชอบนั่งอยู่หน้านายอ่ะ” แอชถามขณะเล่นโทรศัพท์
“... ห้ะ?”
“แอช เธอก็ตลก วิลมันเคยจำใครได้ที่ไหน” ราเชลถอนหายใจเป็นรอบที่สิบได้แล้วตั้งแต่พวกเขาคุยกันมา
“มันมีคนนึงอ่ะ น่ารักมากๆเลย แต่ไม่ค่อยคุยกับใคร เหมือนนายอ่ะแหละ นี่ไง! น้องเค้าทำงานอยู่ที่สถานีตำรวจในเมืองนี้ด้วย ไม่เคยเจอกันหรอ?” วิลยกมือดันโทรศัพท์ที่แอชยื่นให้ออกแล้วส่ายหน้า
“ฉันเป็นนักสืบเอกชน ไม่ค่อยเข้าไปที่สถานีตำรวจหรอก... แต่ผู้หญิงคนนั้น... ก็เคยเห็นอยู่ล่ะมั้ง?”
“ต้องเคยเห็นสิ! น่ารักมากๆเลย พอดีรูปมันเด้งขึ้นมาหน้าฟีดแล้วเห็นเลยจำได้ เอามาเป็นนางเอกดีมั้ยนะ...”
“เดี๋ยวๆ เขาไม่ได้ให้นักเขียนแคสต์นักแสดงไม่ใช่หรอ?” ราเชลถาม
“รู้น่า พูดเล่นๆเฉยๆเอง แต่จริงๆมันก็แล้วแต่ข้อตกลงอ่ะนะ”
“พี่ๆครับ..” โซลที่ตอนแรกนั่งมองนอกหน้าต่างหันมาเรียกความสนใจจากทุกคนบนโต๊ะ
“มีอะไรหรอ?” คลอเดียถาม
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” โซลพูดจบก็รีบคว้าถ้วยชาเปล่ามารินน้ำชาแล้วถือเดินออกนอกประตูไป
“อะไรของเค้านะ...” แอชทำหน้ามุ่ย เธอมองลงไปด้านนอกหน้าต่างแล้วพบว่ารุ่นน้องคนเมื่อกี้กำลังเอนตัวพิงเคาน์เตอร์บาร์และยื่นแก้วน้ำชาให้หญิงสาวคนหนึ่งอยุ่
“โห... โซลนี่...”
“แอช” วิลสันพูดขัด เขาหันไปมองคลอเดียที่ยังคงตักพุดดิ้งเข้าปากอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“คลอเดีย...” ราเชลพูดช้าๆ เธอมองรุ่นน้องที่หันมาส่งยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คะพี่?”
“อะไรหรอราเชล?” แอชถามบ้าง วิลสันเลยลุกขึ้นยืนแล้วดึงแขนเธอให้ลุกตาม
“แอช ฉันเมา ไปสูดอากาศด้านนอกกัน”
“เมาบ้าอะไร นายกินเหล้าที่ไหน?”
“เมาคาเฟอีนไง ไป!” แอชที่โดนลากออกไปพยายามหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเห็นราเชลที่ยกมือขึ้นลูบหลังคลอเดีย
“เมื่อกี้มันอะไรอ่ะ? นายลากฉันออกมาทำไมเนี่ย?” แอชโวยวายถาม
ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่ชั้นดาดฟ้าของผับ ปกติที่นี่จะไม่ให้ใครขึ้นมา แต่เพราะพวกเขาได้รับสิทธิพิเศษจากโซล เลยขึ้นมาใช้ได้สบายๆ
แสงไฟจากกรุงลอนดอนเบื้องล่างแข่งกันให้ความสว่างกับดวงดาวบนท้องฟ้า แอชมั่นใจว่าเธอเห็นแสงไฟจากหอนาฬิกาบิ๊กเบนจากตรงนี้ด้วย
“เธอนี่นะ... จะโง่ยังไงก็หัดสังเกตุรอบตัวบ้างเถอะ เพราะบื้อแบบนี้ไง...ถึงได้” วิลหยุดพูดกลางคัน เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ถึงได้อะไร?”
“ช่างเหอะ เอาเป็นว่า... คลอเดียแอบชอบโซลตั้งแต่ตอนอยู่มหาลัยแล้ว”
“ห้ะ!? ทำไมไม่เห็นมีใครบอกฉันเลยอ่ะ?” แอชงอแงเสียงดังลั่นจนวิลสันหันมาส่งสายตาดุ
“คลอเดียไม่ได้บอกใคร แต่คนอื่นสังเกตุได้กันเองต่างหาก มีเธอแหละโง่อยู่คนเดียว”
“เดี๋ยวนะ แล้วโซลรู้มั้ย?”
“จะไปรู้เหรอ?”
“เอ้า งั้นก็ต้องบอกสิ!” แอชพูดจบก็หันหลังจะเดินไปที่ระเบียง แต่โดนวิลสันรั้งข้อมือเอาไว้
“มันง่ายแบบนั้นที่ไหนเล่า ยัยบ้า!”
“มันก็ง่ายแบบนั้นแหละ ก็แค่พูดออกไปเอง” แอชมองหน้าวิลสันด้วยแววตาจริงจัง
“... ถ้ามีคนมาพูดต่อหน้าเธอว่าชอบ เธอจะตกลงคบเลยรึไง?” วิลสันเงียบอยู่ซักพักก่อนจะถามต่อ
“ถ้าชอบก็คบ ไม่ชอบก็ปฏิเสธไปไง”
“มันง่ายนี่ เธอก็แค่ปฏิเสธ” วิลสันขมวดคิ้ว
“ไม่ มันไม่ง่ายนะวิล แต่มันดีกับทั้งคู่มากกว่า” แอชยิ้มน้อยๆ
“แต่สองคนนั้นเป็นเพื่อนกัน...” ไม่รู้ทำไม แต่แอลรู้สึกว่าสายตาของอีกฝ่ายดูเจ็บปวดมากๆ
‘หมอนี่ก็เป็นห่วงรุ่นน้องเหมือนกันแฮะ...’
“ถ้าเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ แค่คำๆเดียวมันเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก”
“... นั่นสินะ”
“ใช่ๆ เพราะงั้นเราไปบอกโซลกัน...” แอชทำท่าจะเดินไปอีกรอบ แต่วิลก็ยังรั้งแขนของเธอไว้
“เดี๋ยวก่อน แอช...” วิลสันพูดเบาๆ เขามองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความงุนงง
“อะไรอีก นายนี่! ชักช้า..!”
“ฉันจะบอกว่า...”
‘In a little while from now..’
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรก แอชรีบกดรับแล้วทำมือบอกให้วิลสันรอหน่อย
“งั้นไปรอข้างล่างนะ” วิลสันพูดเรียบๆ เขาไม่รอให้แอชพยักหน้าแต่หันหลังเดินจากไปเงียบๆ
“ค่ะๆ ได้ค่ะ สิบโมงใช่มั้ยค่ะ โอเคค่ะ” แอชคุยเสร็จ เธอก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“อะไรของเขากันนะ เห้อ” แอชพึมพำแล้วถอนหายใจ เธอคิดได้ว่าคงต้องรีบลงไปแล้ว พรุ่งนี้เธอมีงานตอนเช้า เลยต้องลงไปบอกทุกคนว่าต้องกลับแล้ว
‘ที่วิลพูด... คงไม่ใช่อะไรเร่งด่วนหรอกมั้ง?’
Talk//
มาส่งงานค่ะU_U เดี๋ยววันนี้ตอนบ่ายเจอกันกับน้องเคิร์ทนะคะ ทวงถามกันมาหลายคนแล้ว คนเขียนขอตัวไปปั่นก่อนนะOrz
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ รักเสมอนะคะ💕❤️
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
