📮เรื่องสั้น : เรื่องของเรา
แสงแดดอุ่น ๆ ของวันใหม่ที่ทำให้ทุกอย่างรอบตัวเคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ และปล่อยวางได้อย่างเบาใจ
ชีวิตประจำวันของเจนเรื่อยเปื่อยและยังคงมีความสุขกับโลกส่วนตัวของเธอเท่านั้น ป้ายรถประจำทางไม่ได้ห่างจากบ้านของเธอนัก กาแฟร้อนแก้วแรกของเธอวันนี้จากคาเฟ่ร้านเดิมที่มุมตึกก่อนพาตัวเองมาหยุดรอรถที่เดิม ชีวิตก็เหมือนทุกวันที่ผ่านมา ..
สังคมเมืองที่ความเป็นอยู่สะดวกสบายพร้อมด้วยสาธารณูปโภคที่ดี สวัสดิการรัฐดี ๆ ทำให้ทุกคนต่างใช้ชีวิตตัวเองอย่างอิสระ
.
เสียงเพลงจากหูฟังที่เคาะจังหวะตามไปด้วยนั้น เป็นเพียงความสนใจเดียวของเธอ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มีสักกี่คนที่ยืนรอรถประจำทางป้ายเดียวกับเธอ มีใครน่าสนใจ หรือมีเหตุการณ์อะไรบ้างรึเปล่า เสียงดนตรีที่ถูกใจพาเธอล่องลอยไปไกลจากที่แห่งนั้น
.
ปราบดาสุภาพบุรุษมาดดี สูงโปร่ง รูปร่างสันทัด หน้าตาหล่อเหลาในชุดสูทเรียบกริบ เขาดูน่าสะดุดตาอยู่ไม่น้อย หากเจนจะมองเห็นสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเธอเองบ้างในเช้าอันสดใสวันนี้
.
เขาชำเลืองมองดูเธอหลายต่อหลายครั้ง ด้วยสายตาและอาการแอบมองเธอบ่อย ๆ เดาไม่ยากว่าเขาสนใจหล่อนมากเพียงใด
รถประจำทางวิ่งเข้ามาจอดที่ป้ายช้า ๆ
เจนและปราบดาต่างก้าวขึ้นรถไปโดยไม่มีใครสนใจจังหวะการก้าวของคนอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ แม้แต่คนเดียวโดยเฉพาะเจน
.
สังคมที่ไม่มีใครอยากสนใจใคร แต่ละคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง ป้าคนนั้นสนุกกับเกมกระดาษในมือเธอ ผู้หญิงอีกคนเพลิดเพลินกับวิวนอกหน้าต่าง บ้างก็ฟังเพลงจากหูฟังเช่นเดียวกับเจน
ภาพร่างด้วยดินสอใกล้เสร็จสมบูรณ์ ภาพหญิงสาวที่เขาเงยหน้ามองเป็นระยะ ๆ เบาะที่นั่งถัดไปจากเขาด้านหน้า
.. บางครั้งเขาก็แกล้งเฉไฉพลิกหน้ากระดาษกลับเป็นเอกสารที่มีข้อมูลสถิติเต็มหน้าราวกับเขาวุ่นวายกับงานที่ต้องทำในมือ เพื่อไม่ให้เจนเห็นว่าเขากำลังวาดรูปเธออยู่ !!
น่าจะมีเขาคนเดียวที่เห็นสิ่งต่างเคลื่อนไหวอยู่รอบตัวบ้าง ปราบดามองเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ นุ่งกางเกงขาสั้น เสื้อยืดโคร่ง ชายคนนั้นวิ่งไล่ตามรถประจำทางนี้มาไกลแค่ไหน คงไม่มีใครรู้ได้แน่ ๆ
ปราบดากดสัญญานขอให้คนขับหยุดรถ เพื่อให้ชายคนนั้นขึ้นรถได้ทัน
.
ผู้ชายที่มาใหม่เพิ่งวิ่งขึ้นรถได้คนสุดท้ายนั้น กำลังจะทำให้โลกส่วนตัวของเจนถูกขัดจังหวะ
.
ใช่! เขานั่งอยู่ที่นั่งด้านหน้าของเธอ ชวนเธอคุยด้วยอาการยียวนเป็นที่สุด
ปราบดานั่งนิ่ง และหยุดการวาดภาพเธอในมือ แล้วสอดเก็บไว้ในสมุดงานของเขา สายตาที่คอยระแวดระวังกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตรงหน้า
.
ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นจะรุกรานจนขนาดเอื้อมมือจะถึงตัวเธอ ดีที่เขาเอามือไปกั้นไว้ทัน
ตลอดเวลาที่ชายคนใหม่ขึ้นมาบนรถ ทำท่ายียวนและเริ่มริดรอนความเป็นส่วนตัวเจนอย่างเห็นได้ชัด
.. แต่คนอื่น ๆ ในรถ ล้วนนั่งนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนเพิกเฉยกับเรื่องของคนอื่น ที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง
" นายยุ่งอะไรด้วยวะ!!" ชายร่างสูงใหญ่ที่มาใหม่ไม่พอใจที่ปราบดายื่นมือมาขวางเขา
" นายไม่ควรรุ่มร่าม และรังแกผู้หญิงอย่างนี้ " ปราบดาพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
..
คนที่เหลือบนรถเริ่มฮือฮา หยุดการสนใจสิ่งที่อยู่ในมือตัวเอง ต่างเฝ้ามองเหตุการณ์ตรงหน้าระหว่างปราบดากับชายที่มาใหม่
" ฉันว่าเราไม่ควรมีเรื่องกันบนรถนี่ ลงไป! " ปราบดากดสัญญานไฟให้รถหยุด เขาดันผู้ชายคนนั้นให้ลงจากรถไปกับเขา ต่างคนต่างผลักกันแรง ๆ ปราบดาไม่พร้อมจะมีเรื่องชกต่อยขนาดนั้น เพราะสิ่งที่เขาอยากทำคือ กำจัดชายร่างใหญ่กักขฬะคนนั้นให้ลงจากรถไปได้แค่นั้น
.
เขาผลักอกหมอนั่นเต็มแรง ก่อนที่จะหันหลังวิ่งกลับขึ้นรถให้ทันได้คนเดียว และทิ้งชายคนนั้นให้ตะโกนโวกเวกอยู่ข้างล่าง
การต้อนรับฮีโร่ของวันนี้เกิดขึ้นทันที เมื่อเขาก้าวขึ้นมาบนรถ ทุกคนต่างปรบมือให้กับความกล้าหาญของเขาที่ปกป้องผู้หญิงคนนั้น
.
ตอนนี้กระดาษที่เขาวาดรูปแผ่นนั้นอยู่ในมือเธอ!
" เธอน่าจะเห็นรูปที่วาดแล้วแน่ ๆ " ปราบคิดในใจ
.
เธอยิ้มและชวนให้เขานั่งคู่กันกับเธอ
เขารับกระดาษแผ่นนั้นคืน ยิ้มเป็นประกาย เมื่อเห็นชื่อและหมายเลขโทรศัพท์ด้านล่างรูปนั้น
.
“ เจน ฉันชื่อเจนนะคะ ขอบคุณและยินดีที่รู้จักค่ะ “ สาวสวยตรงหน้า ที่เขาแอบมองและต้องการทำความรู้จักกับเธออยู่นาน.. เธอชื่อ เจน
.
เขาทำสำเร็จแล้ว!
ในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าเธอชื่ออะไร แล้วจะติดต่อเธอได้อย่างไรจากนี้ ปราบดามองกระดาษในมือแล้วยิ้มกริ่มก่อนจะลงรถเมื่อถึงปลายทางของเขา
อีกฟากของถนน ..
ชายที่ถูกปล่อยทิ้งจากรถโดยสารคันนั้น กำลังวิ่งสุดพลังตามเส้นทางของรถ เขาวิ่งตัดสนามหญ้าพุ่งตรงมาหาปราบดา
" เฮ้ยยย! ฉันตกใจหมด แกวิ่งจากตรงโน้นมาถึงนี่เลยเนี่ยนะ " ปราบดาพูดเมื่อเห็นโจอี้วิ่งจนเกือบถชนตัวเขาอย่างไม่คาดคิดมาก่อน
.
" ฉันใจร้อน รอจนแกกลับตอนเย็นไม่ไหว เลยวิ่งตามมานี่แหละ " ชายคนนั้นพูดทั้ง ๆ ที่ยังหอบอยู่
.
" แกเจ็บไหมวะ ฉันผลักแกแรงขนาดนั้น ขอโทษแกด้วย" ปราบขอโทษขอโพย แต่ดูเขาไม่ได้สนใจนัก เพราะสิ่งที่เขาสนใจ และอยากรู้ตอนนี้คือ ปราบดาได้รู้ข้อมูลอะไรของแม่สาวผมยาวคนนั้นมาบ้างรึเปล่า!?
.
" ฉันโอเค เป็นไงวะ สำเร็จไหม ? " ชายร่างใหญ่ถามต่อ
.
" สำเร็จสิวะ! นี่ไงชื่อเธอ " เจน " พร้อมเบอร์โทรเลยเว้ย! อะแกจะเอาไปทำอะไรต่อก็แล้วแต่แก" แล้วปราบดาก็ส่งกระดาษแผ่นนั้นให้ชายที่เขาเพิ่งมีเรื่องกันบนรถประจำทางเมื่อครู่ .. ก่อนที่จะเดินกอดคอหัวเราะไปด้วยกัน
.
ฮีโร่คนเมื่อครู่นี้คือ คนดีหรือคนร้ายที่พร้อมจะแทรกตัวในกลุ่มคนทั่วไป โดยใช้เปลือกที่ดูดีให้ใครต่อใครเห็นว่าเขาเป็นคนดีและน่ายกย่อง?!
.
สังคมที่ไม่มีใครอยากจะสนใจใคร แต่ละคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง
.
เพียงแค่การสังเกตสิ่งรอบข้างของชายคนหนึ่ง เขาเป็นผู้กำหนดให้ทุกเรื่อง อยู่ในเส้นเรื่องที่เขาต้องการ .. อีกทั้งพฤติกรรมของคนรอบข้างเหมือนคนดีหลาย ๆ คนในสังคมที่เพิกเฉยกับทุก ๆ สถานการณ์รอบตัว
.
เป็นโอกาสอันดีของเหตุการณ์ใหม่ ๆ ที่ถูกขีดให้เป็นตามใครสักคนอยากให้เป็นไปตามนั้น .. แล้วพร้อมจะผลักเราให้ตกไปอยู่ในเส้นทางที่เขาเป็นผู้กำหนด
.
📌 สิ่งที่เราเห็นอาจทำให้เชื่อว่าจริงตามนั้น
แต่บางครั้งเรื่องจริงที่สุดคือ สิ่งที่เรามองไม่เห็น !!
และบางครั้งทุกสังคมที่คนดีต่างเพิกเฉย ..
ก็เปิดโอกาสให้คนชั่วทำงานได้ง่ายขึ้นแค่นั้น ☘️
...
รฉัตร วรรณกุล
15 สิงหา’2562
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
