เรื่องสั้น Toxics : venom strike (End)
ฉันกลับถึงบ้าน เดินผ่านสนามหญ้าหน้าบ้านที่สวยงาม ซึ่งอีกไม่นานมันจะต้องตกเป็นของฉันอย่างแน่นอนในทันทีที่สตีฟตายหรือนอนเป็นผักจนเป็นผู้ไร้ความสามารถเพราะอาการโคม่าที่เป็นอยู่ ความอดทนต่อความเลวของเจ้าอมนุษย์ตัวนี้กำลังจะจบลง
จะบอกว่าสตีฟเป็นเหยื่อรายแรกก็คงไม่เชิง ถ้าไม่นับคนก่อนหน้าที่ดันตายแล้วไม่ทิ้งอะไรไว้ให้เลย นอกจากรถฟอร์ดเก่าๆ คันเดียวกับบ้านที่ติดจำนอง ฉันจึงขายทุกอย่างแล้วออกตามหาเศรษฐีขี้เหงาที่พร้อมจ่าย แต่ดันมาเจอสตีฟเข้า และบังเอิญอีกเหมือนกันที่ได้ยินเขาคุยเรื่องเพิ่งหย่าขาดกับเมียคนก่อนไปหมาดๆ ฉันจึงวางแผนเพื่อการนี้
ในบ้านเงียบสนิท ฉันไขกุญแจห้องใต้ดินลงไปด้านล่าง อากาศข้างล่างอับชื้นและกลิ่นแรงทีเดียว ซึ่งเป็นสาเหตุที่สตีฟไม่ค่อยอยากลงมาข้างล่างนี้ ฉันจึงมีอิสระที่สุดในบ้านตรงห้องใต้ดินนี่เอง
ฉันเปิดสวิตซ์ไฟ ห้องสว่างวาบขึ้น บนโต๊ะมีตู้กระจกวางอยู่หลายใบ กับกล่องพลาสติกแบบตาข่ายสำหรับใส่แมลงวางเรียงกันอยู่
ฉันหยิบกล่องที่เลี้ยงลิซ่า เจ้าแมงมุมแม่ม้ายดำที่กำลังโตเต็มวัยขึ้นมาดู มันน่ารักและงดงามเป็นที่สุด ในตู้ข้างๆ เป็นเจ้าแมงมุมพเนจรบราซิล พิษร้ายเป็นที่สุด ยังมีเจ้าแมงมุมชักใยออสเตรเลียอยู่ด้วย ถึงแม้จะไม่มีสีสวยเหมือนเจ้าหลังแดงที่เพิ่งจัดการเอริคไป แต่มันก็งดงามในสีดำมันเลื่อมที่ดูน่าเกรงขามไม่แพ้ใคร
ฉันเพาะเลี้ยงเจ้าพวกนี้มานานแล้ว มันเป็นอาวุธชีวะภาพเคลื่อนที่ได้ที่ร้ายกาจ กำจัดผู้ที่ฉันไม่พึงประสงค์ได้อย่างแนบเนียน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนบ้านจอมสอดทั้งหลาย หรือคู่นอนที่ห่วยแตกอย่างเอริค พวกมันก็ทำงานตอบแทนได้เป็นอย่างดี แถมไม่ต้องกังวลเท่าไหร่เรื่องการสาวมาถึงต้นตอ เพราะยิ่งในยุคที่มีคนเพาะเลี้ยงเจ้าพวกนี้อยู่เกลื่อนเมือง การที่สัตว์มีพิษหลุดหายไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
ฉันคงต้องเตรียมเอกสารและจัดการเรื่องทรัพย์สินไว้ล่วงหน้าก่อน เผื่อว่าถ้าสตีฟด่วนจากไป ฉันจะได้ไม่วุ่นวายในการนับเงินและสมบัติที่ต้องจัดการอีกมาก
ฉันนั่งยิ้มมองเจ้าลูกสมุนวายร้ายอย่างรื่นเริง ยามที่มันเจาะและดูดของเหลวของเจ้าแมลงเคราะห์ร้ายที่โยนลงไปให้เป็นเหยื่ออันโอชะ จะว่าไปพวกมันก็คล้ายตัวฉันเองเหมือนกัน ชักใยรอเหยื่อเข้ามาติดกับ อดทนอย่างใจเย็น แล้วค่อยจัดการทีเดียวด้วยพิษร้ายจนชีวิตในคมเขี้ยวมอดดับ แล้วดูดกินอย่างอิ่มเอิม
[กร๊อบ]...
เพียงเคลื่อนตัวออกจากที่ซ่อนอย่างรวดเร็ว และแผ่วเบา ถุงมือสีดำจับเข้าที่คาง อีกข้างที่ท้ายทอย ผมออกแรงบิดเพียงนิดเดียว กระดูกต้นคอก็ถูกบิดจนแหลกละเอียด ก้านสมองส่วนเมดดูลล่าก็จะฉีกขาด ร่างกายจะทำงานต่ออีกสักพักแต่มันจะไม่เจ็บปวดอีกแล้ว แล้วการหายใจจะค่อยๆ หยุดลง ผมว่าแบบนี้รวดเร็วและสบายกับเธอดี เป็นการให้ความปราณีในการดับลมหายใจเป็นที่สุด
ร่างของเอวาค่อยๆ ทรุดลงกองกับพื้น ผมสวมถุงมือให้แน่นอีกครั้ง มันจึงเลื่อนไปปิดรอยสักรูปแมงป่องตรงข้อมือ ผมสักไว้ตั้งแต่สมัยไปเป็นทหารรับจ้างในอัฟกานิสสถาน ไม่ต้องสนใจหรอกว่าผมเจอและผ่านอะไรมาบ้าง รู้แค่สมญาที่พวกศัตรูเรียกขานผมไว้ก็พอแล้ว พวกมันเรียกผมว่า "ไอ้สตีฟ แมงป่องเดธท์ สตอล์คเกอร์" เหมือนรอยสักที่มันจะเผยออกมาทุกครั้งที่ผมจัดการเหยื่อ ผมไม่ชอบใช้ปืน แค่มีดและมือเท่านั้นที่ต้องใช้ เหยื่อจะตายอย่างเงียบเชียบ ไร้ร่องรอย เหมือนวิธีการจัดการเหยื่อของเจ้าแมงป่องโรคจิตนี้ไม่มีผิด
ผมจัดการร่างเอวาได้ไม่ยาก แค่เอาเจ้าแมงมุมโสโครกพวกนี้ให้กัดตามตัวเธอสักสองสามแผล กับข้อตกลงที่ทำกันมาตลอดกับหมอปีเตอร์ แค่นี้ทุกอย่างก็ลงตัว ของแถมคือได้กำจัดเอริคตามที่เจ้าหนี้จ้างวานมา รับค่าจ้างเบาๆ ที่หมื่นเหรียญ
ส่วนเงินประกันชีวิตของเอวาจะแบ่งจ่ายให้หมอปีเตอร์สักสองหมื่นเหรียญ เหมือนที่จ่ายให้ในคราแรกที่ออกใบมรณะบัตรให้กับเมียคนแรกของผมว่า เธอเกิดอุบัติเหตุตกบันไดจนคอหักเสียชีวิต ซึ่งพวกคุณก็คงรู้ดีว่ามันไม่จริง
ผมบิดกล้ามเนื้อคอตัวเองดังกร๊อบ เพราะปวดเหมื่อยจากการแสร้งนอนเป็นผักในห้องผู้ป่วยหนัก เป็นเรื่องง่ายที่ย่านชนบทแบบนี้มีแพทย์ประจำบ้านอยู่ไม่กี่คน และต้องดูแลผู้ป่วยเองเกือบทั้งหมด นั่นยิ่งทำให้การปลอมข้อมูลเวชระเบียนของหมอปีเตอร์นั้นง่ายดายยิ่งขึ้นไปอีก
ผมลากร่างที่ยังอุ่นของเอวาไปกองไว้ที่มุมห้อง ผมออกจะเสียดายความสาวความสวยของเธอ แต่หลักฐานของกล้องแอบถ่ายที่ผมซ่อนไว้ทั่วบ้าน นั่นทำให้ผมรู้ว่าเธอมันก็เป็นแค่นังอสรพิษ ที่รอจะแว้งกัดผมอยู่ตลอดเวลา
"พิษ มันก็ต้องล้างด้วยพิษสิ ใช่ไหมที่รัก" ผมค่อยๆ คีบเอาเจ้าแมงมุมน่าขยะแขยงพวกนั้นหย่อนลงในปากของเธอด้วยความสะใจ ทีละตัว ทีละตัว
The End..
จบแล้ว ลูกเพจไม่ต้องทนกับคำว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป" แล้วนะ ดีใจไหมมม ^_^
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
