ตอนที่ 12 Spirit of Black (1)
‘ในความมืดมิด สิ่งมีชีวิตจักเห็นเพียง ข้า’
.
.
โจนั่งพิงกำแพง มือซ้ายพาดบนหัวเข่าที่ชันขึ้นมา มือขวาพาดหน้าขาที่เหยียดยาวจนเกือบตรง
ตาของมันเหม่อมองไปข้างหน้าไกล ๆ ผ่านซี่ลูกกรง
ออร่าสีชมพูและสีดำแผ่จากตัวข้าคล้ายไอร้อนที่ลอยตัวช้า ๆ
“ไงโจ เจอเรื่องยุ่งยากล่ะสิ หึ หึ หึ”
เด็กหนุ่มมันโดดจากกำแพงสุดตัว หัวใจคงเต้นแรงแทบหลุดจากหน้าอก
ภาพโจนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้น หลับตาปี๋ พนมมือ ปากขมุบขมิบ ทำให้ข้ารู้สึกสนุก
“จะกลัวข้าไปไย เราเคยเจอกันมาแล้วตั้งสองครั้ง” ข้าอยากกระตุกลิ้นชักความทรงจำของโจซะหน่อย
“สะ.. สะ.. สองครั้ง ระ.เราเคยเจอกัน ผมจำไม่ได้”
“เจ้าเคยจมน้ำในสระ จำได้ไหม”
“จมน้ำในสระ ... คะ..ครับ ผมเป็นตะคริวในชั่วโมงสอนว่ายน้ำ แต่ผมฝันว่าผมจมน้ำหายใจไม่ออก ผมเลยบอกครูให้ช่วยดูผมด้วย”
“เจ้าเคยเล่นซ่อนหาแล้วไปหลบเพื่อนในเตาเผาศพ จำได้ไหม”
“ซ่อนหา แต่คนที่หลบนั่นเป็นไอ้บอลเพื่อนผม ไม่มีใครหามันเจอ วุ่นกันทั้งวัด แล้ว...”
ผมนึกขึ้นได้ว่าผมฝันคล้าย ๆ อย่างนี้ ผมไปที่เมรุ เปิดประตูเตาที่แง้มไว้ ข้างในยังอุ่น ๆ เต็มไปด้วยขี้เถ้า ผมค่อย ๆ ปิดประตูแล้วนั่งขดตัวที่มุมห้อง ผมนั่งอยู่นานจนรู้สึกหายใจติดขัด แล้วผมก็สะดุ้งตื่น
วันนั้นเล่นซ่อนหากัน ผมไปหลบที่ตู้เก็บของในโรงรถ ไอ้บอลเปิดตู้มาเจอผม ผมไล่มันให้ไปซ่อนที่อื่น
ผมบอกหลวงตากับหลวงพ่อให้ลองหาที่เตาเผาศพ
ไอ้บอลนั่งขดตัวนิ่งพิงกำแพงอยู่มุมห้อง
หลวงพ่อรีบอุ้มมันขึ้นรถส่งโรงพยาบาล ตั้งแต่นั้นหลวงตาก็ห้ามเล่นซ่อนหาอีกเลย
“ดี ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ข้าจะคอยดูเจ้ากับวันนี้อีกครั้ง หึ หึ หึ”
เสียงแข็ง ๆ กับคำพูดที่ผมไม่เข้าใจ ผมรู้สึกถึงความว่างเปล่าในหัว ความเงียบหลังเสียงหัวเราะทำให้หูผมได้ยินเสียงแปลก ๆ วี้ด ด ด . . . วื้อ อ อ อ . . .
23:59:57
23:59:58
23:59:59
00:00:00
.
.
.
โค-เก-ก๊ก-โก โก โก โก โก โก ...
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ผมจำได้ว่าผมอยู่ในห้องขังที่สถานีตำรวจ
เฮ้อ โล่งอกที่เป็นแค่ความฝัน
.
.
.
ผมนั่งพิงกำแพง มือซ้ายพาดบนหัวเข่าที่ชันขึ้นมา มือขวาพาดหน้าขาที่เหยียดยาวจนเกือบตรง
ผมกำลังรอบางสิ่งบางอย่าง และภาวนาให้มันเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่ฝัน ผมมั่นใจ
แสงสลัว ๆ จากหลอดนีออนที่พอจะช่วยให้มองเห็นอะไรได้บ้างถูกบดบังด้วยออร่าสีชมพูและสีดำคล้ายไอร้อนที่ลอยตัวช้า ๆ
ผมยิ้มมุมปาก
เสียงกระซิบแข็ง ๆ ดังจากข้างหลังผม
“ไงโจ วันนี้เจอกันอีกแล้วนะ ยังไม่พ้นเรื่องยุ่งยากล่ะสิ หึ หึ หึ”
ผมขยับตัวออกมาจากกำแพงแล้วมองไปที่ออร่านั่น
“ท่านสามารถย้อนเวลาได้” ผมพูดออกไปอย่างตื่นเต้น
“มันดูเหมือนย้อนเวลาสินะ อืม เจ้าเข้าใจแบบนั้นไปก่อนก็ได้ สำหรับตอนนี้”
ผมเข้าใจผิด ไม่ใช่ย้อนเวลา เอาน่ะ ถ้ามันสามารถเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้จะเป็นอะไรก็ช่าง
“ผมอยากกลับไปอีกครั้งครับ”
“ข้าก็ตั้งใจไว้อย่างนั้น นี่เป็นการทดสอบเจ้าครั้งสุดท้าย วันนี้อีกครั้งมันจะต้องจบลงแล้ว”
“ครับ ผมจะพยายาม”
“ดี ข้าจะคอยดูเจ้ากับวันนี้ครั้งสุดท้าย หึ หึ หึ”
23:59:57
23:59:58
23:59:59
00:00:00
.
.
.
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
