ตอนที่ 13 พันธนาการ (1)
Cr. bloggang.com
little finger
การตื่นขึ้นในยามเช้า เข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัว กินอาหาร รดน้ำต้นไม้ พาหมาออกไปเดินเล่น
สิ่งธรรมดาสำหรับใคร ๆ แต่เป็นสิ่งพิเศษสำหรับผม
.
.
~8 ปีที่แล้ว~
ผมนั่งเงียบ ๆ ห้องเล็ก ๆ สีขาว คนใส่ชุดขาว 2 คน
ผมรับรู้ได้ว่าแม่ยืนข้างหลังผมด้วยสัมผัสที่อ่อนโยนบนไหล่ขวา
“จากอาการใบหน้าไม่สามารถแสดงความรู้สึก ขยับตัวไม่ได้ แขนขาสั่นเกร็ง กล้ามเนื้อทำงานไม่ประสานกัน ผมวินิจฉัยเบื้องต้นว่า น้องเป็นโรคไข้สมองอักเสบ และมีอาการของพาร์กินสันร่วมด้วยครับ”
“อะ...ไร..นะ.คะ” มือของแม่บีบไหล่ผมแรงขึ้น
“ลูกดิฉันเพิ่งจะ 11 ขวบ...” ผมได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของแม่
“อาการนี้เกิดได้ทุกวัยครับ ผมอยากให้น้องได้รับการดูแลรักษาที่โรงพยาบาลอย่างใกล้ชิดครับ”
“ที่คุณหมอพู ด คื อ...” น้ำเสียงแม่สั่นเครือเหมือนตอนที่บอกผมว่าพ่อจากพวกเราไปแล้ว
“ถ้าคุณแม่เซ็นยินยอมให้น้องเป็น 'ผู้ป่วยใน' ตลอดการรักษา จะดีกับน้องมากครับ และคุณแม่จะได้มีเวลาทำอย่างอื่นด้วย เรื่องเงินไม่ต้องกังวลครับ ผู้ป่วยโรคนี้ได้รับการสนับสนุนค่าใช้จ่ายในการรักษาจากมูลนิธิสปีดวาก้อนครับ”
เช้าแล้วสินะ ผมยังคงนอนอย่างสงบบนเตียงผู้ป่วย
Cr. ละครพรหมไม่ได้ลิขิต
พี่พยาบาล 2 คนช่วยกันเช็ดเนื้อตัว แปรงฟันให้ผม ก่อนที่จะพาขึ้นรถเข็นไปนั่งรอกินมื้อเช้ากับคนอื่น ๆ อีก 20 คน
ภาพที่ผมเห็นผ่านดวงตาสองข้างจะเอียง ๆ ส่วนใหญ่เอียงซ้าย ปากผมมักเผยอ ทำให้น้ำลายไหลย้อยลงไปที่คาง มือและขาที่เกร็งสั่นน้อย ๆ ชี้ไปทั่ว จนพี่พยาบาลต้องคอยจับคอยกดให้อยู่ในที่ที่มันควรอยู่
ผมรับรู้ได้ถึงสิ่งที่ทุกคนทำให้ผม แต่เหมือนผมถูกขังไว้ในร่างของสิ่งมีชีวิต ถูกพันธนาการไว้แน่นหนา ทุกคนที่เห็นผมต่างก็คิดว่าผมไม่ได้อยู่ที่นั่น ผมถูกลักพาตัว หรือหายไปจากโลกนี้แล้ว มีแค่สัญญาณชีพที่บ่งบอกว่าผมยังคงอยู่
ทุกเย็นแม่จะมาอยู่กับผม ช่วยยกแขนขายืดออกหดเข้า ป้อนขนม น้ำผลไม้ ผมดีใจที่ผมยังรับรู้ถึงรสอร่อยได้ แต่น่าเศร้าที่ผมบอกใครไม่ได้เลย แม่จะเช็ดตัว แปรงฟัน ทาแป้ง ใส่ผ้าอ้อม เล่านิทานให้ฟัง แล้วร้องเพลงกล่อมผมจนหลับ
ผมมองดูผู้คนที่เข้ามาใหม่และคนเดิมที่หายไปโดยไม่บอกกล่าวอย่างเงียบสงบ ผมรู้จักทุกคนที่อยู่ในนี้
ป้าสมศรีเดินถี่ ๆ ช้า ๆ ป้าเป็นคนเดียวที่ไม่ได้นั่งรถเข็น ป้ามักจะยืนริมหน้าต่างที่มีซี่ตาข่ายถี่ ๆ ดูผู้คน รถราวิ่งไปมา ผมอิจฉาป้านิด ๆ เพราะนาน ๆ ครั้งผมถึงจะได้ชมทิวทัศน์แบบนั้นบ้าง
พี่บัติหนังตากระตุก คอเอียง ๆ ชอบส่งเสียงดังโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์ ผมชอบจ้องพี่บัติ เหมือนผมกำลังส่องกระจก
น้าเปิ้ล สาวสวยของที่นี่ น้าเปิ้ลสวมแว่นตากลม ๆ เสมอ แรก ๆ ที่น้าเปิ้ลมาอยู่จะมีน้าผู้ชายมาเยี่ยมตลอด แต่ไม่นานก็หายไป ผมรู้สึกได้ว่าน้าเปิ้ลมีสีหน้าเศร้าสร้อยทั้งที่มันไม่เคยเปลี่ยน
ปู่เค็มเท้ามีแผลไฟคลอก ผมได้ยินพี่พยาบาลคุยกันว่าปู่เดินลุยไฟ 8 เมตร แล้วเกิดอาการสั่นเกร็งทำให้ล้ม โชคดีที่ปู่ล้มไปด้านข้าง ไม่อย่างนั้นคงไม่รอด
พี่ดา น้าดำ อาพง พี่เพชร ป้ารวย ป้าใส ลุงคร้าว ลุงรง น้าแหวง ทุกคนเป็นเหมือนคนในครอบครัว กินข้าวด้วยกันทุกมื้อ คุยกันสนุกสนานโดยที่ปากไม่ขยับ เล่นไพ่กันเฮฮาโดยที่มือไม่เขยื้อน หลายครั้งที่ผมฝันว่าทุกคนทำในสิ่งที่เป็นธรรมดาได้เหมือนที่เค้าเคยทำ
Cr. กรุงเทพธุรกิจ เล่นไพ่กันเฮฮา
คืนนี้เป็นคืนที่สามแล้วที่แม่ไม่มา พี่พยาบาลทำทุกอย่างเหมือนที่แม่ทำให้ผม และร้องเพลงกล่อมผมจนหลับ
~ในห้องแคบ ๆ สีขาว มีหน้าต่างสองบานปิดสนิท
ผมนั่งชันเข่าพิงกำแพงจ้องมองไปที่หน้าต่าง ความสว่างค่อย ๆ ถูกอะไรบางอย่างคล้ายไอร้อน 'สีแดง' ปกคลุม
เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ กระซิบที่หูผม
“สวัสดีจ้ะกร ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอกเอง ฮิ ฮิ”
.
.
อ้างอิง :
ผมเคยดูหนังเรื่องหนึ่งที่เกิด ปาฏิหาริย์ ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ผู้ป่วยที่เหมือนกับจิตวิญญาณหายไปจากโลกนี้ได้กลับมาอีกครั้ง
ผมดูใหม่อีกรอบเพื่อรื้อฟื้นรายละเอียด ไม่รอดครับ
น้ำตาเล็ดตอนที่พระเอกบอกลาที่โรงอาหาร แล้วนางเอกพาเต้นรำ 😭
ให้ความสำคัญกับสิ่งธรรมดาในทุกวัน
ให้ความสำคัญกับคนที่คุณพบในแต่ละครั้ง เพราะนั่นอาจเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับคุณหรือเขา
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
