ตอนที่ 14 พันธนาการ (2)
~ในห้องแคบ ๆ สีขาว มีหน้าต่างสองบานปิดสนิท
ผมนั่งชันเข่าพิงกำแพงจ้องมองไปที่หน้าต่าง ความสว่างค่อย ๆ ถูกอะไรบางอย่างคล้ายไอร้อน 'สีแดง' ปกคลุม
เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ กระซิบที่หูผม
“สวัสดีจ้ะกร ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอกเอง ฮิ ฮิ”
ทันทีที่สิ้นเสียง หน้าต่างสองบานค่อย ๆ เปิดจากล่างขึ้นบน
ตัวผมลอยจากพื้นห้องและถูกดูดไปที่หน้าต่างคู่นั้นอย่างรวดเร็ว
'แว่บ'
.
.
Cr. https://filipinotimes.net/news/2019/04/25/dole-ofw-hospital-offer-free-services/
ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ ความมืดยังคงปกคลุม มีแสงสลัว ๆ พอให้เห็นสิ่งต่าง ๆ
เพดานห้องที่คุ้นชิน
ผมตื่นจากฝัน แต่การตื่นครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง
ผมรู้สึก ใช่ ผมรู้สึก สัมผัสของมือที่ขยุ้มผ้าปูเตียง มือผมกำได้แล้ว หัวใจผมเต้นระรัวด้วยความดีใจ
ผมพยายามลากขาขวาขึ้นมาจากปลายเตียง ให้ตายสิ ผมควบคุมมันได้ ถึงจะยังสั่น ๆ อยู่บ้างแต่ก็ทำให้ผมชุ่มชื่นหัวใจ
ผมใช้แรงจากขาขวายันตัว พลิกตะแคงซ้าย แล้วเอื้อมมือขวาเกาะราวข้างเตียง ข้อศอกข้างซ้ายช่วยดันพื้นที่นอน มันยากมากที่จะฝืนเกร็งยกลำตัวช่วงบน ใช้เวลานานเท่าไหร่กันนะ กว่าที่ผมจะดึงตัวเองขึ้นมานั่งได้
ผมหอบหายใจถี่ ๆ นี่เป็นการออกกำลังด้วยตัวเองครั้งแรกในรอบแปดปีนี่นา
สิ่งที่เหมือนกับไอร้อนสีแดงค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าผมอีกครั้ง ผมพยายามเพ่งมองแต่ก็ไม่พบอะไรข้างในนั้น
“เห็นไม๊ ฉันพาเธอออกมาได้” เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ ดังขึ้นข้าง ๆ หูผม
“ธะ..เธอ ปะปะ..เป็น นะนะนางฟ้า ระ..เหรอ” ผมพยายามสุดความสามารถที่จะเปิดปากแล้วส่งเสียงออกมา มันเป็นความรู้สึกมหัศจรรย์ที่ได้ยินเสียงของตัวเองอีกครั้ง
“ไม่ใช่นางฟ้าหรอก ฉันคือจิตวิญญาณสีแดง เธอยื่นมือออกมาสิ ข้างไหนก็ได้ หงายขึ้นแล้วแบออก”
ผมยื่นมือซ้ายออกไปอย่างช้า ๆ ตามที่เธอบอก
‘วู้มมม...’
จุดแสงสีแดงเล็ก ๆ โผล่ขึ้นที่ฝ่ามือผม
“นี่คืออายุขัย 1 ปี ของเธอ มันจะช่วยรักษาโรคที่เธอเป็นได้ 1 ปี เอาทาบที่หน้าอกเธอสิ”
ผมค่อย ๆ เอาจุดแสงสีแดงนั้นทาบกับหน้าอก
‘ฟุ่บ’
อา... ความอบอุ่นแผ่ไปทั่วร่าง สบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“ว้าว ผมหายแล้ว ผมพูดได้ไม่ติดขัดด้วย ขอบคุณ ขอบคุณครับ”
“มีคนมา ฉันไปก่อนนะ” แสงสีแดงหายวับเหมือนกับปิดทีวี ผมคิดว่านี่เป็นการเปรียบเทียบที่ดีที่สุดที่ผมนึกออก
ผมหันมองไปที่ประตู พี่พยาบาลยืนนิ่งมองมาที่ผม แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา
“น้องกรลุกขึ้นมานั่งได้เองเหรอคะ” เสียงพี่พยาบาลดูจะตื่นเต้นไม่น้อย
ผมจำพี่พยาบาลได้ ‘พี่ปูเป้’
พี่ปูเป้พาฟะฟามาเล่นกับผมบ่อย ๆ ฟะฟาน่ารักมาก
หนูชื่อ ฟะฟา /FarFaLLarR แปลว่า ผีเสื้อ
“น้องกรจำอะไรได้บ้างคะ” พี่ปูเป้ถามพลางใช้นิ้วจับข้อมือผม
“ผมจำพี่กับฟะฟาได้ครับ ขอบคุณที่ดูแลผม”
พี่ปูเป้จ้องหน้าผม ยิ้มน้อย ๆ ดวงตากลมมีน้ำใส ๆ เอ่อไหลลงมาผ่านขอบตาล่างที่ดำคล้ำ
พี่ปูเป้
“น้องกรนอนพักก่อนนะคะ แล้วพี่จะบอกคุณหมอให้มาเยี่ยมน้องกรคนแรกเลย”
“ครับ พี่ปูเป้”
ผมค่อย ๆ เอนกายลงช้า ๆ เปลือกตายังปิดไม่สนิทเพราะกลัวว่าถ้าผมหลับไปผมจะยังตื่นขึ้นมาได้อีกหรือเปล่า แต่ไออุ่นจากมือพี่ปูเป้ช่วยทำให้ผมหายกลัว
ผมกลับมาโลกนี้แล้ว
.
.
คุยกัน
ขอบคุณปูเป้ เพจการเดินทางของผีเสื้อ ที่ให้คำแนะนำในฉากนี้ และยังอนุญาตให้ใช้ชื่อกับรูปด้วย น่ารักที่สุด 🤗
ผมดัดแปลงนิดหน่อยเพื่อให้ได้อรรถรส 😝
ปล.ปูเป้ยังโสดนะฮับ รับสมัครคนรู้ใจ ❤️
รักคนอ่านทุกคนครับ 😘
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
