Blockdit Logo (Mobile)
Parallel World
•
4 ก.ย. 2019 เวลา 12:45
S-Story : แสงไฟบนเวที
ทุกๆครั้งที่มีตัวละครขึ้นไปแสดงบนเวที
เรามักจะเห็นแสงไฟส่องลงมาที่นักแสดงคนนั้นเสมอเลยใช่ไหมครับ
แสงไฟที่ส่องลงมาก็แตกต่างกันไปตามแต่ละตัวแสดงเนอะ
ถ้าแสงไฟที่ส่องลงมาเป็นแสงที่มีสีโดดเด่น สว่างจนแทบจะทะลุออกมาจากเวที เราจะรู้ได้ทันทีเลยว่าคนนี้นี่แหละคือตัวเอก ตัวที่ดึงดูดความสนใจได้มากที่สุด
ถ้าแสงไฟที่ส่องลงมาเป็นแสงที่มีสีอ่อน เบาบางจนบางครั้งแทบจะมองไม่เห็น เราจะรู้ได้ทันทีเลยว่าคนนี้คือตัวประกอบ ตัวที่คนให้ความสนใจน้อย
แต่ชีวิตจริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกครับ...
ในโลกแห่งความเป็นจริงมันไม่เคยมีใครเป็นตัวประกอบ ไม่มีใครเป็นตัวเอก ไม่มีใครเป็นพระรอง
เราทุกคนต่างมีเรื่องราวเป็นเอกลักษณ์ และเป็นตัวเอกในเรื่องเล่าของตัวเองเสมอ
แต่เมื่อผมต้องก้าวขาออกไปเพื่อขึ้นบนเวที
เวทีที่มีผู้คนมากมายอยู่บนเวทีนั้น
เวทีที่บังคับให้ผมหันหน้าเผชิญกับผู้ชมมากมาย
เวทีที่มีตัวละครมากมายยืนเบียดจนหัวไหล่ชนกัน
เวทีที่ว่า...เวทีแห่งชีวิตจริงนั่นเอง
เมื่อขึ้นไปบนเวทีผมก็ได้มีแสงไฟที่ส่องลงมาที่ตัวผมเหมือนนักแสดงบนเวทีทุกคน
แต่แสงของผมช่างริบหรี่สะเหลือเกิน
จริงๆจะพูดว่ามันริบหรี่ก็ไม่ถูกสะทีเดียว แค่แสงของผมเป็นสีที่คนอื่นมักไม่เคยเห็นและโดดเด่น
มันอาจจะโดดเด่นในที่อื่น แต่ตอนนี้ผมรู้อย่างเดียวมันคงไม่โดดเด่น ณ เวทีนี้แน่ๆ
ผมหันไปรอบเวที เจอผู้คนมากมาย บางคนก็มีแสงไฟที่โดดเด่นน่าจับตามอง บางคนก็เบาบางกว่าผมสะอีก
แต่ผมหันไปเจออยู่คนหนึ่ง แสงไฟที่ส่องเธอเจิดจรัสกว่าใครอื่น ด้วยแสงไฟที่ว่าทำให้หลายคนต้องหันไปมองเธอ ชมเธออย่างไม่หยุดยั้ง
ด้วยความบังเอิญหรือโชคร้ายที่ผลักผมให้ต้องเล่นแสดงคู่กับเธอบนเวทีแห่งนี้ในฐานะเด็กใหม่บนเวที
ผมพยายามจะแสดงให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้บนเวทีแห่งนี้ ผมฝึกซ้อม ขัดเกลาตัวเอง แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม แสงไฟที่ส่องบนตัวผมก็ยังไม่ถูกใจผู้ชมเท่าที่แสงส่องลงบนตัวเธอคนนั้น
ผู้ชมทั้งหมดหันไปหาเธอ มอบดอกไม้ให้เธอ ปรบมือให้เธอ ไม่นานนักเธอในฐานะเด็กใหม่บนเวทีแห่งนี้เหมือนกับผม ก็กลายเป็นที่รู้จักมากมายบนเวทีแห่งนี้ภายในการแสดงเดียว
ผมไม่แปลกใจหรอก แสงของเธอมันช่างเจิดจรัสเหลือเกิน ผมไม่มีทางสู้เธอได้หรอก ผมยอมรับผลกระทบที่ตามมาทั้งหมด
บางครั้งผมก็รู้สึกน้อยใจที่ไม่ว่าผมจะพยายามทุ่มทุกอย่างทั้งหมดที่ผมมีแบบหมดหน้าตัก ผมก็ยังเป็นได้แค่ตัวประกอบบนเวทีที่มีแสงไฟในแบบที่ไม่มีใครชอบ
บางทีเวทีแห่งนี้อาจจะไม่ใช่ที่ของผม
ก่อนผมกำลังจะเดินลงจากเวที ปลีกตัวจากทุกอย่างออกมาในมุมสงบของผมเหมือนเดิม
ผมหันไปเจอคนกลุ่มหนึ่ง พวกเขามองผมด้วยสายตามีความสุข และยิ้มให้ผม
มันทำให้น้ำตาผมไหลออกมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว พวกเขาแทบไม่ต้องพูดอะไรด้วยซ้ำ แค่มองผม ยิ้มให้ผม แค่นั้นแหละที่ผมต้องการ...ช่วยทำเหมือนว่าผมมีตัวตนบนเวทีแห่งนี้
อย่างน้อยผมก็รู้สึกว่าแสงที่ส่องลงบนตัวผม มันยังมีคนชื่นชอบแสงแบบนี้อยู่บ้างเหมือนกันเนอะ
ถึงแม้ผมอาจจะสามารถเปลี่ยนแสงไฟที่ส่องลงบนตัวผมให้เจิดจรัสเหมือนกับเธอคนนั้นได้ ผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนหรอก
เพราะถ้าเปลี่ยนได้ ตัวผมเองก็คงไม่มีความหมาย ตัวตนของผมคงถูกลบออกไปแล้ว
ผมอยากให้คนมีความสุขที่มองผม...ด้วยแสงไฟที่ส่องผมในแบบของผมเองเท่านั้น
ผมเชื่อว่าทุกคนมีแสงไฟในแบบของตัวเอง อย่าเปลี่ยนเพียงแค่เพราะบางคนไม่ชอบ
ถึงแม้แสงไฟของคุณจะมืดมนในสายตาของผู้ชมนับร้อย แต่ยังไงก็ตามมันจะสว่างในแบบของมันเองเสมอ
มันเป็นแบบนั้นมาเสมอ
แด่แสงไฟในแบบตัวของเราเอง

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา