นรกสัตว์กลายพันธุ์ : ตอนที่ 2 เส้นทางแห่งหวัง
ความเจ็บปวดนี้มันอะไรกันภาพความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามาในหัว ผมค่อยๆได้สติแล้วลืมตาขึ้นพร้อมกับอุทานเบาๆว่า “นี่กูสลบไปอีกแล้วหรอเนี่ย” ภาพแรกที่เห็นคือกลุ่มคนที่บาดเจ็บสาหัสไม่ต่างจากที่แรกในโกดังขนาดกลางๆสักแห่ง ทันทีที่ผมรวบรวมสติได้ก็มีผู้หญิงสาวออฟฟิศที่พาผมกับไอ้เคน เอ่อใช่ ไอ้เคนผมจำชื่อมันได้แล้ว แน่นอนไอ้เคนก็เดินมาพยุงผมลุกขึ้น
คุณไหวไหมเสียงของพนักงานออฟฟิศสาวพูดจาสุขุมนุ่มนวล ซึ่งมารู้ที่หลังว่าเธอไม่ใช่พนักสาวออฟฟิศธรรมดาแต่เธอเป็นถึงร้อยโทกองทัพนอกเครื่องแบบที่กำลังลาพักช่วงหยุดปีใหม่ ผมขอเรียกชื่อเธอว่าพี่แอนละกันเพราะเขาแกกว่าผม 2 ปี พี่เขาพาผมเดินไปที่รถของทหาร ซึ่งในโกดังมีทหารอยู่ราวๆ 6 คนรวมพี่แอน แต่จริงๆ มากัน 10 คน แต่อย่าถามเขาเลยว่าทำไมเหลือแค่นี้ ทันทีที่ผมมาถึงรถก็มีทหารนายหนึ่งกำลังสื่อสารไปยังปลายทาง “หน่วย7 เรียกศูนย์แม่ ตอบกลับด่วนที่นี้มีประชาชนและผู้บาดเจ็บ” ฟังคร่าวๆได้เท่านี้ แต่กลับไม่มีสัญญาณตอบกลับ
ผมเลยถามพี่แอนไปว่าที่นี้ปลอดภัยไหมถ้าเทียบกับสถานการณ์ที่ผ่านมา พี่เขาเงียบแล้วพูดเบาๆ “แต่ตอนนี้ละ ไฟฟ้าที่ใช้จ่ายในเมืองกำลังจะหมด” พอได้ฟังผมเหงื่อแทบตก สักพักก็มีนายทหารสองคนไม่นับคนที่อยู่ในโกดังแต่เป็นทหารที่ถูกส่งลงไปสำรวจเส้นทางท่อข้างล่างที่เชื่อมกับอุโมงค์ทางรถไฟฟ้าใต้ดิน ซึ่งสภาพคนหนึ่งแขนข้างซ้ายขาดส่วนอีกคนก็พยุงคนที่เจ็บอยู่เดินมาทางพวกเราแล้วก็ล่มลงไปทั้งคู่.
พวกผมเห็นจึงรีบวิ่งไปช่วยพยุงนั่ง พี่แอนเขารีบวิ่งมาถาม “ทหารเป็นไงรายงานสถานการณ์” ทหารคนที่แขนขาดได้แต่จับแผลหน้าของเขาซีดเพราะขาดเลือก “หมอตามหมอมาเร็ว” เธอตะโกนให้ทหารที่เหลือตามหมอมาด้วยความเครียด ซึ่งหมอที่กำลังวิ่งมาเป็นคุณยายแก่วัยราวๆจะ 60 เป็นหมอที่เกษียณนานแล้ว แต่ยายแกยังคงดูแข็งแรงดี ใบหน้าที่ดูเย็นชาแต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นทำให้ผมรู้สึกคิดถึงยายของผมตอนเด็กๆ
“รีบพาเขาไป” หมอรีบสั่งให้คนที่ยังไม่เจ็บมากมาช่วยยกทหารที่บาดเจ็บนั้นไป ส่วนอีกคนก็ให้การว่า เส้นทางไปอุโมงค์รถไฟเคลียร์เรียบร้อยแต่กว่าจะเคลียร์เสร็จทำให้เสียทหารช่างไป มันเป็นปัญหาในการตัดกระแสวงจรไฟฟ้า เพราะคนที่เหลือไม่มีใครชำนาญอุปกรณ์.
ทันใดนั้นไอ้เคนก็พูดขึ้นมา นี้ครับคนช่างหมอนี่แหละช่างตัวท็อป • อ้าวเห้ยได้ไงนั้นมันทหารนะเว้ย ผมพูดดังลั่นด้วยความตกใจ “จริงหรอ” พี่แอนพี่ดีสีหน้ามีหวัง • พี่ครับผมถึงผมจะถนัดงานนี้แต่ของทหารผมไม่เคยแตะเลยนะครับ “มันก็เหมือนๆกันนั้นละ” เสียงทหารนายหนึ่งพูด.
จากที่ตกลงอะไรกันได้พวกเราก็เริ่มวางแผนกัน แผนคือจะแบ่งคนที่ยังไหวลงไปยังสายทางท่อน้ำที่เชื่อมไปตัวท่อไปยังอุโมงค์รถไฟ พอไปถึงจะต้องรีบไปที่ห้องควบคุมวงจรไฟเพื่อสับไฟฟ้าสำรองของตัวรถไฟที่มีปัญหาอยู่มาใช้ขับเคลื่อนตัวขบวนเพื่อไปสถานีต่อไปซึ่งมีค่ายทหารอีกค่ายตั้งอยู่ ระหว่างนั้นผมกับไอ้เคนได้ปรึกษากันแล้วว่าจะขอแยกตัวระหว่างทางเพื่อไปหาแฟนไอ้เคนที่อยู่ระแวดนั้น
หลังจากวางแผนกันเสร็จพวกเราก็เตรียมตัวลงไปกันทันที พอลงมาข้างล่างบรรยากาศเย็นยะเยือกเส้นทางมืดสนิท ยายที่เป็นหมอก็มาด้วย เห็นว่าต้องไปจัดหายาที่ต้องใช้มา พวกผมเดินไปได้เกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ แน่นอนไม่มีแม้แต่สัตว์ยักษ์ใดๆ จนรู้สึกสบายตัวมาได้นิดหน่อยแต่กลับรู้สึกเย็นยะเยือกจนขนลุกกับบรรยากาศที่มืดๆแบบนี้ ซึ่งแปลกมากที่ไม่มีสัตว์อย่างหนูท่อเลยแม้แต่ตัว.
เดินมาต่อสักพักผมเริ่มได้ยินเสียงบางอย่าง ที่ขูดกับอุโมงค์ท่อพร้อมกับเสียงฟูฟ่อง แต่ด้วยความมืดของท่อผมคงคิดไปเองหรือหูแว่วเหมือนว่าข้างนี้จะเป็นดินทั้งสองข้างเลยเพราะท่อเนี่ยมันเป็นท่อตรงไปเชื่อมกับอุโมงค์รถไฟ ผมเลยพูดออกไปเบาๆว่า ไส้เดือนยักษ์มั่ง • ห๊ะ อะไรนะ เสียงไอ้เคนพูดหัวเราะคิกๆออกมาเบาๆทางด้านหลัง.
ด้วยความที่มันยังคาใจผมเลยถามพี่แอนที่อยู่หน้าสุดว่า พี่ครับท่อเนี่ยมันมีท่อเดียวใช่ไหมครับ “ไม่นะ” •อ้าวแล้วในผังทำไหมผมเหมือนเห็นว่ามันมีท่อเดียว “ผังเก่าแล้วเหมือนปีก่อนเหมือนเค้าจะลื่อสร้างใหม่แล้วนะ” • อ่อครับ ผมเหงื่อแตกอีกครั้ง พร้อมกับอุทาน อาการเย็นดีนะครับ.
📌ติดตามตอนต่อไป
จะมีตัวอะไรรออยู่ไหมนะ?
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
