หลังจากที่เดินทางท่อมาเป็นเวลานานก็ออกมาสู่อุโมงค์รถไฟพวกเราไม่รีรอพากันเดินตรงดิ่งไปยังชานชาลาของสถานีที่มีรถไฟจอดนิ่งอยู่หนึ่งขบวน ทันใดนั้นก็มีแรงสั่นสะเทือนอยู่นิดหน่อยพอทำให้กินหินขยับเขยื้อน “อะไรนะมันคืออะไร” เสียงพี่แอนพูดเบาๆด้วยความตื่นกลัว “มีบ้างอย่างครับ” ทหารที่ใส่แว่นอินฟราเรดตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัวกับบางสิ่งที่ขนาดใหญ่มากๆ.