เรื่องสั้น ลำดับที่ 0
"ประเดิม"
"คนเราเนี่ยก็แปลกนะ กำลังพีค จู่ๆ ก็เดินสะดุดหัวแม่ตีนตัวเอง ล้มปากแหกซะงั้น"
"ใครวะ?" ผมถามกลับ ขณะที่ไอ้ดุ๊กเอาหน้ายื่นเข้ามาตรงมุมตึก ขณะที่ผมยืนยิงกระต่ายอยู่
"มึงเคยเข้าไปใช้ Blockdit หรือเปล่าวะ"
"อืมม.. กูก็เข้าไปอ่านบทความในแอปนั้นบ่อยๆ" ผมตอบพลางรูดซิบกางเกงขึ้น (อ่าว ลืมสะบัด....เออ ช่างแม่มเหอะ) "แล้วไง"
"มึงเคยอ่านเจอโพสต์ของเพจ Sloth Holmes ป่าววะ ที่แอดมันใช้ชื่อว่า นายเฉื่อย อะ"
พอได้ยินชื่อ ผมนี่สะดุ้งเลย "ม..มะ..มีปัญหาอะไรกับเพจนี้เหรอ"
"ก่อนหน้านี้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรกับแอดเพจนี้หรอก ก็เห็นมันขยันกดไลค์ เขียนเม้นท์ในโพสต์ของคนอื่นบ่อยๆ และเคยมากดไลค์ เม้นท์ให้กำลังใจในโพสต์กู กูก็เลยกดติดตามแม่มเป็นการตอบแทน"
"ฟังก็โอเคนี่หว่า" ผมตอบ
"ก็นั่นแหล่ะ วันก่อน เพจนี้เพิ่งโพสต์เรื่อง 'ความเหงา อวกาศ และสัญญาณ 5G' อะไรนี่แหล่ะ พอ..."
"'ความเหงา อวกาศ และสัญญาณชีวิต 15 วิ สุดท้าย' โว้ย" ผมอดไม่ได้ที่จะพูดแทรก
"เออ นั่นแหล่ะๆ คือ แม่มเขียนกลอนประหลาดดี ดูตลกๆ เหมือนคนไม่ค่อยเต็มแถมสอบตกภาษาไทยแบบกู กูก็เลยชอบ ไม่หนักกบาลดี"
"เออ...แล้วไงต่อ" ผมต้องรีบขัดจังหวะตัดบท เดี๋ยวยาว
"หลังจากที่แอดมันโพสต์กลอนติงต๊องนั่นจนได้ดาวแล้ว ไม่รู้แม่มดีใจจนฉลองพี้เกินขนาดมาหรือเปล่า ดันมาโพสต์ว่าจะลองเขียนเรื่องสั้นดู"
"อ่าว ก็ดีนี่ แล้วมันสะด่งสะดุดอะไรตอนไหนวะ" ผมถามเพื่อให้มันเข้าเรื่องซะที
"ดี5ไรวะ แม่มโพสต์หลอกชาวบ้านให้เข้าไปอ่าน พอเปิดมาอ่าน แม่มเขียนไม่กี่บรรทัด แถมไปเอาเพจเฮียทุยที่เป็นปูชนียบุคคลของชาว Blockdit เคารพชาบูยิ่ง มาเทียบกับแม่มว่า แม่มเขียนเรื่องสั้นดีกว่าเฮียทุย
กูก็เชื่อนะ กูพยายามเลื่อนหน้าจอหาเรื่องสั้นที่บอกจนนิ้วโป้งกูแทบล็อค ไม่เห็นมีเรื่องสั้น5อะไรเลย กูว่ากูโดนแม่มหลอกแน่เลย สงสัยแบบนี้ ที่เขาเรียกว่า พวกแปดสิบแปดมงกุฎ เสียทีที่กูเริ่มชอบ พูดแล้วขึ้นว่ะ และกูลองเลื่อนลงไปอ่านเม้นท์ดู โห้ สรรเสริญแม่มระงมไปหมด บางคนแช่งชักหักกระดูก เผาพริกเผาเกลือสาบส่งกันเลยทีเดียว แถมบอกว่าจะเลิกติดตามกันเป็นแถว นี่กูก็เพิ่งกดยกเลิกติดตามแม่มด้วย ลำบากใจเหมือนกันนะ แต่ทำไงได้วะ ดันมาหลอกกูนี่หว่า"
ผมนี่นั่งหน้าชาเหมือนปลายประสาทอักเสบ ผมต้องฝืนถามไอ้ดุ๊กกลับไปว่า "แล้วมึงลำบากใจเรื่องอะไร"
"ก็กูกลัวแม่มตามไปกดไลค์กับเขียนเม้นท์หลอก
หลอนกูอะดิ โดนหลอกมาแบบนี้ กูก็แทบทนไม่ไหวแล้ว"
ผมแกล้งหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง ทำเหมือนดูนาฬิกาบนจอ "เอออ...ไอ้ดุ๊ก กูมีนัดว่ะ เดี๋ยวขอตัวไปก่อนนะ"
"เออ แล้วเจอกัน"
ผมก็รีบเผ่นออกมาจากไอ้ดุ๊กทันที ความคิดสับสน ระหว่าง 'สะดุดหัวแม่ตีน ล้มปากแหก' กับ 'เขียนโพสต์หลอกให้อ่าน เป็นพวกแปดสิบแปดมงกุฏ' ของไอ้ดุ๊ก ผมสะบัดหัวเพื่อปัดเอาความสับสนกับสองประโยคนั่นทิ้งไปก่อน แล้วรีบยกมือถือสแกนหน้า เอานิ้วจิ้มบนหน้าจอไปที่ไอคอน Blockdit ทันที
มือไม้ผมสั่นไปหมด หลังจากกดดู Profile ในเพจตัวเอง...
จำนวนคนที่ติดตาม เหลือ....1 😱
the lost chip! กูโพสต์อะไรลงไปเนี่ยยยย.....😬
จบ......เห่ 😑
เรื่องสั้นเรื่องนี้ ไม่ได้แต่งมาจากเรื่องจริง ทุกอย่างถูกสมมติขึ้นมาทั้งนั้น และต้องกราบขออภัยถ้ามีส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดกระทบบุคคลที่ผมตั้งใจอ้างอิง🤫 อุ๊บบบ.. หรือมีคำหยาบคายแฝงเกือบทุกประโยค...
และขอให้เพื่อนๆ ที่อ่านเรื่องสั้น "ประเดิม" ตอนนี้ อย่าไปจริงจังหรืออินจนคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงนะจ๊ะ
ไหว้ล่ะ🙏พ่อคุณแม่คุณทูลหัวของเฉื่อย🙇♂️
ขอขอบคุณที่อ่านและไม่อินมาถึงบรรทัดนี้ด้วยครับ
กดไลค์ ถ้าคิดเรื่องว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติ
และใครที่หลงเข้ามาอ่านแล้วยังไม่ได้ติดตาม ช่วยกดติดตามหน่อยนะ เห็นแก่สลอทตัวน้อยตาดำๆ ด้วยนะจ๊ะ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
