เรื่องสั้น ลำดับที่ 1
"ประเด็น"
"ผมอ่านงานเขียนของคุณแล้ว พูดตรงๆ นะ ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการสื่ออะไรให้คนอ่าน เนื้อหาแต่ละหน้า ก็เหมือนเขียนกันคนละเรื่องเลย ทำให้ผมสงสัยว่าคุณจบสื่อสารมวลชนมาจริงๆ หรือเปล่า"
"เออ..คือว่า.." ผมเห็นจังหวะของ บ.ก. หยุดกลืนน้ำลายพอดี เลยจะบอกแกว่า...😑
"ผมไม่ได้ถามคุณ ผมแค่พูดประชดนะ นี่ถ้าไม่ใช่รุ่นพี่ผมฝากคุณเข้ามาทำงาน ผมให้คุณเก็บของกลับไปอยู่บ้านตอนนี้เลยด้วยซ้ำ"
"ครับ ผมเข้าใจ แต่ว่า..บอกอ..ครับ...คือ" ผมพยายามจะแทรกเพื่อจะบอกกับแกว่า...😑
"คือ เคออะไร คุณจะเถียงผมเหรอ ผมมาทำหน้าที่เป็น บอกอที่นี่มาเกือบสามสิบปี ไม่เคยเจอคนอย่างคุณเลยจริงๆ ไอ้ที่แย่ๆ ก็ไม่ถึงขนาดนี้ นี่อะไรกัน งานเขียนของคุณดูหยั่งกับเอากระดาษรีไซเคิลมาเรียงเป็นต้นฉบับส่งให้ผมอ่านเลยเนี่ย" พูดจบ บ.ก.ก็ไปหยิบแก้วชาที่วางอยู่บนโต๊ะ มาซดแก้กระหาย
เอาจริงๆ นะในใจผมตอนนี้ มันชักจะทนไม่ไหวแล้ว อุตส่าห์พยายามเรียนจนได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งประจำคณะสื่อสารมวลชนจากมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ได้รางวัลประกวดงานเขียนอันดับหนึ่งตั้งหลายรางวัล แล้วยอมมาเขียนงานให้สำนักพิมพ์กิ๊กก๊อกแบบนี้ เพราะรุ่นพี่ขอให้ผมมาช่วยงานเพื่อนเขา เนื่องจากช่วงนี้ วารสารอ่านเล่นที่เป็นรายได้หลักของสำนักพิมพ์แห่งนี้เริ่มขายได้น้อยลง เพราะมีแอป อย่าง Blockdit ที่เป็นแอปยอดนิยมในหมู่นักอ่านเกินสามบรรทัดที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นกลุ่มเป้าหมายมาแบ่งไปเยอะมาก เพราะอ่านฟรี และนักเขียนเก่งๆ ก็หันไปเขียนลงแอปนี้เยอะ เพราะเห็นเขาว่ารายได้ดีกว่าเขียนลงวารสาร เพราะวารสารต้องรอพิมพ์จนวางแผงก่อนถึงจะได้เงินค่าต้นฉบับ แต่แอปนี้ เขียนแล้วลงเผยแพร่ได้เลย ถ้าเขียนดีๆ มีคนอ่านติดตามอ่านเยอะๆ รายได้ก็เข้าบัญชีเกือบจะทันที เลยไม่ค่อยมาเขียนลงวารสารกันแล้ว รุ่นพี่เขาเลยกะว่าด้วยความสามารถของผมและผลงานที่ผ่านมาอาจจะช่วยดึงนักอ่านกลับมาซื้อวารสารฉบับนี้อีกครั้ง
แต่ให้ตายเถอะ ความอดทนอดกลั้นของผมก็มีจำกัดเหมือนกันนะ ตอนนี้ผมจะไม่ทนการถูกดูถูกเหยียดหยามอีกต่อไปแล้ว ผมมาทำงานที่นี่ได้ 5 เดือน นั่งคิด นั่งเขียน กว่าจะได้ต้นฉบับที่คั้นออกมาจากสมองผมแบบสุดๆ แล้ว ผมเองยังทึ่งตัวเองเลยว่า งานเขียนชิ้นนี้น่าจะดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียนออกมา และผมเองก็ยังช่วยสำนักพิมพ์ประหยัดค่าใช้จ่ายต่างๆ ขนาดเวลานั่งเขียนต้นฉบับ ก็ต้องออกไปพึ่งแอร์และปลั๊กไฟในร้านกาแฟที่อยู่ล็อบบี้ของอาคารที่สำนักพิมพ์นี้ตั้งอยู่เลย
สุดจะทน จนกำปั้นทั้งสองข้างของผม ถูกยกขึ้นมาทุบบนโต๊ะของบอกอเต็มแรง จน บอกอ สะดุ้ง น้ำชาที่อยู่ในกระพุ้งแก้มแก ก็พุ่งพรวดออกมาเลอะโต๊ะทำงาน บางส่วนก็กระเด็นไปโดนต้นฉบับของผมที่วางอยู่บริเวณนั้นด้วย สีหน้าแกแสดงออกถึงความตื่นตกใจกับปฏิกิริยาที่ผมแสดงออกมา คล้ายซิปบนปากของแกเหมือนจะถูกรูดปิดในทันที
"บอกอ ช่วยหยุดฟังผมก่อนจะได้ไหมครับ"
ผมพยายามระงับโทสะตัวเอง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือปนความโกรธให้น้อยที่สุด
"ผมจะบอก บอกอ ว่า....
บอกออ่านต้นฉบับผิดด้าน"
จบ แบ้ววว...
อ่านจบ เพื่อนๆ คงอยากจะถามผมว่า "ประเด็น" ในเรื่องนี้ มันอยู่ตรงไหน?
เออ.. นั่นน่ะสิ ผมอ่านทวนมาหลายรอบก็ยังหาไม่เจอเหมือนกัน😅
กดไลค์ ถ้าคุณงงกับการหาประเด็นของเรื่องนี้ (ไม่งงก็กดได้นะจ๊ะ)
เพิ่มดีกรีความงงให้สมองคุณต่อไป โปรดกดติดตามด้วยนะครับ
ถ้าอยากแกล้งคนอื่นให้งงเหมือนคุณ ก็แชร์ได้เลยครับ😁
ขอบคุณครับ ที่สละเวลามาร่วมงง
ขอให้เป็นวันหยุดที่งงๆ มึนๆ ครั้งหนึ่งในชีวิตนะครับ😋
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
