#ชีวิต101 ตอนที่ 31
วันที่ 22 พฤศจิกายน 2561
ผมตื่นแต่เช้ามืดเพื่อจะขับรถไปดูดวงอาทิตย์ขึ้น
ซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่พักพอสมควร ฝ่าลมหนาวไป
ผมถึงกับสั่นในความหนาวเย็น
มีนักท่องเที่ยวมาแค่สองสามคนเท่านั้น
อาจจะเป็นเพราะจุดนี้เป็นจุดผ่านและไม่มีที่พัก
บวกกับความหนาวเย็น ก็เลยอาจจะไม่ค่อยมีใครมา
รอชม
แสงส่อง
ด้วยมีเมฆเยอะจึงทำให้เห็นเพียงบางส่วนที่แสงลอดผ่านเมฆมาเท่านั้น
ภูค้อ
ผมนั่งอยู่พักหนึ่ง และกำลังตัดสินใจว่าถึงเวลาพอหรือยัง
สำหรับการเดินทางครั้งนี้ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่ายอดเขาลูกไหน
ก็เริ่มไม่ต่าง วิวทิวทัศน์ก็อาจจะมีแตกต่างหลากหลาย
แต่ความรู้สึกคนมันจะมีกี่รูปแบบกัน
การเดินทางพเนจรร่อนเร่ไปเรื่อยสำหรับผมแล้วตอนนี้ไม่ได้รู้สึกว่ายากเย็น การเดินทางครั้งนี้สามารถพอได้ แต่ชีวิตยังต้องใช้ต่อไป ยังต้องทำมาหากิน นั้นคือมันยังไม่สิ้นสุดการเดินทางของชีวิต ก็ไปจนกว่าจะหมดลม
ผมทบทวนหลักการณ์ที่ผมมี และผมกำลังพิสูจน์ตามความเชื่อนั้น
คือ ชีวิต 101
1 คือ ทำหน้าที่ตัวเอง
0 คือ การได้อยู่กับตัวเอง
1 คือ การทำสิ่งที่อยากจะทำ
ผมจะจัดสมดุลย์ต่อไปยังไงหลังจากนี้
ผมไม่มีงานทำ แต่ใช่ผมมีบ้านให้กลับ
ฤดูกาลนี้เป็นฤดูเก็บเกี่ยวข้าว
นั้นน่าจะเป็นสิ่งที่ผมต้องกลับไปทำ
แสงจ้าส่องมา
เมื่อผมตัดสินใจได้ ผมก็ตั้งใจจะมุ่งหน้ากลับบ้านในวันนี้เลย
ผมได้กลับไปเก็บอุปกรณ์และเต๊นท์ และก็ได้เจอกับพี่ๆ
ที่มาจากเชียงใหม่ ที่จริงเป็นชุดเดียวกันกับที่ทุ่งแสลงหลวง
ซึ่งก็บังเอิญมากที่ได้มาเจอกันที่อุทยานน้ำหนาว ซึ่งเค้าบอกจะเดินทางต่อ
ส่วนผมก็บอกว่าจะมุ่งหน้ากลับบ้านที่ร้อยเอ็ด จากการได้พูดคุยกัน
ก่อนแยกย้ายก็ได้แลกช่องทางติดต่อกันในเฟสไว้
ออกเดินทาง
ผมออกเดินทางขับรถไปเรื่อยๆ และเห็นป้ายวัดแห่งหนึ่ง
ก็เลยลองแวะเข้าไปดู นั้นคือพระธาตุหลวงชุมแพ
แวะชุมแพ
จากนั้นผมก็ขับมุ่งหน้าต่อไป ผ่านขอนแก่น
ไปทางกาฬสินธ์ ผมแวะพักตามศาลาข้างทางเรื่อยๆ
จนเวลาบ่ายคล้อย ผมก็ได้เข้าเขตอำเภอเมยวดี จ.ร้อยเอ็ด
บ้านเกิดของผมเอง จากที่ผมได้จากไปนาน มีโอกาศกลับมาแค่ช่วงเทศกาลวันหยุด
นี่น่าจะเป็นสิบปีได้ที่ผมไม่ได้อยู่บ้านนานๆ
การกลับมาครั้งนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะอยู่กี่เดือน
และผมต้องทำอะไรต่อไป แต่ผมมีความรู้สึกว่าได้กลับมาละ
ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะผมเดินทางตะลอนมาพักใหญ่
ทั้งการเดินทางครั้งนี้ การเรียนผมก็ต้องจากบ้านไปและการทำงานก่อนหน้า ผมก็ไม่ได้อยู่ประจำที่ใดที่หนึ่งนานมาก ต้องย้ายไปเรื่อยๆนี่เราจากบ้านไปนานขนาดนี้แล้วเหรอนี่รู้สึกเผลอแป๊บเดียว แต่มันยาวนานเป็นสิบปีแล้ว
เข้าเขตอำเภอ
พอเข้าเขตอำเภอ หัวใจผมพองโตมาก ผมขับรถไปเรื่อยๆ
จนถึงหมู่บ้านที่ผมเกิดและใช้ชีวิตเมื่อวัยเด็ก
กระทิงสัญลักษณ์ประจำอำเภอ
พอผมไปถึงบ้านก็ไม่มีใครอยู่ ผมรู้ดีว่าเวลานี้พ่อกับแม่น่าจะอยู่ทุ่งหน้า
เพราะเป็นช่วงเกี่ยวข้าวนั้นเอง ผมไม่เอาสัมภาระลงบ้าน
ผมขับต่อออกไปที่ทุ่งหน้า ผมจะรื้อฟื้นความทรงจำวัยเด็กอีกครั้ง
ถึงทุ่งนา
ในวัยเด็กนั้นเมื่อถึงฤดูเกี่ยวข้าว ผมจะได้นอนนาและจะทำกระท่อมฟาง
โดยใช้ไม้ไผ่และฟางมาทำ และจะได้ฟาดข้าวตอนกลางคืนกลางเดือนหงาย เพราะตอนนั้นรถสีข้าวอะไรไม่มีแต่สมัยนี้คนก็ใช้รถสีข้าวหมดแล้ว
ตอนนี้ผมมีเต๊นท์ผมเลือกที่จะกางเต๊นท์นอนต่อที่ทุ่งนา
โดยไม่นอนที่บ้าน
กางเต๊นท์ทุ่งนา
และนี่คงเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำ
ก็คือกลับมาช่วยพ่อแม่เก็บเกี่ยวข้าวให้เสร็จในฤดูกาลนี้
เส้นทางวันนี้
แต่เรื่ยวราวคงยังไม่จบเท่านี้ ก็ต้องลองดูว่าจะใช้ชีวิตยังไงต่อไป
หลังจากที่ได้ลาออกจากงานมาแล้ว
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
