13 ต.ค. 2019 เวลา 00:45 • ปรัชญา
เรื่องสั้น คั่นเวลา ลำดับที่ 2
"วอนลมพัดพา ผ่านนภา ให้ใจฉันไปถึง"
เสียงโมบายไม้ไผ่ที่แขวนไว้อยู่ที่หน้าบ้าน ดังมากับสายลมที่โชยพัดปะทะใบหน้าอันสงบนิ่งของฉัน
พร้อมเสียงเพลง เสนาะหู และคุ้นเคย
🎵 ฝากดวงใจ พี่ลอยล่องไปบนนภา
สุดขอบฟ้า หัวใจพี่จะไปถึง
ได้สบตาแค่เพียงครั้งหนึ่ง หัวใจพี่แทบติดตรึง
เพ้อรำพึงรำพัน ถึงแม่นวลน้อง 🎵
เสียงเพลง "แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร" แว่วมากระทบโสตประสาทของฉัน
เพลงที่ใครคนนั้น เคยร้องให้ฉันฟัง เมื่อพบกันครั้งแรก
เพลงที่ใครคนนั้น ทำให้หัวใจของฉันมีเขาเพียงคนเดียว
เพลงที่ใครคนนั้น ทำให้ฉันตัดสินใจอยู่ร่วมชีวิตกับเขา
เพลงที่ใครคนนั้น ร้องปลุกให้ฉันตื่นทุกเช้า
เพลงที่ใครคนนั้น สร้างรอยยิ้มบนใบหน้าและหัวใจของฉันตลอดเวลา
เพลงที่ใครคนนั้น ร้องให้ฉันฟัง เป็น...ครั้งสุดท้าย
และ ฉันก็ไม่เคยได้ยินเพลงนี้จากเขาอีกเลย...
ฉันไม่ได้ยินเพลงนี้มานานมาก...
เสียงเพลงที่ฉันเฝ้าคอย ลอยมากับสายลม มันคงเป็นสัญญาณบอกให้ฉันรู้ว่า นี่คงเป็นเวลาที่ฉันจะมีโอกาสได้หายใจในระยะสุดท้ายของชีวิตแล้วสินะ
ขอฝากวิญญาณที่มีแต่ความคิดถึง ไปกับสายลมที่พัดไปมาไม่รู้จบ เผื่อสายลมนั้นจะพัดไปเจอเขาเข้าสักวัน...
ขอขอบคุณ
1. น้องเนิ้ต แห่งเพจ "พยาบาลวิชาชีพอิสระ"
ที่เป็นการจุดเริ่มต้นของการนำเพลง "แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร" มาเป็นแรงบันดาลใจในการเขียนเรื่องสั้นฯ เรื่องนี้
2. เสียงร้องของน้องโอปอ รอบไบลน์ดออดิชั่นในรายการ The Voice Thailand 2019 กับ เพลง "แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร" เมื่อลองหลับตาฟัง พล็อตเรื่องสั้นฯ เรื่องนี้จึงเกิดขึ้น
3. บางส่วนของเนื้อเพลง "แก้มน้องนางนั้นแดงกว่าใคร" โดย เขียนไขและวานิช ที่ไพเราะมากๆ
แม้ช่วงชีวิตคนเราจะพบเจอกันในเวลาที่แสนสั้น
การมอบแต่สิ่งดีๆ ให้กัน จะสร้างความทรงจำที่แสนสั้นนั้นมีความหมายและคุณค่าตลอดไป
ฝากกดไลค์ กดแชร์ และกดติดตามเพื่อเป็นกำลังใจผ่านสายลมผสมกับคลื่นวิทยุให้ผมด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ💕

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา