บทที่ ๖ บทสัมภาษณ์รุ่นพี่
กะปอมก่ากับข่อหล่อ เพื่อนกัน | ทางหอม
ข่อหล่ออาสาเข้าทำงานเป็นกองบรรณาธิการวารสารโรงเรียน
จากการชักชวนของรุ่นพี่ที่ได้อ่านบทกวีของเขาในวารสารประจำเมือง
งานแรกในฐานะกองบรรณาธิการวารสาร “หายโศก” ท้าทายและสนุกไม่น้อย
ข้างล่างนี้ก็คือ ผลงานการสัมภาษณ์รุ่นพี่ศิษย์เก่าของโรงเรียน ผู้เป็นนักเขียนดีเด่นประจำปีของ "เมืองฮิมมูน"
เรื่องจากปก
"ฮอย ฮิมมูน" กวีผู้รักนวนิยายสั้น
บ้านพักสองชั้นทรงลาวฝั่งขวาแม่น้ำของ ตั้งอยู่แคมห้วยวังนองฝั่งตาเว็นออก แทรกตัวอยู่ในสวนผลไม้บ้าน ๆ
เรานั่งจิบชาใบหม่อนที่แม่ของกวีหนุ่มชงมาให้ คุยกันถึงประเด็น
การสร้างงานกวีในยุคสื่อดิจิตอลออนไลน์ครองเมือง
กวีดีเด่นดาวดวงใหม่ประจำวารสาร “เมืองฮิมมูน” ปี ๒๕๖๐
ได้ไขข้อข้องใจของนักอ่านหลาย ๆ คนว่า ทำไมบทกวีของเขาจึงเป็น กลอนเปล่า และทำไมเขาจึงฝันจะเขียนนวนิยายสั้น
เชิญจิบกวีทัศนะได้ ณ วาระนี้
หายโศก : เล่าที่มาของนามแฝง ฮอย ฮิมมูน ให้รู้จักหน่อย
ฮอย ฮิมมูน : คือบ่ายมื้อหนึ่ง ไปเดินฮิมแม่น้ำมูนแถว ๆ หาดคูเดื่อ
เดินตีนเปล่า ไปเหยียบเปลือกหอย เลือดออกเป็นทาง เห็นฮอยเท้าสองสี สีทรายกับสีเลือด โอชีวิต มันมีสีสันนะ ฮอยเลือดบนหาดทรายฮิมแม่น้ำมูน เลยเอามาเขียนเป็นบทกวีบทแรกลงใน เมืองฮิมมูน ตั้งชื่อบทว่า ทางเลือด ใช้นามแฝงว่า ฮอย ฮิมมูน นี่ล่ะ
หายโศก : เขียนบทกวีดี ๆ ทำไมจึงฝันอยากเขียนนวนิยายสั้น
ฮอย ฮิมมูน : อ่านนวนิยายสั้นอิตาลีที่เยาวชนควรอ่านของ
'อเลซซานโดร บาริกโก' เรื่อง 'ไหม' ที่เขียนขึ้นจากการได้ฟังเรื่องราวจากเพื่อนคนหนึ่งเกี่ยวกับบรรพบุรุษของเขา เป็นเรื่องราวของ
ชายผู้หนึ่งที่เดินทางไกลไปยังอีกฟากฝั่งโลก มาญี่ปุ่นนี่ล่ะ ทำงานนี้เพียงปีละไม่กี่เดือน นวนิยายสั้นเล่มนี้เขียนโดยใช้เทคนิคการแบ่งเป็นบทสั้นๆ จำนวน ๖๕ บท แต่ภาษาคมคาย แม้คำที่นักเขียนเลือกใช้จะดูเรียบง่ายก็ตาม ชีวิตคนเราก็ควรเอาอย่างวิธีเขียนของนักเขียนคนนี้นะ และผมก็ตามอ่านงานของ บาริกโก เล่มอื่นๆ อีกนะ ชอบทุกเล่ม
เลยอยากเขียนมั่ง เอาฉากแถว ๆ เมืองเรานี่อาจเป็น ฮิมห้วยวังนอง ทางไปตระการ ผาแต้ม ชายแดนช่องเม็ก หรืออื่น ๆ
ใส่ลงในนวนิยายสั้น น่าสนุกดี คุณว่าไหม
หายโศก : อยากให้เล่าแผนการสร้างฝัน จากกลอนเปล่า ทำไมต้องเป็นนวนิยายสั้น
ฮอย ฮิมมูน : ก็ไม่มีอะไรมาก กลอนเปล่า หรือบทกวีกาพย์กลอนโคลงฉันท์ มันอาจเขียนเป็นเรื่องยาวอย่าง 'ท้าวปางคำ' รจนา 'สังสินไซ' ได้ แต่คนอ่านยุคดิจิตอล หรือผมเองก็เถอะ อาจบ่อินบ่เก็ตนำ ภาษานวนิยายนี่ ผมชอบ ผมว่ามันร่วมสมัย ผู้อ่านสิสัมผัสได้ง่ายนำ คันอยากเขียนบทกวี กะสามารถใส่ลงไปในนวนิยายได้ด้วย และนวนิยายสั้นมันเปิดกว้างกว่าเรื่องสั้น และมันก็กระชับกว่านวนิยายขนาดยาว ถูกใจผม ผมพอใจกับมัน
เราจิบชาใบหม่อนของแม่ สนทนากันเรื่องความฮัก เรื่องหนังสือ และเรื่องอื่น ๆ จนตาเว็นลับทิวไม้ฝั่งตาเว็นตกของห้วยวังนอง
ทางหอม : ภาพ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
