ดิว ไปด้วยกันนะ
#ปรีดาดู02
กาลเวลา...
ผู้ใดกำหนดว่า “ผู้ใหญ่” เศร้าสร้อยน้อยกว่า “เด็ก”
เปล่าเลย...
ยิ่งผ่านกาลเวลา เขายิ่งบรรจุความโศกลงในลูกโป่ง
แล้วเดินถือเชือกผูกลอยเหนือศีรษะ
ยิ่งกาลเวลาผ่าน ลูกโป่งยิ่งขยายใหญ่
เพียงเหนี่ยวรั้งไม่ให้ล่องลอยหลุดมือ
ความโศกอัดแน่น
กว่าจะรู้ตัวอีกที ลูกโป่งก็เกี่ยวถูกกิ่งไม้
ระเบิดความโศก ระบายความเศร้า....
ทุกมวลอณูแห่งอดีตกรอย้อนกลับมา
ใบหน้ามากมายผุดพรายออกจากลูกโป่ง
พร่ำถามซ้ำซ้ำว่ายังจำตนเองได้หรือไม่
ไม่เคยลืม ไม่เคยลืม...
ความร้าวราน...
มนุษย์เกิดมาเพื่อร้าวราน
อดีตนั้นปวดร้าว
หรือเพราะยึดกุมอดีต เราจึงปวดร้าว
เช่นนี้แล้ว เราจึงยินดีเลือนลืมอดีตเพื่อเยียวยาความปวดร้าว?
เปล่าเลย...
เพราะเป็นมนุษย์
เราจึงยินดีปวดร้าว เพียงเพื่อหล่อเลี้ยงความทรงจำ...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
