ความน่าจะซวย 0.1%
ในชั้นเรียนการหัดเขียนหนังสืออนไลน์ คอร์สเขียนขวัญ ของ อาจารย์ ปรายพันแสง
หัวข้อในการเขียนในวันนี้คือ กฎของเมอร์ฟีย์ ของ
นักวิจัยและวิศวกรชาวอเมริกัน
ที่กล่าวไว้ว่า "ทุกสิ่งที่สามารถผิดพลาด จะผิดพลาด" (Anything that can go wrong, will go wrong)
แม้บางทีหนทางแห่งความผิดพลาดนั้น
จะยากเย็นเพียงใด (อันนี้ผมเติมเอง)
และเรื่องความซวย ที่อาจารย์แบ่งความซวยออกเป็น 5 ประเภท
1. โลกซวยด้วยมือเรา
2. ซวยด้วยมนุษย์สารพิษ
3. ซวยด้วยอุบัติเหตุ
4. ซวยธรรมชาติ
5. ซวยบริสุทธิ์
และให้นักเรียนลองเขียนถึงความซวย
ของตัวเองที่ผ่านมา และจัดหมวดหมู่ความซวยของตนเองดู ว่าอยู่ในประเภทไหน
สำหรับผม!!
หากมีคนถามผมว่า ความซวย 5 ประเภท เชื่อไหม???
ผมก็คงผยักหน้าบอกว่า แล้วแต่ว่าเราจะแบ่ง ความซวยด้วยเกณฑ์อะไรมากกว่า
และกล้าที่จะบอกว่า ยิ่งคุณแบ่งความซวยได้ละเอียดเท่าไหร่
คุณจะพบว่าความซวยนั้นมีอยู่จริง ความซวยมี Inception และ อาจร่ำไห้ให้กับความซวยที่แทบจะไม่น่าเกิด
ทำไมผมจึงเชื่อแบบนี้นะเหรอ คงต้องบอกว่าผมประสบพบมากับตัวเองเลยละคุณเอ๊ย
อย่างความซวยของผมเมื่อ ปลายปีที่แล้ว
คงต้องบอกว่าคงเป็นอภิมหาความซวย
ที่รวบรวมความซวยไว้กว่า 4 จาก 5 ประเภทเลยทีเดียว
เรื่องมันมีอยู่ว่า ปลายปีที่แล้ว ผมป่วยเป็นไข้หวัด
ในตอนแรก ก็ไม่คิดว่าเป็นอะไรมาก คิดว่ากินยาไว้ก่อนเดี๋ยวคงหาย
แฟนหยิบขวดยาพาราฯ ที่ติดบ้านไว้มาให้ ผมซัดไป 1เม็ด พร้อมกับคาดหวังว่ามันจะดีขึ้นในไม่ช้า
แต่ตอนเช้า อาการไม่ดีขึ้น ไข้กลับสูงไปจนถึง 39C
ผมตัดสินใจลากสังขาร ขับรถไปโรงพยาบาล
เพื่อพบกับคุณหมอประจำตัว ที่คุ้นเคยและใจดี
ด้วยไข้ที่ขึ้นสูง คุณหมอ จับตรวจ ไข้หวัดใหญ่
หนึ่งขั่วโมงผ่านไป
ไม่พบเชื้อ
ด้วยความที่ผมใช้สิทธิ์ประกันภัยสุขภาพ ที่มีวงเงินจำกัด
คุณหมอท่านทราบดี จึงจัดให้เพียงยาลดน้ำมูก และไม่จ่ายยาลดไข้ให้ เพื่อไม่ให้เกินวงเงิน พร้อมนัดใหม่ ในวันรุ่งขึ้น
เช้าวันถัดมา ไข้ผมยังคงอยู่ที่ 39C คุณหมอไม่ลังเลที่จะจับตรวจไข้เลือดออก
1 ชั่วโมงผ่านไป
ผลเกล็ดเลือดออกมาเป็นปกติ
คราวนี้คุณหมอไม่จ่ายยา และนัดใหม่ในวันรุ่งขึ้น
ไข้ยังคงอยู่ที่ 39C เหมือนเดิม แม้จะขึ้นเข้าวันใหม่
วันนี้คุณหมอ จ่ายยาให้เป็นเวลาสามวันตามอาการ
และกล่าวว่า หากไม่ดีขึ้นคงต้องแอ๊ดมิท เพื่อสังเกตอาการ
ผมรับคำคุณหมออย่างว่าง่าย และขับรถกลับบ้านอย่างคนหมดแรง
ไข้สูง 39C มาสามวัน โดยไม่รู้สาเหตุ
หลังจากทานข้าวเสร็จ
ผมหยิบยาทั้งหมดมากองรวมกัน รวมทั้งกระปุกยาพาราฯ ที่บ้าน ว่าจะต้องทานเมื่อไหร่ เวลาไหนบ้าง
ในที่สุดปริศนาก็ไขกระจ่าง !!
หลังจากฉลากยาทั้งหมดที่อ่านอย่างละเอียด
ผมพบว่า
ยาพาราฯ ที่แฟนหยิบให้ หมดอายุไปแล้วกว่า
3 ปี
ความโชคดีในความโชคร้ายที่ผมยังมีชีวิตอยู่ และยังมีโอกาสวิ่งไปซื้อยาขวดใหม่
แม้จะประสบความซวยถึง 4 ประเภท ตั้งแต่
1. โลกซวยด้วยมือเรา
จากตัวผมเองที่กินยาโดยไม่ยอมดูฉลากให้ชัดเจน
2. ซวยด้วยอุบัติเหตุ
ก็จากอาการป่วยของผม
3. ซวยธรรมชาติ
ก็จากอาการเจ็บป่วยไข้ขึ้นสูงโดยไม่ทราบสาเหตุ
4. ซวยบริสุทธิ์
แน่นอนละ ที่คุณหมอไม่จ่ายยาพาราฯ ให้ผม
ก็มาจากความปราถนาดีที่ไม่อยากให้ผมจ่ายค่ารักษาส่วนเกิน
ส่วนข้อสุดท้าย....
5. ซวยด้วยมนุษย์สารพิษ
ข้อนี้คงไม่น่านะ ผมออกจะเป็นสามีที่น่ารัก ภรรยาคงไม่ตั้งใจวางยาผมหรอกน่า
หากอ่านมาถึงบรรทัดนี้ เห็นไหมละว่า ความซวยมันเกิดซ้ำเกิดซ้อนขึ้นมาได้ แม้จะมีความน่าจะเป็นต่ำต้อยเพียงใด
บางอย่างเราก็สามารถพอจะป้องกันความซวยได้จากความไม่ประมาท
แต่จะดีกว่าไหม ถ้ามีคนช่วยรับความเสี่ยงจากความซวยแทนคุณ
ประกันรถยนต์ ประกันสุขภาพ ประกันการเดินทาง
ทุกอย่างเรามีพร้อม ติดต่อได้หลังไมค์ฮะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
