5 ต.ค. 2019 เวลา 07:07 • ปรัชญา
ปกติผมไม่อินกับการโค้ชชิ่งซักเท่าไหร่
แต่ยกเว้นงานนี้ที่ต้องขออนุญาตแชร์
สมัยผมเรียน อาจารย์ท่านหนึ่งเคยบอกผมว่า
ความรู้ของวิศวกรที่คุณเรียนมา มีอายุแค่ 5 ปี
ประโยคนี้ผมจำได้ขึ้นใจ แม้จะรู้สึกว่าเข้าใจ ในสมัยเรียน แต่เมื่อผมเข้าทำงาน ผมคิดว่า ผมกล้าพูดว่ายิ่งกว่าเข้าใจ
เมื่อแรกเรียนจบ ปริญญาตรี ผมรู้สึกว่าผมยังเรียนไม่อิ่ม
สาขาวิศวกรรมโลหการที่ผมเลือกเรียน วิชาเลือกที่เราเรียนอาจกำหนดชีวิตการทำงานของเรา
หากคุณเรียนวิชาเชื่อม คุณอาจเป็นวิศวกรงานเชื่อม
หากคุณเลือกเรียนต่อ ด้านการตรวจสอบโดยไม่ทำลาย คุณก็จะกลายเป็น Inspection Engineer คอยตรวจสอบการเสื่อมสภาพของเครื่องจักร
แต่ ทั้งหมดนี้ผมไม่สามารถเรียนได้หมด ในการเรียนปริญญาตรี และ ทำให้ผมตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโท
หลังจากเรียนจบ ความมั่นใจของผมเพิ่มมากขึ้น เหมื อนยืนอยู่บนยอดเขา
แต่เมื่อเริ่มทำงาน ผมเริ่มรู้แล้วว่าที่ผมยืนอยู่ไม่ใช่ภูเขา แต่เป็น หน้าผา แห่งความมั่นใจจอมปลอม
แค่ถูกถีบอย่างแผ่วเบาจากคำว่ารู้จักไหม ผมก็ตกลงมาสู่พื้น จากแรงโน้มถ่วงของความไม่รู้
โชคดีที่ตอนผมตกลงมา แรงกระแทกทำให้ผมได้สติ ผมจึงเริ่มอ่าน และ อ่าน เพื่อปีนออกมาจากหุบเหวแห่งความไร้ค่า
จึงถึงตอนนี้ผมเอง ก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหน อาจจะมีบ้างที่ผมหยุดพัก
แต่ผมก็ยังปีนต่อ ยิ่งทำงาน สิ่งที่ผมยังไม่รู้ยิ่งมาก และน่าเสียดายหากเราจะทิ้งมันไป
ถึงที่สุดแล้ว ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าที่ราบสูงแห่งความยั่งยืน และการรู้แจ้งอยู่ที่ไหน แต่ผมเชื่อว่าหากผมยังไม่หยุดปีน ผมจะถึงมันในซักวันหนึ่ง
# เหล็กไม่เอาถ่าน

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา