คงไม่มีพื้นที่มากพอที่จะบันทึกถึงงานระดับมาสเตอร์พีซของเล็นน็อน แต่ลองฟังเพลงอย่าง “Tomorrow Never Knows”, “Lucy In The Sky With Diamonds” แล้วก็ “I Am The Walrus” กับ “Strawberry Fields Forever” แล้วลองบอกผมมาซิว่าคุณไม่ถึงกับตะลึงจนอ้าปากค้าง ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาไม่เคยมีอะไรก็ตามที่ถูกสร้างสรรค์เหมือนกับงานเหล่านี้
เล็นน็อน เปลี่ยนจากเด็กหนุ่มที่ดูจริงใจแต่ไม่ค่อยมีเสน่ห์ ท่าทางบึ้งตึง ไปเป็นชายหนุ่มที่เจ๋งที่สุดในโลก เขาเจ๋งพอที่จะเขียนเพลงป็อปวัยรุ่นที่เยี่ยมที่สุด (ในความคิดของผม...) “I Want To Hold Your Hand”, กล้าที่ยอมรับวัฒนธรรมไซคีดีลิคแล้วทำมันให้มีคุณค่าในทางดนตรี, กล้าที่จะเดินจากเดอะ บีเทิลส์ เมื่อรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเกมตื้นๆ ที่ไม่เขาอยากเล่นอีกต่อไปแล้ว จากนั้นก็ใส่ทุกอย่างที่ตัวเองมีและเป็น เพื่อโปรโมทสันติภาพในงานเดี่ยว สร้างอัลบัมที่กล้าหาญ, เผยความเป็นส่วนตัวออกมามากที่สุด และแทบจะใช้คำว่ายอดเยี่ยมที่สุดได้เลยด้วยซ้ำ ซึ่งก็มีมีเพลงของพระเจ้าที่แบกรับความรู้สึกเอาไว้ อย่าง “Jealous Guy” และเพลงอมตะเพื่อมวลมนุษยชาติ “Imagine”