#ชีวิต101 ภาค 2 ตอนที่ 11
วันที่ 15 ธันวาคม 2561
มันมีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้เป็นความรู้สึกที่ก่อตัวเป็นแรงผลักดัน
และก็ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง รู้สึกแค่ว่ามันต้องทำ ยิ่งทำเท่าไหร่
ความรู้สึกก็ชัดขึ้น อธิบายไม่ได้แม้แต่ภาษาก็มีข้อจำกัด
สำหรับผมแล้ว สิ่งที่มองไม่เห็นจับต้องไม่ได้
เป็นสิ่งที่ควรให้ความสำคัญที่สุด เพราะมันเป็นต้นตอของสิ่งต่างๆ
ผมจะเดินทางไปต่อที่ภูเก็ต ซึ่งครั้งนี้ผมต้องเอารถไปฝากกับเพื่อนไว้ในกรุงเทพ ซึ่งผมจะไม่ได้ใช้มันในการเดินทางนี้
เอาเจ้า Wave ไปพัก
วันนี้ผมก็จะตื่นเต้นอยู่หน่อยเนื่องจากต้องไปสนามบินขึ้นเครื่องคนเดียว
ซึ่งผมยังไม่เคยขึ้นเครื่องบินคนเดียวเลย แต่ก่อนก็จะมีคนอื่นพาขึ้นตลอด
แต่ผมก็พยายามสังเกตและสอบถามขั้นตอนต่างๆเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา จนทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
ผมขึ้นเครื่องที่สนามบินดอนเมืองและไปลงที่สนามบินภูเก็ต ซึ่งในระหว่างการเดินทางผมก็สังเกตผู้คน ดูนักท่องเที่ยว ดูคนอื่นๆที่เค้าเดินทางกัน
แต่ละคนก็คงมีจุดมุ่งหมายของตัวเอง
นั่งรอขึ้นเครื่อง
พอถึงสนามบินภูเก็ต ผมก็บรรยายความรู้สึกยาก การที่ได้มาที่นี่อีกครั้ง และเป็นการมาคนเดียว เพื่อสำรวจตามงานที่ได้รับมอบหมาย ผมก็สงสัยอะไรที่ทำให้ผมมาที่นี้ แต่ผมก็ยังไม่ได้ข้อสรุปกับตัวเอง คงต้องหาประสบการณ์ชีวิตต่อไป จนกว่าจะได้ข้อสรุปต่างๆของชีวิตตัวเอง ผมเป็นคนชอบตั้งคำถามกับชีวิตตัวเอง บางครั้งผมคิดหรือพูดอะไรออกไป บางทีก็อาจจะเหมือนคนจริงจังกับชีวิตเกินไป แต่ก็นั้นละครับ ถึงจะรู้สึกเหนื่อยหนักกับการหาคำตอบให้กับตัวเอง แต่เวลาที่ผมได้คำตอบแล้ว ผมรู้สึกชีวิตผมจะเบาขึ้นเรื่อยๆและจะไม่ต้องสงสัยกับปัญหาหรือเรื่องเดิมๆอีก
ผมหาทางจะเข้าเมืองภูเก็ตต่อโดยสอบถามได้ความว่ามีรถโดยสารจากสนามบินไปที่ตัวเมืองอยู่ ผมก็กระโดดขึ้นรถไป โดยผมก็ยังไม่รู้ว่าจะไปพักไหน ในระหว่างการเดินทางผมก็เลยใช้แอปมือถือค้นหาห้องพักในวันนี้ ซึ่งนี้ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ผมใช้แอปหาห้องพัก
ทางเข้าที่พัก
ผมเลือกพักในย่านเมืองเก่าภูเก็ต แถวภูเก็ตไทยหัว ผมลงรถตรงที่คิดว่าใกล้ที่สุด และนั่งวินมอเตอร์ไซมาที่พัก พอผมมาถึงก็มองดูเห็นทางเข้าเป็นลักษณะแบบคนจีนหน่อย ผมก็เข้าไปเช็คอิน
Lobby ที่พัก
บรรยากาศโดยรวมก็ถือว่าโอเคร พอผมเอาของขึ้นห้องอะไรเสร็จ ผมก็กะว่าวันนี้จะเดินเล่นก่อน พรุ่งนี้ค่อยวางแผนว่าจะสำรวจที่ไหนต่อ
ย่านเมืองเก่า
ในเมืองผมสังเกตมีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติค่อนข้างเยอะ เค้าก็คงมาเที่ยวกัน เพราะภูเก็ตก็เป็นเมืองที่ขึ้นชื่อและมทะเลที่สวยระดับโลกเหมือนกัน จนได้ฉายา ไข่มุกอันดามัน
หมี่ฮกเกี้ยน
เดินไปมาผมเริ่มหิวก็เลยหาร้านกินอะไรซักหน่อยก็ไปเจอร้านหมี่ฮกเกี้ยน ซึ่งชื่อนี้จะเห็นเยอะในภูเก็ต เรียกว่าเป็นอาหารขึ้นชื่ออีกอย่างเลย แล้วแต่ว่าเราจะเลือกกินร้านไหน
หิวเลยทีเดียว
ผมนั่งกินอย่างอร่อยจนหมด จากนั้นก็ออกตะเวนเดินเล่นต่อในเมือง ปรากฎว่าฝนดันเทลงมา ทำให้ผมไปไหนต่อไม่ได้ ต้องยืนหลบฝนอยู่พักหนึ่งที่เพิงร้านข้างทางแห่งหนึ่ง พี่ฝรั่งนั่งหน้าร้านก็นั่งจิบเบียร์สบายใจเลยทีเดียว
หลบฝน
จากนั้นพอฝนซาผมก็เดินต่อ บรรยากาศตอนนี้ก็ดีไปอีกแบบ เมืองภูเก็ตค่อนข้างมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง มันจะให้ความรู้สึกเฉพาะตัวอยู่
รถโดยสาร
ผมเดินไปเจอนักท่องเที่ยวต่างชาติก็นั่งหลบฝน นั่งกินข้าวกินน้ำอยู่ข้างทาง ผมก็รู้สึกว่าการเดินทางนี้มันสอนอะไรเราเยอะนะ นักท่องเที่ยวเหล่านี้เค้าก็คงจะออกค้นหาประสบการณ์ของเค้าเองซึ่งเค้ามาไกลกว่าเรามาก เรายังอยู่ในประเทศตัวเอง แต่เขามาจากที่อื่น เค้าคงจะได้ประสบการณ์แปลกใหม่จากประเทศไทยไม่น้อยเลย
นักท่องเที่ยวหลบฝน
ผมยังเดินไปเรื่อยๆและยังสังเกตสิ่งต่างๆรอบตัว และรับเอาความรู้สึกมาไว้ เพราะบางอย่างก็ไม่มีคำพูดหรือคำอธิบาย เพียงแต่ผมจะเก็บเป็นความรู้สึกไว้ในใจตัวเองเท่านั้น
สี่แยกไฟแดง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
