📮 เรื่องสั้น | ไอร้อนกลางฤดูหนาว Ep.2
ปริมมาถึงงานเร็วกว่าเพื่อน ๆ แต่ก็ช้ากว่าแขกผู้ใหญ่หลายคน เธอเดินเข้าไปกราบศพคุณพ่อของน๊อตเรียบร้อย แล้วเดินออกมาหาที่นั่งตอนท้ายแถวที่นั่งที่ถูกจัดเรียงไว้ ส่ายสายตาไปทั่วยังไม่เห็นเพื่อนร่วมรุ่นมาถึงสักคน
ทำเลที่ดีที่สุดของการนั่งคนเดียวในงานศพคือ ริมทางเดินใกล้ทางออกที่อาจจะแว๊ปหนีกลับก่อนได้โดยไม่น่าเกลียด
Pix from : Unsplash
" อ้าว ปริม มาถึงนานแล้วหรอ เรากลับไปเอาของที่บ้านมา นี่ออกจากกรุงเทพตั้งแต่บ่ายรึ มาถึงเร็วเชียว "
.
น๊อตเพื่อนผู้ชายร่างใหญ่ อัธยาศัยดีกับทุก ๆ คน เพื่อน ๆ จะเรียกน๊อตว่าเป็นหมอยา เพราะมีร้านขายยาเป็นของตัวเอง และเป็นเภสัชกร เธอเป็นเพื่อนนักเรียนห้องเดียวกับน๊อตตอนอยู่ชั้นประถม
" เพิ่งมาถึงน่ะ ยังไม่เห็นเพื่อน ๆ เลย เมื่อเช้าศรีเป็นคนโทรบอก เสียใจด้วยนะน๊อต "
" ศรีมันรู้ก่อนใคร มันขึ้นเวรพอดี เป็นคนดูแลและส่งพ่อเราก่อนเราอีก "
.
น๊อตพูดถึงศรี เพื่อนพยาบาลแผนกผู้ป่วยไอ.ซี.ยู. โรงพยาบาลประจำจังหวัด
" ปริมสะดวกช่วยถ่ายรูปในงานให้เราหน่อยไหม ไม่ต้องถ่ายมากหรอก แค่ตอนพิธีที่มีผู้ใหญ่เท่านั้นแหละ เราไม่ได้เตรียมอะไรเลย "
" ได้สิ มือถือนะ เดี๋ยวเราถ่ายให้ทั้งงานเลย ไม่ต้องห่วง "
แม้ไม่มีเพื่อนนั่งด้วย แต่เธอมีอะไรทำแล้ว ความเก้อเขินค่อยหายไปบ้าง
.. เพื่อน ๆ มักชมว่าเธอถ่ายรูปดี และได้มุมมองรูปสวย ๆ เวลาที่ส่งรูปเข้าไลน์กลุ่มเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกัน..
เมื่อเพื่อนน๊อตบอกต้องการรูปในพิธี และญาติผู้ใหญ่ เธอจึงสาละวนอยู่ในวงด้านใน จนกระทั่งพิธีสงฆ์เสร็จเรียบร้อย เธอเห็นกลุ่มเพื่อน ๆ อยู่ทางด้านหลังสุด ไกลออกไป คนตัวสูงในเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีดำก็โดดเด่นไม่พ้นสายตาเธอ
.
" ฉันนึกว่าแกไม่มาซะอีก ไม่รู้ว่าเป็นคนถ่ายรูปอยู่ข้างใน " ศรีทักทาย
" มาสิ มาถึงก่อนคนพื้นที่อีก ศรีฉันหิวอะ ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย เดี๋ยวไปหาอะไรกินกันเถอะ “ ปริมพูดกับศรีเบา ๆ
" ไปร้านข้าวต้มเกี๊ยะกัน มีเพื่อน ๆ ไปด้วยกันหลายคนเลย "
.
เสียงนุ่มทุ่มแทรกมาเป็นคำชักชวนและเป็นคำตอบที่เธอเพิ่งคุยกับศรีเพื่อนสาวเมื่อสักครู่ แต่เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงผู้ชาย เธอไม่ทันสังเกตุว่า นายวีเดินมาอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งได้ยินเสียงสนทนาระหว่างเธอกับศรีนี้ด้วย
เธอหันควับไปตามเสียงนั้น ยิ้มให้ แล้วหันกลับมามองหน้าศรีอีกรอบ ตาเบิกโตด้วยความตกใจเล็ก ๆ เหมือนเป็นคำถามเชิงที่ว่า " แกจะว่าไง ? " แต่ไม่มีเสียงอะไรออกมาให้ใครแถวนั้นได้ยิน
" ไป ๆ นี่ปริมก็ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย เห็นบ่นหิวมากอยู่ตะกี้ "
.
ศรีตอบวีรวัช และคำตอบนั้นก็พ่วงเธอตกลงไปด้วยแล้วเป็นที่เรียบร้อย เธอทำได้แต่พยักหน้า โดยไม่ได้หันไปสบตาคนชวน เลยไม่รู้ว่ามีรอยยิ้มบาง ๆ บนหน้าของชายหนุ่มขณะนั้น
Pix from : Unsplash
🎶🎵 ไกลสุดไกลแสนไกล
แต่ใจไม่ไกลหัวใจ
คือ เกลียวสัมพันธ์มั่นไว้
คือใยแห่งความรักกัน
สายลมพัดโยนหญ้าไหว
ที่ริมสายธารแห่งนั้น
เหมือนใจของเราผูกพัน ..... 🎵
เสียงเพลง “ แม้เราจะไม่พบกัน “ ของ คาราวาน ดังมาจากร้านด้านใน จบจากร้านข้าวต้มเมื่อครู่นี้เพื่อนบางคนแยกย้ายกลับ และมี 8 คนพากันมาต่อที่ร้านอาหารกึ่งคันทรี่ผับหลังจากนั้น
.
นาน ๆ จะได้เจอกันสักที อยากจะคุยกันถนัด ๆ หน่อยมากกว่าที่ถูกแทรกด้วยเสียงดนตรีดัง ๆ จึงเลือกนั่งกันด้านนอกของร้าน แค่ให้พอได้ยินเสียงดนตรีบ้าง ได้พูดคุยกันรู้เรื่องแบบไม่ต้องตะโกน
" ไม่ได้ฟังเพลงเพื่อชีวิตนานแล้วอะ ตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยเลยมั้ง นี่เพลงโปรดเพลงนึงของเราเลยนะเนี่ย เราชอบเพลงเก่า ๆ ของคาราวาน นึกถึงตอนออกค่ายอาสาฯ ชะมัด "
.
ปริมพูดขึ้น หลังจากเพลงเมื่อสักครู่จบลง ดวงตาเป็นประกาย เหมือนไม่ได้เจอเพื่อนเก่า ความรู้สึกเก่า ๆ มาแสนนาน
" มาฟังที่นี่ได้นะ มาทุกอาทิตย์เลยก็ได้ นี่ร้านรุ่นพี่โรงเรียนเราไง พี่เป้ารุ่นพี่เรา 3 รุ่น เธออาจจะจำไม่ได้ "
. วีรวัชพูดขึ้นมา แม้ว่าประโยคของปริมที่รำพึงรำพันเมื่อครู่จะเป็นเพียงประโยคบอกเล่าก็เถอะ
.
พี่เป้าเจ้าของเดินออกมาทักทายถึงโต๊ะที่พวกเรานั่งด้านนอกของร้าน หลังจากร้องเพลงเสร็จ เสียงร้องเมื่อครู่คือ เสียงของพี่เป้าร้องเอง หนุ่มผมยาว ไว้หนวดใส่เสื้อยืดพอดีตัว กางเกงยีนส์ รองเท้าบูต เหมือนยกพี่แอ๊ด คาราบาว มายืนอยู่ตรงหน้า
พวกเรายกมือไหว้กันโดยพร้อมเพียง หลังจากนายวีแนะนำว่า พี่เป้าเจ้าของร้าน และเป็นรุ่นพี่โรงเรียนสมัยมัธยมของพวกเราด้วย
.
" ไม่คุ้นหน้าสักคนนะวี สงสัยตอนเรียนเป็นเด็กเรียนกันหมด พี่จำหน้าใครไม่ได้เลย "
พี่เป้าแซวเล่น หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จสรรพ
" ผมก็เด็กเรียนนะครับพี่!! "
วีรวัชแย้งและหัวเราะเสียงดัง
ปริมสังเกตุดูว่า นายวีคงสนิทกับพี่เป้าน่าดู และดูจะสนิทกับทุก ๆ คนในร้านนี้ด้วย แม้กระทั่งลูกชายพี่เป้าหนุ่มน้อยอายุราว ๆ 17-18 ที่เพิ่งร้องเพลงสมัยใหม่จบอีกช่วงหนึ่ง และเดินมาสวัสดีทักทายถึงโต๊ะเรียก อาวี ก่อนที่จะสวัสดีพวกเราครบทุกคน
Pix from : Unsplash
ค่ำคืนอันยาวนานทั้งกินทั้งดื่มและดนตรีเพราะ ๆ จนล่วงผ่านไปวันใหม่
" ตี 3 แล้ว! กลับกันเถอะ ป่านนี้แม่กับพ่อฉันตื่นมาหุงข้าวเตรียมใส่บาตรเช้าแล้วเนี่ย "
" เดี๋ยวเราไปส่งศรีกับแก้วที่บ้านเอง "
ปริมอาสาเพราะบ้านของเพื่อนทั้ง 2 คน ไม่ได้ไกลจากบ้านเธอนัก
" ขับไหวนะ "
ชายหนุ่มเอ่ยถาม และมองหน้าเธอเขม็ง
" อืมม ไม่ได้เมาสักหน่อย "
ปริมตอบพร้อมพยักหน้าเบา ๆ ไม่บ่อยนักที่เธอจะสบตาเขานาน ๆ
" รู้..ว่าไม่ได้เมาเพราะเห็นกินเบียร์ไปแก้วเดียวเอง แต่กลัวง่วง มันดึกมากแล้ว " วีรวัชตอบ
" ขับดี ๆ นะ เป็นห่วง "
คำทิ้งท้ายขณะที่เธอกำลังหมุนตัวกลับ
คำพูดที่ได้ยินกันแค่ 2 คนไม่ดังนัก แต่ทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เธอได้แต่สะกดความรู้สึก..นี่เพื่อนนะ นี่เพื่อนเอง ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านี้หรอก นายวีก็พูดดี และห่วงใยทุก ๆ คนทั้งนั้นแหละ
.
Pix from : Unsplash
" น้องต้าร์ จำได้ไหมที่พี่เคยถามพี่อ้อ เกี่ยวกับเรื่องประกันเดินทางท่องเที่ยวของบริษัทเราว่า ครอบคลุมอะไร แค่ไหนบ้างอะ ได้ไหม "
ปริมคุยกับน้องในแผนก
" เรื่องไหน อะไรหรอพี่ปริม "
" ก็ที่พี่ถามว่า ประกันเนี่ยครอบคลุมถึงขั้นส่ง body กลับ ถ้ากรณีมีลูกค้าเสียชีวิตระหว่างการเดินทางอ๊ะ!! แล้วที่พี่ถามพี่อ้อว่า เคยใช้ถึงขั้นนี้แล้วรึยังน่ะ จำได้รึเปล่า ?! "
" อ่อ จำได้ละ ที่พี่อ้อบอกว่า มีแค่ครั้งเดียวที่ได้ใช้ถึงขั้นนี้ ที่ส่งร่างกลับคราวที่ลูกค้าคนนึงเสียชีวิต ตอนขึ้นจุงเฟราว์ที่สวิสนั่นใช่ม๊ะ "
" ใช่! แล้วรู้ไหมเคสนั้นน่ะ!!
เป็นพ่อของเพื่อนพี่เอง แล้วเพื่อนพี่คนนี้นะ มันไม่เดินทางไปต่างประเทศเลย ถึงพี่ ๆ น้อง ๆ ในบ้านใครจะไป ก็ไป แต่นางไม่ไปด้วยเลยสักครั้งนะ
กลัวการเดินทางไปต่างประเทศ กลัวอากาศหนาว ๆ เป็นโรคไม่ชอบความหนาวเย็นไปเลย แปลกเนอะ"
ปริมเล่าอย่างตื่นเต้น
.
ไป ๆ มา ๆ เรื่องดังในบริษัทของเธอ เมื่อ 10 ปีก่อน ก็ไม่ได้เป็นเรื่องของคนไกลเลย
.
เรื่องที่นายวี ไม่ชอบอากาศหนาว ไม่ชอบการเดินทางไปต่างประเทศ อาจจะเป็นแผลในใจ เรื่องของพ่อที่เสียชีวิตไปเมื่อ 10 กว่าปีก่อน บนยอดเขาจุงเฟราว์ที่สูงที่สุดในยุโรป สวิสเซอร์แลนด์ ในที่ ๆ ห่างไกลบ้าน ท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บ
Pix from : Unsplash
โปรดติดตาม Ep.3
วันศุกร์หน้านะคะ 💞💞
..
รฉัตร วรรณกุล
13 ธันวา’ 2562
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
