📮 เรื่องสั้น | ไอร้อนกลางฤดูหนาว Ep.4
(ตอนจบ)
“ ปริม โอเครึเปล่า ? “
ศรีถามเธอขณะขับรถไปส่งที่บ้าน แม้จะไม่ได้คุยอะไรกันเลย ศรีน่าจะดูออกว่า ปริมคงรู้สึกไม่ดีนักที่จู่ ๆ แฟนเก่าของวีรวัชก็มาปรากฏตัวขึ้น ทั้งที่เพื่อน ๆ ทุกคนรู้ว่าวีรวัชเป็นหนุ่มโสดมาตั้งหลายปี
“ โอเค ไม่มีอะไรนี่ “
“ ปริม นี่ฉันเพื่อนสนิทแกนะ ถึงแกไม่พูด ฉันก็พอดูออกว่า แกเริ่มรู้สึกดี รู้สึกพิเศษกับวีมันน่ะ “
“ ดูออกขนาดนั้นเลยหรอ ไม่น่าเลยฉัน!
แค่เพิ่งเริ่มน่ะ ฉันตัดใจได้ หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว “
แผลเก่าของเธอหลังจากเลิกลากับคนรักมา 6 ปี เธอไม่เคยคิดจะสนใจใครอีก รักครั้งแรกของเธอสาหัสเกินกว่าจะเปิดใจได้อีกครั้ง จนกระทั่งวีรวัชทำให้เธอหวั่นไหวเมื่อ 4-5 เดือนมานี้
“ ฉันว่า วีมันก็ชอบแกนะ ฉันดูมันสนใจรายละเอียดของแกมาเป็นปีแล้วด้วยซ้ำ แต่แกไม่เคยสังเกต หรือหวั่นไหวเท่าช่วงหลัง ๆ นี้เลย " ศรีออกความเห็นตามวิถีของคนวงนอกอาจมองชัดกว่า
" ยิ่งบ้าไปใหญ่ จะมาคิดอะไรกับฉันเป็นปี ถ้ายังลืมคนที่อยู่ในใจเมื่อวานไม่ได้ ก็ไม่ควรมาเริ่มต้นกับใครคนใหม่ในวันนี้ไหม ? "
" เออ ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว เจ้าของเก่า เขามาแล้วนั่นไง จบ ๆ "
" ให้มันจบจริง ๆ เหอะว๊าาาใจแกน่ะ "
ศรีพรึมพร่ำอย่างรู้ใจเพื่อน คนอย่างปริมกว่าจะเปิดใจได้อีกครั้งก็นานเหลือเกิน ตลอด 6 ปีที่เลิกลาจากรักครั้งแรก แผลในใจขนาดใหญ่ที่ทำให้ปริมไม่เคยเปิดใจรับใคร แม้จะมีหนุ่ม ๆ ยื่นไมตรีให้เธออยู่เป็นระยะตลอดเวลาที่ผ่านมา
Pix from Pinterest
" เป็นไงบ้างวี ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยมาร้านพี่เหมือนเดิมเลย "
พี่เป้าถามในคืนนี้ที่วีรวัชมาที่ร้าน หลังจากหายไป 2 สัปดาห์ ตั้งแต่แฟนเก่ามาหาถึงหน้าร้านเมื่อคืนก่อน
" ไม่ค่อยว่างมาครับพี่ " วีรวัชตอบ
" ขอโทษนะ พี่ขอถามหน่อยที่เอ็งไม่คิดจะมีใครสักที ก็เพราะรอน้องดานี่หรอ "
รุ่นพี่โรงเรียนที่สนิทสนมเสมือนพี่ชายคนหนึ่ง รู้เรื่องส่วนตัวของวีรวัชอยู่บ้าง
" เขาเป็นรักครั้งแรกของผม พี่ก็รู้ "
วีรวัชตอบพี่เป้าเสียงเบา ๆ สายตาไม่ได้แสดงความยินดียินร้าย คิ้วขมวดเข้าหากันราวกับมีเรื่องกลุ้มใจเสียมากกว่ากำลังมีความสุข
" แต่นี่มันรอบที่ 2 แล้วนะ ที่น้องเขากลับมาหาเอ็ง หลังจากทิ้งเอ็งไปหาคนอื่นน่ะ เวลาน้องเขาทะเลาะกับคนนั้น เขาก็กลับมาหาเอ็งที คราวก่อนผู้ชายคนนั้นมาง้อ เขาก็ทิ้งเอ็งไปมีความสุขไปเป็นแฟนกันต่อเฉย!! เอ็งโอเคจริง ๆ หรอวะ "
" ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันพี่ ผมรักดามาก เวลาเขาเสียใจกลับมากี่ครั้ง ผมก็สงสารเขา "
" พี่ว่าเขารู้ว่าเอ็งรักเขาไง เป็นของตายสำหรับเขา จะกลับมากี่ครั้ง ยิ่งเอ็งไม่มีใคร เขาก็คิดได้ว่าเพราะเอ็งรอเขาและรออยู่ตลอดเวลา พี่โครตยอมใจเอ็งเลย แล้วแต่เอ็งแล้วกัน ชีวิตเอ็งนี่นะ "
" เอ็งก็ไม่มีใครจริง ๆ แหละเนอะ หรือว่า มี ? "
พี่เป้าถามแบบหยั่งเชิง หลายเดือนที่ผ่านมารุ่นน้องที่เป็นเหมือนน้องชายที่รักคนนี้ เปลี่ยนไปจากเดิมมากโดยที่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ใจตัวเองด้วยซ้ำ
" ไม่มีครับ " วีรวัชตอบ
" งั้นพี่ถามตรง ๆ เลยแล้วกัน
.. คิดยังไงกับเพื่อนที่ชื่อ ปริม น่ะ "
" ปริมเขาเป็นคนเก่ง นิสัยดี น่ารักกับเพื่อน ๆ ทุกคน "
" ตอบไม่ตรงคำถามเลยเว้ยเฮ้ย ชอบเขาไหม ? "
พี่เป้าชกตรงเป้าแบบไม่ต้องเลี่ยงตอบไปทางโน้นทีทางนี้ที
.. วีรวัชก้มหน้าไม่กล้าสบตาพี่เป้าให้ค้นหาคำตอบที่อยู่ลึก ๆ ในใจเขา
พี่เป้าเป็นคนที่วีรวัชคุยได้มากกว่าคนอื่น ๆ
พี่เป้ารู้เรื่องของเขาตั้งแต่อกหักจากน้องดา ที่เป็นแฟนกันอยู่ตั้งแต่เขายังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้าย พอเขาเริ่มทำงานยิ่งห่างกัน ทำให้น้องดาก็ไปมีคนรักใหม่
.. เขาเสียใจจนแทบเสียผู้เสียคน ดื่มเหล้าเมาทุกวันช่วงแรก ๆ ที่มาร้านพี่เป้า จนอาการดีขึ้นเขาก็ยังมาเที่ยวร้านพี่เป้าเหมือนเดิม เพียงแต่ดีกรีการดื่มน้อยลง การได้มาร้านพี่เป้าบ่อย ๆ ในระยะหลังแค่ได้ออกมาเสาวนาพูดคุยกันสารพัดเรื่อง และได้เจอน้อง ๆ อย่างเจ้าป้อมและอีกหลายคนทำให้มีชีวิตชีวามากขึ้น
" ชอบบบบบบบบบ "
เสียงเจ้าป้อม แทรกตอบแทนจากทางด้านหลังของพี่เป้า น่าจะได้ยินคำถามที่พี่เป้ากำลังซักไซร้ไล่เรียงวีรวัชอยู่ตอนนี้
" ลูกพี่เขาชอบพี่ปริมแน่นอนพี่เป้า! แต่ไม่กล้าจีบเพื่อนตัวเองแค่นั้นแหละ ป้อมรู้ ป้อมเห็น ป้อมแอบส่องพฤติกรรมลูกพี่มาตลอด "
" ไอ้ป้อม เอ็งก็แสนรู้จริงนะ "
พี่เป้ากระทุ้งด้วยศอกที่ท้องไอ้ป้อมที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เบา ๆ
" ก็สาวไหน ที่พี่วีเขาไม่อยากยุ่ง ผมก็ถูกส่งให้เป็นกันชนทุกที แต่พี่ปริมเนี่ยไม่เคยใช้บริการผมเล้ยยย ลูกพี่ประชิดตัวสาวเองตลอด รู้หมดว่า พี่ปริมชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร แอบเป็นห่วงเป็นใย แอบส่อง ig พี่ปริมตลอด "
" น้องดา แฟนเก่าลูกพี่เอ็งกลับมาแล้วนี่ไง "
" เรื่องนี้ป้อมจะไม่ยุ่ง ผมกลับก่อนนะพี่เป้า พี่วี สวัสดีคร้าบบบ "
ป้อมเด็กรุ่นน้องที่สนิทกับวีรวัช ทั้งชงทั้งตบเรื่องปริม แล้วก็หนีกลับไปดื้อ ๆ
" สรุปว่า ชอบปริมจริง ๆ ว่างั้น ? "
พี่เป้าถามตรงไม่มีอ้อมอีกครั้ง
" ชอบครับ ชอบมากแต่ผมไม่กล้าครับ ปริมเขาเป็นสาวเก่ง ถ้าเทียบกับเขา ผมไม่ได้เรื่องเลย จะดูแลเขาได้ยังไงพี่ ปริมเขาไม่เหมือนน้องดา "
" ไม่มีใครเหมือนใครทั้งนั้นแหละวี!
ถ้าเอ็งยังรักน้องดามาก และให้อภัยเขาได้ทุกครั้งที่กลับมาหา จากที่เขารัก ๆ เลิก ๆ กับผู้ชายคนใหม่ของเขาคนนั้น ก็ตามใจ คิดดูให้ดี วัดความรู้สึกตัวเองอีกทีดี ๆ "
" พี่เป้าครับ ผมจะมาเอาของที่วางไว้ที่โต๊ะเมื่อวันก่อน "
" เออ นึกว่าจะไม่ถามถึง เห็นไอ้น๊อตบอกว่า เป็นของเอ็ง "
พี่เป้าเดินเข้าไปในร้านสักครู่ แล้วเดินออกมา
.
" อ๊ะ! เอาไป " พี่เป้าส่งถุงใบนั้นคืนให้เขา
วันนั้นด้วยความรีบร้อน เขาออกไปทันทีกับน้องดา และไม่มีเวลากลับมาที่ร้านนี่อีกที จนกระทั่งวันนี้ ของฝากจากสวิสรอบก่อนที่ปริมตั้งใจเอามาฝากให้เขา แล้วเขาจะลืมทิ้งไปอย่างไม่ใยดีได้อย่างไร
" ขอบคุณครับ ผมกลับแล้วนะพี่ " วีรวัชร่ำลาพี่เป้า
" อย่าลืมที่พี่บอกนะ .. คิดดูให้ดี วัดความรู้สึกตัวเองอีกทีดี ๆ "
Pix from hh_trip ig
เก้าอี้ตัวเดิมกลางเมือง ที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่บ่าย เธอกลับมาอินเทอลาเก้นอีกครั้ง
.. คราวนี้เธอไม่ต้องยกมือถือถ่ายรูปสวย ๆ ตรงหน้าในเมื่อมันเป็นวิวเดิม ๆ ที่เธอเคยเห็นก่อนแล้ว และไม่ต้องส่งรูปสวย ๆ แบ่งปันความรู้สึกกับคนไกลที่กลัวอากาศหนาว ๆ คนที่ไม่คิดจะเดินทางมาต่างประเทศเหมือนครั้งก่อน
อากาศเย็นลงอีกเมื่อใกล้ค่ำ เสื้อกันหนาวสีดำของเธอไม่อุ่นเท่าเสื้อกันหนาวสีมัสตาร์ดตัวนั้น ที่เธอเคยใส่ แถมยังทำให้เธอรู้สึกหนาวไปถึงใจลึก ๆ อีกด้วย
" แค่นี้เอง จะเจ็บทำไม! ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แฟนก็ยังไม่ใช่ "
เธอคิดในใจ สะบัดหัวแล้วลุกพรวดยืนทันที ก่อนจะหมุนตัวเดินไปจากวิวสวย ๆ ตรงหน้า ไปตามถนนเส้นเล็ก ๆ ในเมือง ผ่านร้านค้าที่ขายสินค้าน่ารัก ๆ ดอกไม้สวยที่ปลูกตกแต่งเรียงรายไปตามทาง แวะทานอาหารค่ำ ก่อนกลับที่พักเพียงลำพัง
Pix from Pinterest
" กลับเมื่อไหร่ ปริม "
ทั้งภาพและเสียงของศรีจากวีดีโอคอลผ่านไลน์ เมื่อเธอถึงห้องพักแล้ว
" ใกล้ละ ยังไม่นอนอีกหรอ ที่โน้นก็ดึกแล้วนะ "
" เพิ่งลงเวรมา ก็เป็นห่วงแกน่ะ เงียบไปเลย "
เธอคุยกับศรีไม่นานนัก เพราะก็ดึกเกินไปสำหรับศรีในเวลานี้
" ปริมมมมม "
เสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นจากใครสักคนที่สนามบิน ออกจะแปลกใจสักหน่อยหากเธอจะเจอใครโดยบังเอิญที่นี่
.. เธอมองไปตามเสียงเรียกนั้น ก็เห็นคนตัวสูง ยืนเด่นกว่าใครหลังรั้วกั้นทางออกผู้โดยสารกับพื้นที่ของคนที่มารอรับคนที่เพิ่งมาถึง
" อ้าว วี! มารับญาติหรอ "
เธอถามเมื่อเห็นวีรวัชยืนรออยู่ตรงนั้น และเป็นเสียงเขาที่เรียกชื่อเธอเมื่อครู่
" มารับปริมนั่นแหละ "
" ห๊าาา มารับเรานี่นะ รู้ได้ไงว่าเรากลับเวลานี้ วันนี้ ยัยศรีบอกละสิ "
" อืมม "
" มีอะไรรึเปล่า ทำไมถึงมารับเราได้ "
" ถามซะไปไม่ถูกเลย "
" อยากรู้ก็ถามสิ จู่ ๆ ก็มารับถึงสนามบิน เคยที่ไหน "
" แล้วอยากรู้เรื่องอะไรอีกรึเปล่า จะได้ตอบทุกเรื่องที่อยากรู้น่ะ "
" ไม่อยากรู้แล้ว อยากบอกอะไรก็บอก ทำไมต้องให้คอยถาม ไม่เข้าใจ "
น้ำเสียงปริมเริ่มหงุดหงิดหรือน้อยใจมากกว่ากันก็ไม่รู้ แต่คนตรงหน้าค่อนข้างใจชื้นขึ้นหน่อย ตั้งแต่เธอไม่เดินหนีเขาไปเฉย ๆ
.
เธอเพิ่งสังเกตว่า วีรวัชใส่เสื้อแขนยาวสีขาว รูปธงสวิสเล็ก ๆ ที่หน้าอกข้างซ้าย เป็นเสื้อที่เธอซื้อให้เขาเมื่อคราวก่อน และของฝากที่เธอตั้งใจให้ทั้งถุงถูกทิ้งไว้ที่ร้านพี่เป้า ก่อนที่เขาเดินจากไปกับแฟนเก่าที่ชื่อน้องดาในคืนนั้น
" มีเรื่องอยากบอกตั้งหลายอย่าง
อย่างแรกเลยคือ ไม่อยากให้เงียบหายไปอีก ใจคอไม่ดี ...... คิดถึง “
.
คำสุดท้ายกว่าจะพูดได้ก็ทิ้งช่วงไปนาน คนรอฟังก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ คนพูดก็หน้าแดง มือเย็นเฉียบ
“ คิดถึง แล้วไม่ตามไปสวิสเลยละ
หากได้ข้อมูลจากยัยศรีมาขนาดนี้แล้ว ! “
เธอแซวกลับ
“ นั่นก็พระเอกไปเนอะ ประเทศตั้งกว้างแล้วยังหาเจอกันอีก มีแต่ในละครแล้ว! รอครั้งหน้าไปด้วยกันดีกว่า “
" ไปที่รถเถอะ เอากระเป๋ามา เราลากไปให้ "
เธอส่งกระเป๋าใบใหญ่ของเธอให้วีรวัช ออกจะแปลก ๆ สักหน่อยที่มีคนมารับถึงสนามบิน เพราะชีวิตการเดินทางของเธอส่วนมากมาและกลับเองด้วยรถแท๊กซี่มาแต่ไหนแต่ไรก็สะดวกดีอยู่แล้ว
ระหว่างทางวีรวัชไม่ได้คุยอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เขาหายไป ก็อาจจะดูธรรมดาในฐานะเพื่อนที่ไม่จำเป็นต้องคุย ต้องเจอกันบ่อย ๆ มีเทศกาล มีเรื่องกิน-ดื่ม นัดเจอกันเป็นครั้งคราวก็เท่านั้น
...
เขาไถ่ถามเธอเรื่องการเดินทางไปที่ไหน อย่างไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งถึงที่พักของเธอ คอนโดที่เธอซื้อไว้นานแล้ว เคยมีเพื่อน ๆ มาเที่ยวมาหาบ้าง แต่ยังไม่เคยมีชายหนุ่มคนไหนที่อยู่กันลำพังสองต่อสองกับเธอนอกจากคนรักเก่าที่เลิกลาไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว
Pix from Unsplash
" ขอบคุณมากนะวี เดี๋ยวนั่งรอที่โซฟาก่อนนะ เราไปเอาน้ำมาให้ "
ปริมเดินกลับมาพร้อมขวดน้ำ แก้วน้ำ 2 ใบ และหนีบถุงขนมไว้ในมือด้วย
" ขอบคุณครับ หิวข้าวรึเปล่า บ่าย 3 แล้ว จะออกไปกินอะไรเลยไหม หรือจะไปตอนเย็นทีเดียว "
" ไม่ค่อยหิวหรอก เดี๋ยวค่อยออกไปทีเดียวตอนเย็นเลยดีกว่า แถวคอนโดนี่ก็มีร้านอาหารเล็ก ๆ น่ารัก ๆ อยู่ร้านสองร้านนะ ถ้าวีไม่ได้ติดธุระที่ไหน ก็อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนก็ได้ "
เธอชวนและคาดว่าเขาน่าจะอยู่จนถึงเวลานั้นแน่นอน
" ปริม อยากให้เราเล่าเรื่องคืนนั้นที่ร้านพี่เป้า รึเปล่า ? "
เขาลังเลนิดหน่อย ก่อนที่จะถามเธออีกครั้ง
" เอาจริง ๆ นะ เราทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้ก่อนหน้านี้ .. แต่วันนี้เราไม่อยากรู้แล้ว เราอยากรู้เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเราแค่นั้น "
" บางครั้งผู้หญิงกล้าคิด และดูเด็ดขาดอย่างปริม ทำให้เราไม่กล้ากับบางอย่างที่อยากทำเหมือนกันนะ "
เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ต่างจากน้องดาโดยสิ้นเชิง น้องดาดูสวย สดใส อ่อนหวานแบบผู้หญิ๊งผู้หญิงที่ต้องการการดูแลเสมอ แต่กับปริมไม่ใช่ เธอเข้มแข็ง เก่ง มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง ปริมเป็นคนสดใสก็จริง แต่ไม่ใช่สาวหวานนัก ดูแลตัวเองได้โดยไม่ต้องง้อผู้ชายคนไหนมาดูแลเธอตลอดเวลา ไม่ได้สวยอย่างน้องดา ทว่าความน่ารักและมีเสน่ห์มาจากความคิดอ่านของเธอ
.
“ รู้ใช่ไหมว่า เราคิดยังไงกับปริม “
วีรวัชถามและสบตาเธอไม่ลดละ เป็นการรวบรวมความกล้าของเขาอีกครั้ง
“ อืมม “
คำตอบสั้น ๆ ก่อนจะตามมาด้วยอีกหลายประโยค
" เหมือนจะใช่ว่าคิดอะไรกับเรา แต่ไม่เคยชัดเจน! เราไม่รู้ว่าวี เป็นคนดี มีน้ำใจ และห่วงใยคนโน้นคนนี้เป็นนิสัยประจำตัว คือเสมอภาคกับเพื่อน ๆ ทุกคน และอาจจะไม่มีอะไรพิเศษกับเราก็ได้ "
" เราไม่กล้ามากกว่า ...
กลัวว่าพูดไปแล้วจะเสียเพื่อน กลัวว่าจะไปด้วยกันได้ไหม และไม่รู้ว่าจะได้โอกาสนั้นจากปริมรึเปล่า และถ้าไม่พิเศษกับปริมแล้ว พี่เป้ากับศรี หรือแม้แต่เจ้าป้อมจะรู้ได้ยังไง มีแต่ปริมแหละที่ไม่รู้ .... "
" อ้าว! เป็นงั้นไป "
เธอหัวเราะเบา ๆ แก้เก้อ แรก ๆ เธอก็พอจะเดาได้ว่าเขาคิดอย่างไร แต่ความมั่นใจที่ว่าสั่นคลอนไปจนหมดสิ้น เมื่อแฟนเก่าของวีรวัชกลับมา และเขาก็หายเงียบไปจากนั้นช่วงหนึ่ง
วันนี้ที่เห็นเขาอยู่ตรงหน้า สิ่งที่เธอคิดไว้น่าจะใช่ตามนั้น เพียงแค่เขากล้าแสดงออกให้เธอมั่นใจอีกสักนิด เขาก็จะเข้ามาในหัวใจเธอได้โดยสมบูรณ์
.
เธอยอมให้วีรวัชกุมมือเธอไว้เวลานี้ เท่ากับเป็นคำตอบว่า เธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
...เขากุมมือเธอแน่น การก้าวผ่านสถานะของความเป็นเพื่อนธรรมดาเป็นคนพิเศษ ไม่ง่ายนัก เป็นการเสี่ยงที่จะยังมีเพื่อนดี ๆ อยู่ในชีวิตต่อไปหรือเปล่า หากอีกฝ่ายไม่ได้มีความรู้สึกตรงกัน หรือไม่รับไมตรีนั้น
.
...วีรวัชไม่พูดเรื่องของน้องดาให้ปริมฟัง หากปริมไม่ถาม สิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้คือ สิ่งที่เขาเลือกที่จะเดินทางไกลกับเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
.
Pix from : Travellercollective ig
ผู้ชายตัวสูงที่เกลียดฤดูหนาว และไม่เคยคิดจะการเดินทางต่างประเทศ อาการมือสั่นเทาตั้งแต่อยู่บนเครื่อง และมีอาการมากขึ้นเมื่อมาถึงอีกฟากฝั่งของโลกที่เย็นยะเยือก
หมู่บ้านเล็ก ๆ เมืองอินเทอราเก้นมองเห็นภูเขาเป็นสีขาวไกล ๆ ของเดือนธันวาคม .. ปริมและวีรวัชกำลังรอขึ้นรถไฟขบวนไปอีกจุดหมายปลายทาง
Pix from Joungfraujoch top of europe ig
“ ไม่ต้องกลัวนะ เราจะค่อย ๆ เดินไปด้วยกัน “
ปริมกอดเขาเป็นกำลังใจ ก่อนเลื่อนมากุมมือวีรวัชไว้แน่น และก้าวขึ้นรถไฟที่ชานชาลา
.. รถไฟค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้าจุดหมายปลายทางที่ยอดเขาที่สูงที่สุดในยุโรป ‘ จุงเฟราว์ ยอร์ค ‘ ที่ ๆ เป็นปมใหญ่ในหัวใจของเขาหลังจากคุณพ่อเสียชีวิตระหว่างเดินทางทริปยุโรปเมื่อ 10 กว่าปีก่อน
.
การเดินทางที่ต่อสู้กับความกลัว
และทุกเรื่องราวในอดีต ท่ามกลางความหนาวเหน็บของอากาศ แต่หัวใจของคนสองคนกลับอบอุ่นมากกว่าการเดินทางทุก ๆ ครั้ง
.
.. หากต่างไม่สามารถลืมรักครั้งแรกได้ ก็ปล่อยให้มันอยู่อย่างนั้นนิ่ง ๆ และใส่ใจดูแลกับรักครั้งนี้ให้ดีไปทุก ๆ วัน และหวังว่ามันจะยาวไกลจากวันนี้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต
.
* Sometimes God to break your heart to save your soul 💞💞
Pix from Pinterest
🙇♀️🙇♀️
ขอขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
Ep.นี้ยาวมากเลยค่ะ 😅🥰😍
..
รฉัตร วรรณกุล
27 ธันวา’ 2562 ❄️💞
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
